Σε πείσμα των καιρών και των κριμάτων - Τάκης Τσαντήλας

Κι όταν όλα θα καταρρέουν με πάταγο
Εμείς - σε πείσμα των καιρών και των κριμάτων -
θα παραμένουμε όρθιοι
ακουμπώντας ανάλαφρα
ο ένας στον ώμο του άλλου
εμμένοντας με συνέπεια στον αέρα
στον λόγο
στο φως
και θ' ανελκύουμε αξίες ζωής ανοξείδωτες
από τα βάθη των αιώνων.


Τάκης Τσαντήλας 

"Σεπτά κι ανερυθρίαστα" 

Αργόσυρτες παραδομένες - Λένα Σαμαρά

Ο χορός που ποτέ δεν μας δόθηκε
οι αργόσυρτες παραδομένες ανάσες
οι τόποι που δεν είδαμε. 

Τίποτα πια δεν μου θυμίζει
όσα κάποτε ξοδεύαμε
για ένα σπίτι στη θάλασσα
μόνο με τον ήλιο του και την ακτή 

μόνο αυτό να πλέει στην κάθε λέξη
που χαρίσαμε
στην κάθε λέξη που χάσαμε. 

Εμείς μικροί ήρωες μεγάλου παραμυθιού
ή άγγελοι μικρού ονείρου; 

Σιωπώ και πλέον
δεν ζητώ ούτε τον λόγο
για τα προφανή 

χωρίς αυτά δεν ζεις
χωρίς αυτά ματώνεις.


Λένα Σαμαρά  /  "Επιμένω να είμαι το σκοινί που λύνει το πλοίο στο λιμάνι" 

Ρομαντικός επίλογος - Νίκος Καρούζος

Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγκο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα …
Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.


Νίκος Καρούζος  /  "Πενθήματα" 

Το πρόβλημα της στέγης - Κική Δημουλά

Κύριε
μη μας πάρεις κι άλλο
τις απώλειές μας.

Δεν έχουμε πού αλλού
να μείνουμε.


Κική Δημουλά


"Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως" 

Κλίμα της απουσίας (ΙΙΙ) - Οδυσσέας Ελύτης

Απόγευμα
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση
Κι η στοργή των ανέμων του
ΚΙ η ριψοκίνδυνη αίγλη του
Τίποτε να μην έρχεται. Τίποτε
Να μη φεύγει

Όλα τα μέτωπα γυμνά

Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο


Οδυσσέας Ελύτης

"Προσανατολισμοί" 

Με αφιέρωση - Βέρα Βασιλείου Πέτσα

Το καλοκαίρι είχε αποδημήσει∙
ώρα βραδινή
είδα τα μάτια σου να σπαρταρούν
στης θύμησης τα γκρίζα δίχτυα
καθώς ξεφύλλιζες παλιές φωτογραφίες.
Για ολόγιομα φεγγάρια μη λυπάσαι
μη νοσταλγείς την ασημένια ολοκλήρωση
επαναλαμβάνεται.
Ούτε πυρφόρα βασιλέματα
που άφησες να ιριδίσουν
στο μέσα ουρανό σου.
Προσωρινή είναι η δύση. 

Για τη μεγάλη έρημο
που μέλλεται να διασχίσεις
να φοβάσαι.
Αυτήν που προεκτείνεται
δυτικά τής αφιέρωσης ''για πάντα μαζί''
στον πίσω χάρτη μιας φωτογραφίας.


Βέρα Βασιλείου - Πέτσα /  ''Σαράντα μίλια σιωπή'' 

Μετά - Γιάννης Ρίτσος

Μάρτυρες για τα λάθη σου δεν είχες.
Μόνος μάρτυρας ο ίδιος εσύ.
Τα τακτοποίησες
τα μονόγραψες
τα σφράγισες
σε λευκούς πάντοτε φακέλους
σα να ετοίμαζες
τη δίκαιη διαθήκη σου.
Ύστερα
τα τοποθέτησες προσεχτικά στα ράφια.
Τώρα, γαλήνιος,
(ίσως και κάπως φοβισμένος)
ούτε βιάζεσαι ούτε καθυστερείς,
γνωρίζοντας ότι, μετά το θάνατό σου,
θ' ανακαλύψουμε πόσον ωραίος ήσουν,
πόσο πολύ πιο ωραίος πέρα απ' τις αρετές σου.


Γιάννης Ρίτσος 

Πυρωμένη πέτρα - Αργυρώ Λιοδήμου

Χάνεσαι αργά μέσα στο χρόνο.
Σκόνη που μπαίνει στα μάτια και πονά
Απομακρύνεσαι.
Παλιά καταιγίδα.
Φυγή δίχως ελευθέρωση. 

Ξεμακραίνεις όπως το πρόσκαιρο γέλιο
ενός ουράνιου τόξου.
Κι όμως
ανάγλυφο ποτάμι
σε διακρίνω. 

Σύννεφο
πάνω από τα σύννεφα.
Αστέρι
κάτω από τα αστέρια.
Αναστεναγμός
μες στους ανέμους. 

Κι εγώ
Εδώ κάτω.
Μια πυρωμένη πέτρα.


Αργυρώ Λιοδήμου  /  "Συναντήσεις" 

Το κορμί και το σαράκι (Απόσπασμα) - Ντίνος Χριστιανόπουλος

Το φιλί
ενώνει πιο πολύ
απ’ το κορμί
γι’ αυτό το αποφεύγουν
οι πιο πολλοί
*       *
Αφαίρεσε τη νύχτα
απ’ τα μάτια σου -
πώς να παλέψω μόνος
με τους δυο σας;
*       *
Η νύχτα είναι παγερή
και μ’ έχεις στήσει
με γέλασες
με γέρασες
*       *
Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη
ιδίως κάτω από το ωμέγα
είναι κρίμα να εκλείψει
η πιο μικρή ασέλγεια
του αλφαβήτου μας
*       *
Και τί δεν κάνατε για να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος 


Ντίνος Χριστιανόπουλος 

Η αναμονή και το όνειρο - Νικηφόρος Βρεττάκος

Κοιτάζω την ώρα, δεν είναι να ρθείς.
Γυρνώ το κλειδί στην πόρτα
και παίρνω το πρώτο βιβλίο
που δεν λέει τίποτα.
Κι’ άξαφνα εκεί που διαβάζω,
απαλαίνει η ατμόσφαιρα γύρω μου’  
γαλανίζει ανεπαίσθητα.
Έχεις μπει στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσεις.
Όλα γίνονται διάφανα.
Προχωρείς μ’ ένα πέπλο  ουρανού
στο κεφάλι σου. 


Νικηφόρος Βρεττάκος 

Κράτα με δύναμη - Μαρία Αργυρακοπούλου

Θα περάσει ο πόνος σύντομα
νέφος στα νέφη θα γίνει
θα αγναντεύει το πέλαγος
την καρποφόρα γη
οι αιτίες που γεννάνε τη θλίψη θα πάψουν  
κράτα με δύναμη
κι όλα αυτά τα ανείπωτα
θα τελειώσουνε κάποτε
ο ήλιος πάντα ανατέλλει
διαχωριστικές γραμμές θα χαράξουμε
απ’ το δάκρυ του χθες
απόσταση μακρινή
απ’ την αχρωμία της νύχτας
το σκοτεινό κελί θα το ρίξουμε
κι ελεύθεροι
τον τρυφερό της αγάπης ανθό
που θ’ αγκαλιάζει το μέλλον
θα ποτίζουμε.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Άστατο σύννεφο - Τάκης Τσαντήλας

Αναρωτιέμαι
- κι ας θαρρώ πως σε ξέρω από πάντα -
αν είσαι ποίημα
κάτι από μένα
που βρήκες στ’ αζήτητα
ή απλά ένα άστατο σύννεφο.
Αναμφίβολα πάντως
κι ύστερα από τόσες φορές
που αλλάξαμε σώματα
ακόμα και η πιο μυστική σου ανάσα
αφθονεί
στο ιερό
του κοινού μας ναΐσκου.


Τάκης Τσαντήλας

"ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΑ με παραλήπτη" 

Προοπτική - Ιωάννα Μουσελιμίδου

Υπόσχεσαι λήθη στο σβήσιμο της μέρας,
ξέθωρες πληγές στις γραμμές του δέρματος,
όταν πια τον αέρα πνίξει
η σκόνη της απώλειας
και δεν απομείνει παρά
η ακατάληπτη συμφωνία του κενού.
Εσύ ορίζεις το σταυρό της παλάμης,
που με τα χρόνια θα βαθαίνει
και θα μαρτυρεί το ανομολόγητο κόστος.
Γιατί όλα τα άλλα
θα φυλαχθούν δυσανάγνωστα
ως το τέλος.


Ιωάννα Μουσελιμίδου 

Μπαλώνω τα φτερά μου - Λευτέρης Πούλιος

Μπαλώνω τα φτερά μου
για μια πτήση στο καθαρό φως.
Σκέψεις σαν ακόρεστος τίγρης. 

Η καρδιά μου μες στη μιζέρια,
παλμοί του ουρανού πριν το χάραμα. 

Με σκάβει ο πόνος
κι η πίκρα της ζωής με διώχνει. 


Λευτέρης Πούλιος 

Τις νύχτες - Ανέστης Ευαγγέλου

Σαν τα πουλιά που φέρνουνε την άνοιξη
και το φθινόπωρο τραβούν για το νοτιά,
ανάλαφρα, χορευτικά,
μες στο σοφό ένστικτό τους-
σ’ έχασα πάλι.
Όμως τις νύχτες
σ’ ανακαλύπτω έκθαμβος
στις κρύπτες του ύπνου
ή έρχεσαι εσύ
με τα μαλλιά σου κυματίζοντας
αποδημητική
και βρίσκω πάλι το δέρμα σου
ζεστό
και σε εισπνέω
κι ως το πρωί μοσχοβολάει παράξενα
το σώμα μου
σαν τρυφερό της άνοιξης βλαστάρι.


Ανέστης Ευαγγέλου  /  "Το διάλειμμα" 

Πλοήγηση - Μαργαρίτα Παπαμίχου

Πηγαίνετε τώρα
όλο ευθεία
Δεξιά της μοναξιάς
κόψτε ταχύτητα
Πίσω από τον εαυτό σας
στη διασταύρωση του φόβου
προσέξτε μη σας πάρουν πινακίδες
Συνεχίστε
Όλο ευθεία
Κεντρικά
Φτάνετε στην καρδιά
Να ερωτεύεστε
χωρίς αποσιωπητικά 


Μαργαρίτα Παπαμίχου 

Μην αργείς - Μενέλαος Λουντέμη

Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς.
Γιατί σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά,
πως είν’ ο χειμώνας, πως είν’ ο θάνατος.
Μην αργείς.
 
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ’ τα σπίτια
κι απ’ τους δρόμους που περνάς.
Απ’ τα παράθυρα κρέμονται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ’ τα σπίτια.
Σ’ όλα κυλάει ο αέρας σου.
Όλα ξέρουν τ’ όνομά σου.
Μην αργείς.
 
Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ’ το να ’ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάηδισμα, σαν γέλιο πρωινό.
 
Να σε περιμένω είναι σαν να ξανάρχομαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γεμάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.
 
Μην αργείς. Γιατί, ώσπου να ’ρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ’ αγκάθια, κι όλους τους γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω είναι σαν να πεθαίνω.
Γι’ αυτό: Μην αργείς.


Μενέλαος Λουντέμης  /  "Κραυγή στα πέρατα" 

Το λίγο του χρόνου - Κλείτος Κύρου

Κάτι βαθιές σιωπές παράξενες ηχούν 

Παραμερίζεις τα κλαδιά
βλέπεις τώρα τα πράγματα πιο σφαιρικά
ωστόσο πάλι δεν κατανοείς
τα σημαίνοντα του κόσμου ετούτου
τελικά δεν ήμασταν γι’ αυτήν εδώ τη ζωή
σίγουρα μας κράτησαν λάθος τραπέζι 

Τώρα πλέον έχεις κατανοήσει
Το λίγο του χρόνου έχεις κατανοήσει
Σε ποια οριακά σημεία βρίσκονται
Τα φιλιά
Και τα λόγια 

Κλείτος Κύρου  /  "Ο πρωθύστερος λόγος" 


 

Κατερίνα - Μαρία Αργυρακοπούλου

               Στην αδερφή μου Κατερίνα

Χειμωνιάτικο απόγευμα
μ’ ένα μακρύ βαρύ παλτό
κασκόλ κι ομπρέλα
περιπλανήθηκα ξανά
στων αναμνήσεων τις σκέψεις.
Βάδιζα γρήγορα
πολύ γρήγορα
ώστε να αποφύγω τη βροχή
που σμίγει με το βλέμμα μου
κάθε φορά που παρευρίσκομαι
μες στα στενά των Ιλισίων.
Εκεί που κάποτε κάναμε όνειρα
για μας
για τους πολλούς
για τους αποκλεισμένους
σίγουροι πως θα τον αλλάξουμε τον κόσμο.
Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο Κατερίνα μου
αυτό ποθούσαμε
αυτό λέγαμε
αυτό συνεχίζω να σου λέω
όπως τότε
και τώρα
παρόλο που Εσύ
μας άφησες νωρίς.


Μαρία Αργυρακοπούλου  /  "Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Αμοργός (Αποσπάσματα) - Νίκος Γκάτσος

 [Τι να μου κάμει η σταλαγματιά
που λάμπει στο μέτωπό σου;
Το ξέρω πάνω στα χείλια σου
έγραψε ο κεραυνός τ’ όνομά του
Το ξέρω μέσα στα μάτια σου
έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Μα εδώ στην όχθη την υγρή
μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Μόνο ένας δρόμος απατηλός
και πρέπει να τον περάσεις
[…Και να διαβείς αντίπερα
να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Να βρεις μίαν άλλη θάλασσα
μίαν άλλη απαλοσύνη]

 [Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς
βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Παρ  το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο
Κι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Κι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου
πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη] 

[Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα ‘ναι η ζωή
με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό
σ’ ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν’ ανθίσει μόνο
Λίγο στάρι για τις γιορτές
λίγο κρασί για τη θύμηση
λίγο νερό για τη σκόνη]
 
[Το ξέρω είσαι μία φλέβα γυμνή
κάτω από το φοβερό βλέμμα του ανέμου
είσαι μία σπίθα βουβή
μέσα στο λαμπερό πλήθος των άστρων]
 
[Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ’ άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ’ αγκάλιασα
και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους]

  
Νίκος Γκάτσος  /  "Αμοργός" 

Εκμυστήρευση - Τάσος Λειβαδίτης

Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα
μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που
είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.


Τάσος Λειβαδίτης

"Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου" 
 

Το φως σου - Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το φως σου ενδύομαι 
τον αρχέγονο λόγο σου 
καθώς ερωτόληπτοι στίχοι 
παρεισφρέουν εντός μου 
κοινωνώντας το πάθος. 

Ταξιδεύεις το όνειρο 
συνομιλείς με τις μνήμες 
διαταράσσεις τις σκέψεις 
καθόσον μ’ αγγίζεις 
ως μύστης 
ως άνεμος 
ως φως της ζωής αναστάσιμο. 


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Ένα ξερό δαφνόφυλλο - Κώστας Καρυωτάκης

Ένα ξερό δαφνόφυλλο την ώρα αυτή θα πέσει,
το πρόσχημα του βίου σου, και θ’ απογυμνωθείς.
Με δέντρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς,
που το χειμώνα απάντησε στου δρόμου εκεί τη μέση. 

Κι αφού πια τότε θα ’ναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις
ή ακόμη μια επιπόλαιη και συμβατική χαρά,
θ’ ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά,
κι όλη τη ζωή κοιτάζοντας, ήρεμα θα γελάσεις.


Κώστας Καρυωτάκης 

Το γράμμα - Σίμυ Αμουργιανού

Το γράμμα που περίμενα ήρθε.
Ο ταχυδρόμος το έριξε
κάτω από την εξώπορτα. 

Ρίγησε το πάτωμα.
Κι η παραλήπτης του. 

Αποστολέας και παραλήπτης
το ίδιο και το αυτό πρόσωπο.

Μου έστειλα γράμμα. 
Ήθελα να νιώσω την αίσθηση 
του λαμβάνειν.. 


Σίμυ Αμουργιανού 

Γράφω - Πρόδρομος Μάρκογλου

Νύχτα γεμάτη σιωπή, σκοτεινό φως ανερμήνευτο
Καμιά αλήθεια δεν σε διαπερνά
Κι έτσι οι χρησμοί ποτέ δεν τελειώνουν 

Με λέξεις σφιγμένες στα δόντια γράφω
Για τη διαρπαγή του αίματος και των ονείρων
Καθώς καμιά ανάγκη δεν διαρκεί
πέρα απ’ την ηδονή
Επιθυμίες αρχέγονες ελπίζουν
στη σωτηρία του κόσμου 

Με χέρια άδεια από δωρεές γράφω 

Νύχτα γεμάτη σιωπή, σαρκοβόρο φως ανερμήνευτο
Κάτω απ’ τα δέντρα περπατώ
Και στις φυλλωσιές ψιθυρίζει το άχρονο
Καθώς η λάμψη του φωτός πεπερασμένα ερμηνεύει τη φωνή μου
Στην ατέρμονη με παραδίνει κοινοκτημοσύνη του τίποτε. 

Άσπρες φυσάει λέξεις, λευκές, η Σελήνη άγραφες.


Πρόδρομος Μάρκογλου 

ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ - Ηλέκτρα Στρατωνίου

Ξέρω πως είναι να ζητάς πατρίδα,
βάζεις σ’ ένα «μπόγο»
τα κόκαλα των προγόνων σου,
την ιστορία της γενιάς σου,
το αλφαβητάρι
και τα τραγούδια του τόπου σου,
την αγκαλιά, τα χάδια των γονιών σου!
Υστερα… ξεχνάς επίτηδες
στο συρτάρι της ντουλάπας
την ταυτότητα με τ’ όνομά σου,
αλλάζεις το Χασάν με Γιάννη
και μετά γονατίζεις και κλαις!…
Κλαις το περιβόλι με τις πορτοκαλιές
που δε θα φυτέψεις,
το πηγάδι που δε θα σκάψεις στην αυλή σου
και την κούνια που θα ‘φτιαχνες
στης μυγδαλιάς τον κλώνο
να παίζουν τα καλοκαίρια γελώντας τα παιδιά σου!
Φυλακίζεις όλα τα όνειρα
στο μικρό σου δωμάτιο
και φεύγεις!
Χασάν που έγινες Γιάννης μην κλαις!…
Άκουσέ με, ξέρω καλά πως είναι να ψάχνεις
άλλη πατρίδα… κι αυτή
μόλις πατάς τα σύνορά της
να σου φωνάζει
«Αλτ» ψηλά τα χέρια…
«Ακίνητος»… «Ααλτ»!!!


Ηλέκτρα Στρατωνίου 

Πνιγμένη στις διέσεις - Νίκη Βλάχου

Ένας ήχος πνιγμένος στις διέσεις,
ένα κόκκινο βιολί ντροπαλών χεριών,
ένα μήνυμα που χάνεται.
Μια δοξαριά μεθυσμένη στις σκέψεις, 
δυο κυανοί πλανήτες βροχερών ματιών,
ένα χαμόγελο που μαραίνεται
κι ένα φεγγάρι που δε φαίνεται.


Νίκη Βλάχου 

"Μυχιοθήκη"

Κατά συρροήν αδράνεια - Τάκης Τσαντήλας

Αιμορραγείς, το αντιλαμβάνομαι
μα κάνε κάτι για ν' ανυψωθείς έστω ελάχιστα,
προσπάθησε τουλάχιστον 

Πάψε να προσκαλείς ως καλεσμένους
τους θανάτους στο κατώφλι σου
ή να θεωρείς ως αυτονόητα
τα κατά συρροήν ξενύχτια
που διάγεις μες στα μνήματα
παρέα με σκιές
και με χορταριασμένες θύμησες 

Όσο ο ουρανός θα προφασίζεται τον άμαθο
και θα εμμένει πως δεν ξέρει τι
για τ' άστρα που πενθούν
κι αυτομολούνε για το άγνωστο
τόσο τα νέφη θα πυκνώνουν
μέσα στις εγκοπές του νου
και θ' αναβάλλουν διαρκώς
το συναπάντημά μας με το ποίημα 

Όσο σιωπάς
μια παγωνιά δρασκελίζει το άπειρο
μια σκοτεινιά αποκρύπτει το φως 


Τάκης Τσαντήλας  /  "Αλκυονίδες μνήμες" 

 

ΠΑΘΗΤΙΚΟ - Νατάσα Χατζιδάκι

Μπορεί η ζωή σου
να ‘ναι δύσκολη
κι εγώ να κάνω λάθος
στις επιχωματώσεις των ημερών μου
Πάλι σκέφτομαι
θα ‘ναι μια καλή αστυνόμευση
να τελειώνεις
χωρίς λύπη
ό,τι νόμιζες
πως άξιζε τον κόπο
να κλάψεις


Νατάσα Χατζιδάκι 

Τελευταίο φως - Τίτος Πατρίκιος

Πώς θα φύγεις μέσα στην τρελαμένη νύχτα;
Ένα χέρι σφίγγει σα λεπίδα το τελευταίο φως.
Πώς θ' αντικρίσεις το χειμώνα
με λίγες μέρες περσινού καλοκαιριού;
Υπάρχει ένας νεκρός σ' όλο το μάκρος των ματιών
υπάρχει ένας νεκρός αβόλευτος στα ρούχα σου.
Πρωί-πρωί οι οδοκαθαριστές βουλώνουν με κουρέλια
τις τρύπες που ανοίξαν τα φιλιά.


Τίτος Πατρίκιος 

"Αντιδικίες" 

 

Τα βράδια η ψυχή - Θανάσης Κυρκόπουλος

Τα μαύρα βράδια
τα μηδενισμένα
μες στη σιγή
το κορμί
διαιρείται
αφορισμένο
στο μέγα ασάλευτο του ύπνου

τότε υ ψυχή
αιώνια αιρετική
λιποτακτεί
στη μυριοστή διάσταση
με ξέσκεπους αμφιβληστροειδείς
μπας και κουρσέψει
τη φωτεινή ονειρούπολη.


Θανάσης Κυρκόπουλος  /  "Η μετάγγιση" 

 

Ανασαιμιά στη ζωή μου - Μαρία Αργυρακοπούλου

Καθρέφτισα στα μάτια σου τα μάτια μου 
κι εμφαντικά ο ήλιος 
φώτισε ξανά το μέσα μου. 
"Της συννεφιάς το δρόμο τον περάσαμε
δεν είσαι πια μόνη" 
μου έλεγαν επίμονα 
και με αβρό φιλί 
ξεδίψασες τα χείλη μου. 
Σε θέλω πλάι στο διάβα μου 
φως στην ομίχλη μου 
ανασαιμιά στη ζωή μου 
γητευτή των λυγμών μου 
πορθητή των κρυφών ηδονών μου.


Μαρία Αργυρακοπούλου  

"Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Αντίδοτο - Χριστόφορος Λιοντάκης

Μια θλίψη που δεν λέει να πάρει όνομα –
πάντα σκοντάφτει η γλώσσα.
Λόγια που λοιδόρησα και χλεύασα
κι αργότερα μέσα από άλλα στόματα
τα αγάπησα.
Και πάντα η μέθεξη
από εκείνα τα μισοσπασμένα λόγια
τότε που το φως
έκοψε την πλαγιά στα δυο
υπονοώντας μετάνοια στο δροσερό σκοτάδι.
Η χειροπιαστή λευκότητα της μανόλιας
αντίδοτο στις δρόγες της καθημερινότητας.


Χριστόφορος Λιοντάκης 

Χρυσάνθεμα - Τάσος Λειβαδίτης

Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο
- τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν
από μιαν άλλη ζωή
και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν,
σαν τις πλάνες μας.
Είμαι μόνος, η κάμαρα άδεια
και δεν έχω παρά ένα μοναδικό στόμα
για τόσα χαμένα πράγματα.


Τάσος Λειβαδίτης 

"Εγχειρίδιο ευθανασίας" 

Θα μιλήσω γι’ αυτούς - Χρίστος Λάσκαρης

Θα μιλήσω γι’ αυτούς
που δεν εγνώρισαν ποτέ τον έρωτα,
για όλους όσους πλάγιαζαν
το βράδυ μ’ έναν ίσκιο,
που ένα φιλί
δε δρόσισε τον ύπνο τους,
δεν έσταξε στο στήθος τους
κανένας λόγος, 

μόνο μια γεύση ερημιάς,
στα χείλη τους. 

Γι’ αυτούς θα πω,
που έζησαν σαν τις φρυγμένες στέρνες,
ολάκερη ζωή.


Χρίστος Λάσκαρης  /  Ο ευτυχισμένος καιρός πέρασε