Το πρόβλημα με τις αντωνυμίες - Τίτος Πατρίκιος

Λέμε εμείς κι εννοούμε εγώ
λέμε εσύ κι εννοούμε εγώ
λέμε αυτός κι εννοούμε πάλι εγώ.
Στην ουσία μόνο με το εγώ
μπορούμε να εννοήσουμε
κάποιον άλλο.


Τίτος Πατρίκιος 

Οι ουλές - Ζωή Καρέλλη

Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν. 

Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας τις γλυκάνει,
λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,
ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές. 

Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.
Κι ας μη μας λένε τότε,
ας μην κατηγορούν, που είμαστε
οι παραμορφωμένοι. 


Ζωή Καρέλλη  /  "Της μοναξιάς και της έπαρσης" 
 

Ποιοι μας αγαπάνε; - Θωμάς Γκόρπας

Αυτό το καλοκαίρι ποιος θα το πάρει;
Ποιοι μας αγαπάνε;
Κλειστό μαγαζί
κλειστό μαγαζί της αγάπης.
Κι αυτό το καλοκαίρι φέρνει για μένα μπάνια
σ’ αχρησιμοποίητες ακρογιαλιές
θαλασσινά ναπολιτάνικα φαγιά μπύρες ουίσκια
άγρια εκμετάλλευση εχθρών και φίλων
αποκρουστικά ξενύχτια σε ντεκόρ ποιητικά κι ευχάριστα.
Είμαι κουρασμένος πολύ κουρασμένος μέσα
πως θέλετε να το δείτε ανοίξτε με να το δείτε
έχω όμως κουράγιο
αδυνατώ να επιχειρήσω με πνεύμα επιχειρησιακό την ηλικία μου
αδυνατώ να πιστέψω πως αγάπησε έστω κι ένας έως τώρα
αδυνατώ να βρω μια σκοπιμότητα στην τέχνη
εκτός της σκοπιμότητας πως πρέπει να ζήσει κι αυτή
όπως τόσα άλλα ωραία ή χαμερπή αδιάφορο…
Σου λέω:
Θέλω να γείρω… να ξεκουραστώ… να γείρω…
να μάθω πάλι να μετράω τ’ άστρα χωρίς να χάνω και τον ουρανό
να ξαναγίνω θαυμαστής του ηλιοβασιλέματος
να λαχταράω το τσιγάρο ενώ δεν το έχω μάθει ακόμα.
Σου λέω:
Εγώ που αγάπησα τα πάντα πριν να τα γνωρίσω θέλω
ν’ αγαπήσω κάτι επιτέλους που το ξέρω!

Θωμάς Γκόρπας
 

Ούτε - Ελένη Ντούξη

Κρατημένη από έναν ολονύκτιο θάνατο
στο τίποτα βυθισμένη
χωρίς το χνούδι να ριγεί στους λοβούς
και το αίμα να θροΐζει
κάτω από το δέρμα
να πιώ το άδειο ποτήρι της σιωπής
λίγο στα φύλλα της να τυλιχτώ. 

Ίσως και να ξαναγεννιόμαστε
άδειο χυτήριο φόβου
αν σκεπασμένοι θάνατο
δεν τον κοιτούσαμε λοξά
με φρύδια βέργες
και δάχτυλο στο πρόσωπο καρφί. 

Άλλο αν εμείς ούτε σταγόνα να γευτούμε
με την κηλίδα των νεκρών
στη γλώσσα μας ραμμένη
σπέρνουμε γυαλιά 
να ματώσουν οι φτέρνες του θανάτου.

Ελένη Ντούξη 

Σαν ξημερώσει - Δημήτρης Βάρος

Φύγανε όλα τα τρένα
μείναμε μόνοι
με τις κραυγές στις τσέπες
και με το λείψανο της ελπίδας
να το κλωτσάμε στο σταθμό μηχανικά
σαν ένα άδειο πακέτο από τσιγάρα
 
Μόνοι με την καπνιά
που σαν σάπιο ποτάμι
ξεχύνεται απ' τη φάμπρικα
και μας τυλίγει
μόνοι με την πανσέληνο στα μάτια
και με μια μπάντα
να παίζει ροκ μέσα στο κρανίο μας
ονειρευόμαστε αστείρευτους έρωτες
πράσινα λιβάδια
και κόκκινα λάβαρα
που ανεμίζουν στα δημόσια κτίρια
 
Σαν ξημερώσει
θα είμαστε στη ρίζα μιας παπαρούνας 


Δημήτρης Βάρος  /  "Θηρασία" 

Καταγραφή - Ινώ Τσιρίδου

Ξυπνάς την πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας.
Τότε που οι αισθήσεις κομματιάζονται
κι οι φόβοι επιστρέφουν
κι εσύ,
γυμνός μες στο σκοτάδι,
ανυπεράσπιστος,
ψηλαφείς βιαστικά, να βρεις
τα όρια του άμορφου ρευστού που σε περιβάλλει,
κάτι στέρεο∙
τότε που η λιγοστή γαλήνη που ξέκλεψες,
παρηγοριά, σαν το νανούρισμα,
ξεθωριάζει απισχνασμένη
κι εσύ
με τεντωμένα νεύρα, με το κορμί πονεμένο,
μ' ένα αναφιλητό στην ψυχή σου,
ξαναγυρνάς στο μέτρημα των δευτερόλεπτων,
στην καταγραφή του χρόνου που έφυγε ήδη,
αφήνοντας στο πόδι του τη μνήμη.
Οι σκιές ξαναμαζεύονται στις γωνίες - οι σκιές
που είχαν απλωθεί - σκοτάδι στο σκοτάδι.
Το όνειρο δε θα σε ελεήσει άλλο∙
το παίρνει πίσω η παλίρροια ανεβαίνοντας
κι εσύ
κατρακυλάς ξανά εδώ.


Ινώ Τσιρίδου 

Οι εραστές της νύχτας - Χρίστος Λάσκαρης

Τη νύχτα όχι
δε θα μας την πάρουν,
δε θα μας την πάρουνε
αγαπημένη.

Με τα κορμιά τους,
όλο και πιο πολύ
θα την υπερασπίζουν εραστές.  


Χρίστος Λάσκαρης

Να τελειώνουμε 

Απόγευμα - Κική Δημουλά

Ένα κομμάτι άνεμος που έπεσε στο δρόμο
κάθισε και έπαιξε
στα σύρματα του ηλεκτρικού
μια μελωδία σιγανή
αφιερωμένη στη διάθεσή μου.
Αυτή για μια στιγμή μονάχα ανασηκώθηκε και κοίταξε
ύστερα αμετάπειστη και αδιάφορη
ξαναβυθίστηκε εντός μου.


Κική Δημουλά

Χορικό - Νικηφόρος Βρεττάκος

Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.
Υπάρχουνε βάθη που δεν τ’ ανιχνεύει ο ήλιος.
Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.
Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες.
Τα μάτια δε λένε. Δεν υπάρχουνε σκάλες
τόσο μεγάλες να κατέβει κανείς ως εκεί
που ταράζεται του ανθρώπου ο πυρήνας.
Αν μιλούσε η σιωπή, αν φυσούσε, αν ξέσπαγε
θα ξερίζωνε όλα τα δέντρα του κόσμου.


Νικηφόρος Βρεττάκος 

Μασκαράτα - Μαρία Ροδοπούλου

Δεν αφηγούμαι ποτέ την έκβαση μιας απόπειρας
Θα ήταν σαν να παραδεχόμουν ότι έψαχνα το τέρμα
σ’  ένα αχυρώνα γεμάτο αφετηρίες
Οι άλλοι θα με κοιτούσαν περίεργα
και ο οίκτος στα φρύδια τους
- εκεί σέρνεται ύπουλος -
θα έβρισκε στο δόξα πατρί την προσποίησή μου
Και κάπως έτσι μασκαρεύομαι νερό
ίσα-ίσα να κυλάω ανώδυνα
στα επώδυνα χωρίς αποτέλεσμα ταξίδια
«ίχνος χώμα μέσα της»
 ακούω τα λούκια να ψιθυρίζουν
ελαφρώς απογοητευμένα
αλλά ποτίζω με εγκαρτέρηση
την σπουδαιότητα της ματαιοδοξίας τους
Περιμένω υπομονετικά να θολώσουν
τα σημαντικά και τ’ ασήμαντα
Εξάλλου όταν βραδιάζει όλα το ίδιο μοιάζουν
Μόλις η κίνηση γυρίσει αλλού το βλέμμα
 θα γυμνωθώ των άχρηστων υδάτων

άραγε τι κυλάει πιο γρήγορα;
οι σκέψεις ή ένας ορμητικός ποταμός; 

Είμαι  εύπλαστος πηλός
στα εξαίσια χέρια του τέλους 
αλλά θα προσπαθήσω
μια υπόσχεση να κρατήσω 

κάποτε θα σε κεράσω ένα παραμύθι
καμωμένο χωρίς δράκους κάστρα
χωρίς πριγκίπισσες και βατράχους
που ξέμειναν στην αναμονή 

ένα παραμύθι χωρίς επίλογο


Μαρία Ροδοπούλου 

Προσχέδιο παρελθόντος χρόνου - Γιώργος Σεφέρης

1. Βαδίσαμε στην άκρη της θάλασσας
2. Στο αριστερό μου αυτί σκάλωναν πολύχρωμες λέξεις
3. Έσκυψε και έβγαλε τα παπούτσια της
4. Βότσαλα και φύκια κόλλησαν στα πόδια της
5. Ζήλεψαν τον αφρό γύρω από τον αστράγαλο της
6. Σώπαινα , αυτή γελούσε
7. Ήθελα να της κρατήσω το χέρι
8. Ιούνιος μήνας του αιώνιου
9. Θαρρώ πως θα την συναντήσω πάλι.


Γιώργος Σεφέρης 

Να περιφέρεσαι - Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου

Να περιφέρεσαι από ανοχή σε άφεση,
από σπατάλη σ’ ερημιά
και να χαϊδεύεις τον ίσκιο των χεριών σου.
Να νηστεύεις τα μάτια του
και να φυτρώνουν στους τοίχους
αναρριχητικά φιλιά.
Να δωροδοκείς τα βιβλία
ν’ αποσιωπήσουν –έστω και για μια νύχτα–
τη σιωπηλή διαδήλωση των σκοτωμένων ηρώων
που δεν ευτύχησαν να ζουν στην τελευταία σελίδα.
Να κρύβεις κάτω απ’ τα ρούχα σου τη λύπη
και σαν λαθρέμπορος να μεταφέρεις
κάτι ενθύμια παιδικά, μια ξύλινη γέφυρα
κι ένα δωμάτιο γιορτής για την ενηλικίωση των λέξεων. 

Ποιος άραγε θα βρεθεί να μας παρηγορήσει;
Φεύγουμε...
Κι έξω μυρίζει γιασεμιά,
Στον αυλόγυρο της εκκλησίας ο σχολικός θίασος
ανεβάζει μ’ επιτυχία την αποκαθήλωση.
Τι ανοιγοκλείνεις τη διαβασμένη εφημερίδα;
Η μέρα σφράγισε τα μυστικά της,
η ξαφνική νεροποντή ξέπλυνε τον παλιό σταθμό,
έσβησαν κι οι φωτεινές επιγραφές. 

Κανείς δεν έμεινε, για να μας χαιρετίσει.


Ευτυχία - Αλεξάνδρα Λουκίδου 

* Δημοσιευμένο στο περιοδικό "νέα πορεία", τεύχος 551-553
(Ιανουάριος-Μάρτιος 2000)