Μπορώ ακόμα και μιλώ μαζί σου - Γιάννης Πατίλης

Τα γράμματά σου τα ‘στελνες
με τη βροχή
και τον αέρα!
Όταν μου χτύπαγες το τζάμι έβγαινα
κατέβαινα στο δρόμο κι άκουγα:
πως σύννεφο ήσουν
που ξεκίνησες
κι ήρθες να κλάψεις
πάνω απ' το σπίτι μου
στην πόλη. 


Γιάννης Πατίλης

Άγνωστη - Νανά Ησαΐα

Πήρα το μάθημα του αίματος.
Όπως και της λογικής.
Μια παραισθητική μορφή
Καλύπτω την έκφρασή μου.
Πότε στέκομαι στην πόρτα.
Στην θέα του απογεύματος.
Πότε περνώ από τις καθημερινές ώρες.
Ήσυχη τακτοποιώ.
Ποτέ δεν αναγνωρίζομαι.
Ποια λύση θα με παρουσίαζε στο φώς;
Άγνωστη σαν σκιά
Διαρκώς καλύπτω
Την ίδια απόσταση
Από την ζωή μου. 


Νανά Ησαΐα 

Της Δώρας - Γιώργος Λ. Οικονόμου

Πέθανες είπαν,
όσοι δεν σε γνώρισαν
κι εγώ μαζί τους
αυτό πίστεψα.
Μα ήρθες
και τρυφερά  μου ψιθύρισες:
ανόητε
κήπος έγινα
που τόσο πολύ λαχτάρισες
λεμονοκυπάρρισο
να φυτέψεις
και βασιλικά∙
ανόητε
που πίστεψες  πως πέθανα
εγώ για το χατήρι σου
χώμα έγινα
τσιμέντο κι ασβέστης
να με πατάς
να με σβήνεις
κι ύστερα
ποιήματα να μου γράφεις. 


Γιώργος Λ. Οικονόμου  /  "Δεκαπέντε νέα ποιήματα" 

Αυτή η πόλη θα ξανάρθει - Νιόβη Ιωάννου

Ακολουθώντας τη μυρωδιά
του καμένου κλαδιού
αυτή η πόλη θα ξανάρθει
εισχωρώντας στη ζωή μας
μ’ έναν τρόπο αλλιώτικο
σαν το κεφάλι ολοσκότεινου σκύλου
που γλύτωσε τινάζοντας τη χαίτη στον ορίζοντα
κι ύστερα στηρίχτηκε
στους μαύρους μας αγκώνες
σιγοπίνοντας στην απλωσιά
του νυχτερινού τραπεζιού
κι όλοι πιστέψαμε πως μπορεί να ματώσει
μέσα στο μαλακό ψωμί
η γέφυρα, το ποτάμι,
ένας απελπισμένος που σφυρίζει. 


Νιόβη Ιωάννου 

Το άγιο τίποτα - Νίκος Βαραλής

Οι νύχτες κρύβουν στις τσέπες τους
μια πονετική βροχή από λόγια παλιών ανθρώπων.
O σταθμάρχης τότε, ακουμπάει τη ράχη τους
μια στοίβα άγραφων βιβλίων
που μας περιμένουν πάντα
στους άδειους τους σταθμούς μας.
Στις νύχτες αυτές που δεν έχουν πάτωμα
κυκλοφορούμε έχοντας στα χέρια
ωραίες μπουκάλες με κρασί σαν μπιμπερό.
Μέσα τους πνίγονται λείψανα παλιών ελπίδων,
που επιπλέουν χρόνια μες στις ξέρες μας.
Στις νύχτες, λοιπόν, αυτές
Ψάχνουμε να βρούμε την θάλασσα του τίποτα
εκεί που λέξη καμία δεν ανθίζει.
Εκεί καθόμαστε στα κρύα τα βουνά
και πέφτει πάνω μας αυτή η πονετική βροχή
της μίας νύχτας, της μίας και μόνης νύχτας.
Κι όπως αργά το τίποτα μας καταπίνει
ανεβαίνει o ήλιος πάνω στους ώμους μας
σε άλλους γίνεται φωτιά
σε άλλους φωτοστέφανο.
Στο τέλος μένουμε αγκαλιασμένοι
εκεί στην άγια σιωπή
στου αγίου τίποτα, το μέρος.


Νίκος Βαραλής  /  "Το τίποτα και οι λέξεις" 
 

Χάρισμα - Δημήτρης Τρωαδίτης

Να χαρίσεις
ένα κομμάτι ουρανού
στους αδικημένους
να το κάνουν προσκέφαλο
να θερίσουν με δρεπάνι
την ανημποριά που θεριεύει
σαν να την έσπερνες
χρόνια.


Δημήτρης Τρωαδίτης 

"Με μια εμμονή στην κωλότσεπη"

Ίχνος - Ιουλίτα Ηλιουπούλου

Ίχνος χρόνου κανένα
Σαν απάτητο της μνήμης το έδαφος
Κάθε πού το περνά, όμοια νερό, το φιλί
Επιστρέφει πιο νέο
Βουλιάζει - βήμα στην άμμο -
Σκέψεις, εικόνες, αισθήματα
Κι ύστερα δυνατά πιο πολύ
Ξαναφέρνει
Τη λαχτάρα πού κοίταγα
Και μέσα στο πλήθος σε βρήκα
"Αύριο, αύριο"
Σαν για πρώτη φορά
Ίχνος χρόνου κανένα αφήνοντας
Ό παλιός έρωτάς μας Πιο νέος
"Αύριο. Στην αγκαλιά μου. Ξανά". 


Ιουλίτα Ηλιουπούλου  /  "Το ψηφιδωτό της νύχτας" 

Κούρασε τόσος χειμώνας - Δημήτρης Γκιούλος

Ενηλικιωθήκαμε σημαίνει αγκαλιάσαμε τον τρόμο
Χάσαμε την κοινή μας γλώσσα
-αν είχαμε ποτέ τέτοια -
κι έπειτα την ψάξαμε στα δίκτυα τα κοινωνικά
Αναζητώντας το χαμένο χρόνο
φύγανε άνθρωποι κομμάτια μας
παρότι παίζουμε τις λέξεις στα δάχτυλα
το βράδυ σφίγγουμε το μαξιλάρι
μετρώντας κρίσεις πανικού
Σκόρπιοι στο χάρτη
σκορπίσαμε τα μέσα μας στο πάτωμα
Σκοτώσαμε έρωτες και βγήκαμε να βρούμε άλλους
Καταναλώσαμε και πειραματιστήκαμε
κάνοντας λάστιχο τα όρια μας
Εξασκηθήκαμε στη νομιμότητα
και μοιραστήκαμε το βάρος της βίας
με υπομονή χριστιανική
Κάναμε εικονοστάσι την αξιοπρέπεια
εμείς που είπαμε θ' αλλάξουμε τον κόσμο
μα περάσαμε καιρό πολύ σε σάπια δυάρια
Κι όμως κάποιοι ακόμα κάνουν παιδιά
και φαντάζονται το μέλλον στρογγυλό και πολύχρωμο
κι ίσως τα καλοκαίρια που ζήσαμε
αυταπάτες να μην είναι
μα σκηνές από τα προσεχώς
γιατί πώς να το πω
κούρασε τόσος χειμώνας 


Δημήτρης Γκιούλος  /  "Ακραία καιρικά φαινόμενα" 

Αγαπημένε - Πελαγία Φυτοπούλου

Σε ξέχασα
όπως μου είπες να κάνω 
με ξέχασες 
όπως σου είπα να κάνεις 
ξεχαστήκαμε 
δείξαμε θάρρος 
είμαι λυπημένη 
όχι, δεν κάνω πίσω, αγαπημένε
δείχνω θάρρος 
γευματίζω στο μπάνιο 
αλλά το ξυραφάκι σου 
είναι χάρτινο και κανείς 
εδώ φίλος του Καρυωτάκη 
δεν με ξέρει

Πελαγία Φυτοπούλου  /  "Μάθημα γεωγραφίας" 

Η βία του βίου (48) - Τσιμάρας Τζανάτος

Δεν θα ‘ρθει, αγάπη μου, αυτό που φοβάσαι.
Ούτε αυτό που εύχεσαι θα ‘ρθει.

Πέρασαν.
Όλα.
Όσο κοίταζες αλλού.

Κι όσα ήρθαν, τα έδιωξες.
Δεν το θυμάσαι. 


Τσιμάρας Τζανάτος

"Η βία του βίου"