Εκ των έσω - Σοφία Παπά

Κάποια στιγμή θα τρακάρουμε εμείς οι δύο.
Θα είναι μια μέρα αφυδατωμένη απ' τη συνήθεια
ή μια νύχτα σκυφτή και άνυδρη.
Μετωπική
άρπαγμα
αλληλοσπαραγμός
θα σημαδέψουμε τα κορμιά μας
με τραύματα και επιθυμίες εκ των έσω.
Μετά την απομάκρυνση
κάθε παρακάτω θα αναγνωρίζεται
ως το ελάχιστο του έρωτα.


Σοφία Παπά 

Θα μπορούσα - Ανδρέας Αγγελάκης

Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ
την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε
να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι
για θέματα αδιάφορα. Τόσο λίγο καταλαβαίνει
ο ένας τον άλλον, αλλά, ξέρεις, φθάνει
να βλέπω τό χέρι σου νά γυρνά
μια σελίδα βιβλίου μισοφωτισμένο απ’ τή λάμπα
ή την πλάτη σου να σκεπάζει την κάμαρα
και να σωπαίνω. Ο χρόνος έφερε
αυτό το απροσδόκητο μέσα μου:
σ’ έλαμψε τίμια και τώρα σε νιώθω
σαν πράσινη φωτιά να μεγαλώνεις.
Αθόρυβα που πατά η νύχτα, προνοητική
για ό,τι αφέθηκε ανεκπλήρωτο η ανείπωτο.


Ανδρέας Αγγελάκης  /  "Η ερημιά της σάρκας" 

Τα χρειώδη - Δώρα Κασκάλη

Έτσι να ζω με το τίποτα
να κολατσίζω με δυο λέξεις,
να έχω για προσκέφαλο
βιβλία ξεχασμένων ποιητών,
να πίνω καφέ με τον ακέραιο
Παπαδιαμάντη μου.
Να δίνω καταφύγιο στο δαρμένο σκυλί
που το λέν’ καλοσύνη. 

Για όποιον με θυμηθεί
έχω στη στάμνα μου κρύο νερό
έξω απ’ την πόρτα.
Για όποιον μ’ αγαπήσει
μια φέτα ψωμί με ζάχαρη,
ένα ριπίδι μ’ όλα μου τα χρώματα
και μια λιακάδα μέσα στο σαλόνι.


Δώρα Κασκάλη  /  "Κάπου ν’ ακουμπήσεις" 

Βροχή - Βασιλεία Οικονόμου

Το ουράνιο τόξο απόψε ματαιώθηκε
λέει το ραδιόφωνο.
Λυπάμαι για τις ψιχάλες στον καφέ σου
για το τσιγάρο που βράχηκε.
Δεν έχει υπόστεγα εδώ
Γέμισαν οι δρόμοι λίμνες
λάσπη και σκουπίδια
-όμως μυρίζεις τις νεραντζιές;
Μας έπνιξε αυτός ο Απρίλης
έλεγαν κάτι για ήλιο στο δελτίο καιρού
-δεν είναι να εμπιστεύεσαι πια το δελτίο
Όπως και να 'χει
περπάτησε λίγο μαζί μου
πόσο μόνος μοιάζει αυτός
που περπατάει στη βροχή χωρίς παρέα
θα χαμογελάω στο υπόσχομαι
και δε θα φαίνονται τα δάκρυα
στην τόση μπόρα 


Βασιλεία Οικονόμου  /  "Το υπόλοιπο της αφαίρεσης" 

Εκεί που είσαι - Αντώνης Φωστιέρης

Μαθαίνω κάνει πάντα παγωνιά.
Κι εσύ δεν πήρες φεύγοντας
Ούτε κουβέρτα.
Να σκεπάζεσαι καλά
Με το χώμα σου.


Αντώνης Φωστιέρης 

"Πολύτιμη λήθη" 

Της αγάπης ναός [Αγκίστρι] - Μαρία αργυρακοπούλου

Τυλιγμένη χρόνια
στο κουβάρι της μοναξιάς
με τις αναμνήσεις παρέα ενίοτε
την αγιοσύνη του "μαζί" καρτερούσα
σαν την "πιο όμορφη θάλασσα" του ποιητή
να ανταμώσουμε εκεί
στον ιερό
της αγάπης
ναό.


Μαρία αργυρακοπούλου

"Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Πέντε μικρά θέματα (I) & (II) - Μανόλης Αναγνωστάκης

- I -

Μες στην κλειστή μοναξιά μου
Έσφιξα τη ζεστή παιδική σου άγνοια
Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη ψυχή μου.

Εμείς αγαπήσαμε. Εμείς
Προσευχόμαστε πάντοτε. Εμείς
Μοιραστήκαμε το ψωμί και τον κόπο μας

Κι εγώ μέσα σε σένα και σ’ όλους.

___________________________________________

- II -

Ίσκιοι βουβοί αραγμένοι στη σκάλα
Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές
Κύματα με τη γλυκιά αγωνία στην κάτασπρη ράχη

Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτάχτηκα
Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κράτησες
Όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα
Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα
Τις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου
Τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει
Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη.


Μανόλης Αναγνωστάκης 

Εφημερεύει η λύπη - Ευαγγελία Λυμπεροπούλου

Εφημερεύει η λύπη
καρφωμένη στα σωθικά μας.
Χάσαμε την άνοιξη
στο ξημέρωμα της
και έπεσε πάνω μας η νύχτα
βαθιά και αδυσώπητη.
Και το τέρας, το τέρας βρυχάται
καταπίνει λαίμαργα την αθωότητα
πένθιμες λέξεις μας κερνά
σε αφύλακτες διαβάσεις.
Αναζητούνται εναγωνίως
χαραμάδες φωτός.


Ευαγγελία Λυμπεροπούλου 

Στο κατώφλι της άνοιξης - Γιάννα Βλάχου

Φυσάει απόψε,
δε με θέλει η θάλασσα σιμά της.
Σύννεφα θύτες, εφήμεροι λυγμοί
του χρόνου την πορεία ακολουθούν,
προτού χαθούν
απ την απρόβλεπτη βροχή.
Στους ήχους της αιφνίδιας καταιγίδας οπισθοχωρώ.
Οι σιωπηλές απουσίες
γκρεμίζουν τα ενοχικά αστέρια.
Παρεμβάλλονται εκκωφαντικές παύσεις.
Άστεγο το φεγγάρι πέφτει θρυμματισμένο.
Η σαγήνη της θάλασσας αποδεσμεύει
το γόο των κυμάτων.
Δεν είναι η φύση σκληρή,
μόνον ο καιρός φρίττει
με την απερισκεψία.
Η θάλασσα προσελκύει το ζην επικινδύνως.
Στου γκρίζου του χειμώνα τη ρωγμή
μια αφορμή να βρουν
τα όνειρα ζητούν.
Αρχή νέας εποχής,
ο Μάρτης περιπαίζει
τους ατίθασους πόνους.
Νεκρά τα χαμόγελα,
αναμένουν ευπροσήγορες ιστορίες.
Λίγο έμεινε,
το ημερολόγιο το επιβεβαιώνει.
Προσδοκώ ασφαλείς εποχές.
Να φανεί η επουλωτική άνοιξη.
Για κάθε ενδεχόμενο
φορώ στο χέρι
την ασπροκόκκινη του Μάρτη την κλωστίτσα.


Γιάννα Βλάχου 

Ανέφικτο - Παντελής Μπουκάλας

Κανένα ποίημα δεν είπε δεν θα πει
το σπαραγμό στο βάθος του
εκεί που κατοικεί γυαλί τριμμένο
Κανένα ποίημα ποτέ του
δεν απέδωσε δεν θ’ αποδώσει
τον άνθρωπο
γυναίκα άντρας
που φεύγει απ’ τη δουλειά
ο ήλιος νυχτωμένος
και σπίτι του τα πόδια του πεισματωμένα
δεν τον στρέφουν
τον περιμένουν δεν τον περιμένουν
και να χαθεί, αυτό ποθεί,
κομμάτια κομματάκια
να μηδενιστεί
γιατί έχει νύχτα μέσα του αυθόρμητη
βαρύτερη απ’ του ήλιου
κι έχει το δέρμα πέτρινο από μια θλίψη
πού της περιττεύουν οι αιτίες
Κανένα ποίημα ποτέ του
δεν τραγούδησε και δεν θα τραγουδήσει
την αγωνία όποιου αγαπά και δέεται
να φύγει γρήγορα να φύγει ο χρόνος
όσον γεωργεί σμιγμένος με την αγαπώ του
για νά ‘ρθει γρήγορα πιο γρήγορα να ρθεί
ο άλλος χρόνος ο επόμενος
να σμίξει πάλι με την αγαπώ
να γεωργηθούνε
Κανένα ποίημα ποτέ του
δεν ιστόρησε και δεν θα ιστορήσει
τον πανικό να μη θυμάσαι
καν τι μήνας
ποια η μέρα
έτσι όπως τα φύλλα στο ημερολόγιο
καθηλωθήκαν στο φθινόπωρο
Κανένα ποίημα ποτέ του δεν ετόλμησε
δεν θα τολμήσει να το πει
πως αληθεύει με το ψέμα του ο άνθρωπος
– και δίχως όχι
Κανένα ποίημα ποτέ του δεν υψώθηκε
και δεν θα υψωθεί
όσο χελιδονάκι ταπεινό χωμάτινο
που απ’ το πολύ το μαύρο του
ολολευκαίνεται 

Κανένα 

Γι’ αυτό και συνεχίζουμε να γράφουμε 


Παντελής Μπουκάλας  /  “Ρήματα” 

Τελευταία αναζήτηση - Μαρία Ανδρεαδέλλη

Με άγουρη σιωπή
Στασιάζουν τα γυμνά μου όνειρα 

Πόσο πεθύμησα να δω ντυμένους τους ανθρώπους
Ασφάλεια 

Ένα σύνολο ήχων γυρίζει από πόρτα σε πόρτα
Κλεισμένη
Κι εγώ στ’ αλήθεια καλούμαι να ξυπνήσω
Πριν χαθώ 

Ένα μερόνυχτο τριγύριζα στην ερημιά του πόθου
Τόσο κακό ποτέ μου δεν συνάντησα
να αιωρούμαι ανάμεσα στα Θέλω
με τριμμένη την πληγή του ορίζοντα 

Ξανά ποτέ δεν θα βιαστώ στο πρόσκαιρο να μείνω
Έχει ρημάξει η αυλή του λυπημένου
με του φτωχού κοστουμιού την αναζήτηση 

Μ’ ακούς;
Έχω καιρό πεθάνει σ’ ένα τρένο. 


Μαρία Ανδρεαδέλλη  /  Η Αιχμαλωσία του Ανέκφραστου 

Άνοιξη - Κώστας Καρυωτάκης

Έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους.
Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση της νιότης
παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία…

Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.
Το κυπαρίσσι, ατελείωτο σα βάσανο, προς τ’ άστρα
σηκώνει τη μαυρίλα του διψώντας τον αέρα. 

Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δύο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισία τους
τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.


Κώστας Καρυωτάκης  /  "Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων"