Αποκαθήλωση - Γιάννης Υφαντής

Ήρθες. 
Αυτή η απόσταση
από χώρο κι από χρόνο
ήταν σταυρός.
Ήρθες.
Αυτό δεν είναι αγκάλιασμα
είναι
αποκαθήλωση.


Γιάννης Υφαντής

Καταγωγή - Χρυσούλα Διπλάρη

Η μάνα μου ήταν δέντρο
στην κορφή του λόφου.  
Μα, όταν φυσούσε,
έκοβε τις ρίζες της
και περούσε με τον αγέρα.
Κι έτσι,
γεννήθηκα πουλί...


Χρυσούλα Διπλάρη

Άκλιτο "έλα" - Τζούλια Φορτούνη

Πώς να πορευτώ στο «έλα» σου
με την ταχύτητα εμπρόθετης απουσίας
απαρέμφατα «γίγνεσθαι»
θρυμματισμένα εντός μου κάμπτονται
για την αυταπάτη του οριστικού σου «φεύγω» 

και μια ελαστική ενίοτε υποτακτική "ας...."
που τολμάει διαταγή να γίνει
μείνε να …δεις
(μα κι αν μείνεις τι θα δεις)
αν δεν μείνεις πάλι θα τον δεις…
τον πλου των μελλούμενων γύρω μας
να απειλεί τα ρήματα με διάρκεια 

και οι σιωπές του αορίστου ερχομού
ζηλιάρες ερωμένες του ενικού σου δισταγμού
υποκλίνονται όλες στην Ευκτική
μιας ιουλιανής εξακολουθητικής συγνώμης
και συ να επιμένεις στην κατάφαση
των στιγμιαίων «θέλω»
νότα σκονισμένη στο παράφωνο
κλειδοκύμβαλο παρατατικό της τύψης
σκορπίζεσαι στα «μη» σου πλήκτρα 

σε κενό ονείρου η πτώση
διαμελίζεσαι …
πεισματικά αρνείσαι
τη δοτική των άστρων
ο πληθυντικός των φόβων μου είσαι
με άκλιτα «έλα»
επιβάλεις σε καθαρεύουσα άπταιστη
την απόγνωση των ουσιαστικών


Τζούλια Φορτούνη

Κράτησα τη ζωή μου - Γιώργος Σεφέρης

Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά
στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά
στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε
να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεββάτι κοντά
στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά• τ’ άστρα του Κύκνου
κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν.

Κράτησα τη ζωή μου,
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα
κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς,
καμμιά φωτιά στην κορυφή τους• βραδυάζει.
Κράτησα τη ζωή μου• στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
 
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν, μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή, βυζαίνοντας το παιδί της.
 
Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές• o χιονισμένος
κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν,
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκκλήσια, μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι. 

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ• ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία». 

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο τής θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής.


Γιώργος Σεφέρης  /  "Επιφάνεια"

Σύνορα - Αγγέλα Καϊμακλιώτη

Για όνομα του Θεού
αν υπάρχει Θεός
βήματα παιδικά
χαρτογραφούν με αίμα
την Ευρώπη.
Σύνορα είναι
τα παγωμένα χέρια
τα παγωμένα μάτια
για όνομα του Ανθρώπου
αν υπάρχει Άνθρωπος.

 
Αγγέλα Καϊμακλιώτη 

Ποιητές - Τάκης Τσαντήλας

Οι ποιητές, μοναχικοί και απροσάρμοστοι
ακτιβιστές της χαραυγής και της ανάστασης
βάζουν φωτιά στ’ αμετακίνητα
φιλονικούν με τ’ αναπόδεικτα
βγάζουν σκουριές από τα αγάλματα
αγκαλιάζουν τα έρημα
ανάβουν το τζάκι εντός μας
και μας φιλεύουν με χόβολη 
και ψωμί ζυμωμένο στο μέλλον.


Τάκης Τσαντήλας 

"Αλκυονίδες μνήμες" 

 

Έσχατος στίχος - Μαρία Αργυρακοπούλου

Στο κουφάρι
της εναπομείνασας ανθρωπιάς
ανάμεσα σ’ ένα άτολμο πλήθος
που μέσα στο δάκρυ του
κρύβει το δύσβατο τώρα
και κεντάει στο άλγος του
προσμονή κι ικεσία
εκεί θα με βρεις
να αμύνομαι σθεναρά
ως έσχατος στίχος.


Μαρία Αργυρακοπούλου 

"Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Καρτερία - Μαρία Ανδρεαδέλλη

Μ' αρέσει να μου μιλάς
κι εγώ να λείπω…
Άγνωστων διαστάσεων ειρμός
Άγνωστος τόπος. 

Εδώ που κατοικώ
τ' απάνθισμα απ' τα λόγια σου
στέρεα προβάλλει. 

Τις έντονες αντιρρήσεις μετρώ
κι όπου με βγάλει η απουσία
σταυρωτά θα πνίγομαι. 

Ένα της νύχτας φιλί
Μονάκριβο δώρο
Σε τούτη την έρημο
δροσοσταλιά ακουμπάω. 

Ένα… 

κι ύστερα μιλιούνια ανεξήγητα
στην καρτερία της Αγάπης…


Μαρία Ανδρεαδέλλη 

Έτσι από μόνο του - Νίκος Βουτσινάς

Εγώ που ‘μαι θνητός
- μια μπάλα σιδερένια από λάθη -
σ’ αγάπησα.
Δεν ήξερα πως γίνεται.
Ούτε και έμαθα ποτέ
του ατέλειωτου τα ποσοστά
- αναλογικά -
από ουρανό
από αγκαλιά
από θάνατο.
Εγώ απλά σ’ αγάπησα.
Έσκυψα δηλαδή στη στάμνα σου
και γέμισα.
Κι έπειτα γέρασα.
Στους ίδιους δρόμους γέρασα
κι εδώ θα σ' αγαπούσα πάλι
αν γινόταν.
Γιατί δεν είναι τίποτα σπουδαίο
να ζω για σένα. 
Έτσι από μόνο του συμβαίνει αυτό. 
Είναι αυτά τα μάτια σου 
ο κόσμος όλος.


Νίκος Βουτσινάς 

Αναμνήσεις ονείρου - Ειρήνη Δεουδέ

Αέρινε, αόρατε Αγαπημένε
Εδώ, τώρα που το όνειρο διαλύθηκε,
ας δούμε τι έμεινε, τι μας άφησε.
Αναμνήσεις ονείρου λοιπόν!
Λέω να αφήσουμε στη λήθη
ό τι άσχημο, ό τι πικρό και να κρατήσουμε
όσα μια γλύκα αφήνουν.
Ας πάμε στο πρώτο μας αντάμωμα.
Τι λες;
Στο περιγιάλι το κρυφό.
Εκεί που χτίσαμε το όνειρό μας!
Πάνω στην άμμο!
Εκεί που μπλέχτηκαν τα βλέμματά μας
και οι χτύποι μας συγχρονίστηκαν
στον ίδιο μελωδικό σκοπό.
Εκεί που δυο ερωτευμένες σκιές
παραδομένες στην έκσταση, στο πάθος,
μάγεψαν τις νύχτες!
Εκεί που τα αστέρια ζαλισμένα
απολάμβαναν το ερωτικό μας παραλήρημα.
Θυμάσαι εκείνο το ζαλισμένο αστέρι
που έπεσε στη χούφτα σου;
Ήταν το πρώτο σου δώρο!
Τώρα φωτίζει τις άδειες,
παγωμένες νύχτες μου!
Κι ύστερα το κοχύλι το θυμάσαι;
Εκείνο που χαράξαμε τα αρχικά μας.
Ε+.....
Σαν ξημέρωνε το θάβαμε στην άμμο
για να το ξαναβρούμε την επομένη.
Τώρα θα σου το ομολογήσω.
Το κοχύλι μας δε βρίσκεται πια εκεί.
Κάποια στιγμή, κρυφά το ξέθαψα
και το πήρα μαζί μου καθώς έβλεπα πια
το όνειρο να αργοπεθαίνει.
Κι επαληθεύτηκα!
Ό τι απ' αυτό είχε απομείνει
ένας ανεμοστρόβιλος το σάρωσε, το σύντριψε!
Οι κόκκοι του έγιναν ένα με τους κόκκους
της άμμου, εκεί στο ίδιο περιγιάλι
που το είχαμε χτίσει!
Δεν έμεινε τίποτα!
Ούτε μια ανάμνηση ενός σ' αγαπώ
χείλη με χείλη.
Ούτε ένα ερωτικό σημάδι.
Κορμιά ανέγγιχτα!
Ένα όνειρο ήταν που κατέρρευσε
εκεί που στήθηκε!
Κι εγώ επέστρεψα πια εκεί
που πάντα ήμουν.
Στα ανεμοδαρμένα ύψη!


Ειρήνη Δεουδέ 

Κάτω απ’ τις ράγες… - Μανόλης Αναγνωστάκης

Κάτω απ’ τις ράγες του τρένου
Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου
Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών 
Όταν όλα περάσουν - 
Πάντα σε περιμένω.

Πέρασαν από τότε πολλά τρένα
Κι άλλα πολλά βιβλία θα διαβαστούν
Κι άλλοι στρατιώτες το ίδιο θα πεθάνουν.
Κάτω από κάθε τι που σου σκεπάζει τη ζωή
Όταν όλα περάσουν -
Σε περιμένω.


Μανόλης Αναγνωστάκης 

Σαν τα χείλια των αναμάρτητων εφήβων - Άννα Δερέκα

Όταν μου διόρθωνε τις εκθέσεις
Ο δάσκαλος,
Εύρισκε μέσα,
Όσα λίγο λίγο έφτιαξαν
Την μοίρα μου 

Ανυπόφορα πολύχρωμους
Χαρταετούς
Υπέροχους αλάθητους
Στην πορεία τους προς τον ουρανό,
Υπερήφανους
Να εποπτεύουν από κει πάνω
Τα σταροχώραφα, τους ελαιώνες 

Και αποδημητικά πουλιά
Όμορφα, όμορφα
Σαν τα χείλια
Των αναμάρτητων εφήβων.


Άννα Δερέκα  /  "Αιμάσσων" 

Πένθιμα αναμενόμενο - Αντώνης Τσόκος

Πρέπει να βρούμε τρόπο
να γεφυρώσουμε
τον έρωτα ανάμεσά μας. 

Δεν πάει άλλο.
Με κούρασε η πτώση
στο κενό. 

Έχω στα χέρια μου
τα Άνθη του Κακού.
Στο κεφάλι μου
ένα φρικτό πονοκέφαλο. 

Δεν ξέρω αν πρέπει
να πιω μια ασπιρίνη
ή να ερωτευθώ την πρώτη Μαρία
που θα βρεθεί μπροστά μου. 

Είναι κι αυτός ο χειμώνας
που με βυθίζει στο
αναπάντεχο. 

Είσαι κι εσύ, που επιμένεις
ν’ αγαπώ το αναμενόμενο.


Αντώνης Τσόκος  /  "Ένα ποτήρι ακόμη, Τσαρλς" 

Χωρίς επιστροφή - Μαρία Αγιασοφίτη

Πέρα από τη θάλασσα
η ίσαλος γραμμή των οριζόντων με καλεί.
Γλυκά το δευτερόλεπτο μου ταξιδεύει.
Αέρινη η ψυχή στο ξέφωτο των λέξεων,
στη φιλευσπλαχνία τ’ ουρανού
και στο γαλάζιο των ονείρων.
Δακρύζει η στιγμή μου
στο γέλιο ενός μικρού παιδιού
αρθρώνοντας το φευγαλέο μεγαλείο της.
"Τι πολεμά η σκέψη, τι ανατρέπει η λέξη."
Τίποτα δεν ισούται με το άθροισμα
των δεδομένων μιας στιγμής.
Νιώθοντας το ρυθμό
της ανάσας του κόσμου
η ψυχή μου πάντα θα αγρυπνά,
όχι τυχαία.
Αφήνομαι στο λίκνισμα των φύλλων,
στο θρόισμα του δάσους του Πηλίου,
στον ανεμοψίθυρο του βουνού
που συνεργεί στην απρόσμενη ανύψωση μου.
Χωρίς ειρμό, χωρίς συνειρμό,
χωρίς τύψεις, χωρίς απωθημένα,
χωρίς επιστροφή.

Μαρία Αγιασοφίτη 

Το θέατρο του ύπνου - Γιώργης Παυλόπουλος

Αλήθεια την είχα ξεχάσει
είχα ξεχάσει πια το πρόσωπο και τη φωνή της
και μήτε που θυμόμουν
το δρόμο το σπίτι και τη σκάλα 

έτσι ξαφνικά με μαύρο φόρεμα
ξυπόλυτη όπως και τότε
μπήκε στο σκοτεινό μου όνειρο
έλα μου είπε 

και κατεβήκαμε τη σκάλα στα τυφλά
καθίσαμε πάλι στα σκαλιά και την αγκάλιασα
και πού θα πας της είπα
και δε με νοιάζει μου είπε
και την ήθελα
κι εγώ σε θέλω της είπα
είναι ο Πόλεμος είπε
μην κάνεις έτσι αγάπη μου
ίσως μια μέρα ξαναβρεθούμε
μου ανακάτεψε τα μαλλιά
και είσαι μικρός ακόμα είπε
θα ’βρεις άλλες θα με ξεχάσεις
δε θα θυμάσαι πια ότι με ξέχασες 

κι οι άλλοι απάνω χόρευαν ακόμα
και κάποιος έσκυψε μ’ ένα κερί στη σκάλα
φώναξε από ψηλά
είναι κανείς στη σκάλα
και δεν μιλήσαμε
και ήταν η ανάσα μου μέσα στην ανάσα της
όπως και τότε 

μα τώρα ξέραμε πως παίζαμε απελπισμένα
παίζαμε τον έρωτα
την περασμένη μας ζωή
μέσα στο σκοτεινό μου όνειρο
σαν δυο ηθοποιοί αδέξιοι
που τρέμουνε το σκηνοθέτη.


Γιώργης Παυλόπουλος  /  "Τα Αντικλείδια" 

Το μόνο που κράτησα - Ηλία Γριβέα

Πρώτα με ξεφλούδισες αργά - αργά
κι έπειτα ήρθα εγώ η τολμηρή
να με σπάσω στα δύο!
Κι από μέσα μου ξεχύ6θηκε θάλασσα
να ταξιδεύεις πάνω της εσύ.
Και γύρω μου σηκώθηκε άνεμος
να σ’ ανεβάζει με ξέφρενο ρυθμό
ίσαμε τ’ άστρα.
Και πάνω μου φύτρωσαν λέξεις
από σπόρους ολόφρεσκους
να τις παίρνεις εσύ
να βάφεις με κόκκινο της φωτιάς
όλα τα όνειρά σου.
Μα τον πυρήνα βαθιά του καρπού μου
δεν σ’ τον φανέρωσα ποτέ!
Για ν’ αγιάζει ο έρωτας
ο πόνος αθέατος πρέπει πάντα
να μένει!


Ηλία Γριβέα  /  "Βαθιά η φωνή της θάλασσας"