η ίσαλος γραμμή των οριζόντων με καλεί.
Γλυκά το δευτερόλεπτο μου ταξιδεύει.
Αέρινη η ψυχή στο ξέφωτο των λέξεων,
στη φιλευσπλαχνία τ’ ουρανού
και στο γαλάζιο των ονείρων.
Δακρύζει η στιγμή μου
στο γέλιο ενός μικρού παιδιού
αρθρώνοντας το φευγαλέο μεγαλείο της.
"Τι πολεμά η σκέψη, τι ανατρέπει η λέξη."
Τίποτα δεν ισούται με το άθροισμα
των δεδομένων μιας στιγμής.
Νιώθοντας το ρυθμό
της ανάσας του κόσμου
η ψυχή μου πάντα θα αγρυπνά,
όχι τυχαία.
Αφήνομαι στο λίκνισμα των φύλλων,
στο θρόισμα του δάσους του Πηλίου,
στον ανεμοψίθυρο του βουνού
που συνεργεί στην απρόσμενη ανύψωση μου.
Χωρίς ειρμό, χωρίς συνειρμό,
χωρίς τύψεις, χωρίς απωθημένα,
χωρίς επιστροφή.
Μαρία Αγιασοφίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου