Αισιοδοξία - Ηλίας Σιμόπουλος

Γδύσου το ένδυμα της υπεροψίας
Δεν είσαι παρά μια ανάσα στην πορεία
του αίματος προς τ' άστρα.
Ο άνεμος σε παρασύρει
στις αόρατες πηγές του
Οι νύχτες εγκυμονούν
ηλιόλουστες μέρες
ανοίγουν πόρτες αθέατες
σε φλέβες μεταλλευμάτων
Κάποτε θα 'ρθει η λύτρωση
ή η λήθη
το τραγούδι που σήμερα αρνιέσαι
και τίποτα για σένα
ή για τους άλλους
δε θα είναι παράφωνο.
 
 
Ηλίας Σιμόπουλος 

Τα πουλιά δέλεαρ του θεού (2) - Νίκος Καρούζος

Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί
στο τέλος
τα ίδια τα όνειρά μας θα μας σώσουν.
Αγάπη μείνε στην καρδιά -
αυτός ας είναι ο κανών του τραγουδιού σου.
Με την αγάπη
θα σηκώσουμε την απελπισία μας
απ’ το αμπάρι του κορμιού.
Δεν είναι φορτίο για την χώρα των αγγέλων
η απελπισία.
Και προπαντός
ας μην αφήσουμε την αγάπη
να συνωστίζεται με τόσα αισθήματα...


Νίκος Καρούζος 

Βρέχει - Άννα Ξανθοπούλου

Συμπαθητικά τα πάθη
έτσι εξημερωμένα στις εσωτερικές μας τσέπες,
συμπαθητική κι η ποταπότητα
που καλημερίζει στις συναναστροφές μας. 

Η μικροψυχία δίνει λάμψη στο βλέμμα
και το ψεύδος σπρώχνει τα χείλη
σχεδόν σε γκριμάτσες γέλιου. 

Έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση;
Να μην ξεχάσουμε να πάρουμε ομπρέλα:
βρέχει ανεξερεύνητες ιδέες.


Άννα Ξανθοπούλου  /  "Λόγοι"  

Άτιτλο - Δημήτρης Μιχελουδάκης

Δεν μπορώ να κόψω το κάπνισμα
ούτε τον κόσμο στα δύο
βάζω ξυπνητήρι στο κινητό
να θυμάμαι να γελάω
σαν παιδί της ματαιόπολης
ξέρω καλά να σκοτώνω
την ώρα
εσένα
εμένα


Δημήτρης Μιχελουδάκης

Μαλώνω τον πόθο - Άννα Δερέκα

Η άσπρη μου μπλούζα που σου άρεσε
Έφυγε.
Η άσπρη μου φούστα που σου άρεσε
Ταξίδεψε.
Τα ρούχα που αγάπησες πάνω μου
Ήρθαν προς τα σένα.
Μαλώνω τον πόθο
Που παίρνει το πρόσωπο του αέρα
Και τα ταξιδεύει.
Έμεινε γυμνή
Η σπονδυλική μου στήλη
Μια σκάλα
Να την ανέβεις αγαπημένε
Θα βγεις στον ουρανό
Να την κατέβεις
Βγάζει πάνω μου.
Εσύ ν’ αποφασίσεις.


Άννα Δερέκα  /  "Εις εαυτόν κρημνοί" 

Απόγεμα - Πάνος Θασίτης

Ανεπίληπτος ουρανός
Ακίνητος
Τέλειος σαν κύκλος: απελπίζει
Απρόσιτη απόλαψη για μένα που τον βλέπω
Μες από ένα ύφασμα
Όπου καθίζει η στέρηση κι η φρίκη.
Και στο βάθος αόριστα
Να περνάς ανάγλυφο
κατ’ απ’ το χνούδι τ’ ουρανού
Σαν αιφνίδια ταραχή πίσω απ’ τις κουρτίνες
Σώμα αγαπημένο
Πιο μακρινό πιο ανύπαρχτο
απ’ τ’ απόγεμα που σβήνει


Πάνος Θασίτης 

Κάθε μεσημέρι - Ρηνιώ Παπανικόλα

Κάθε μεσημέρι φεύγω απ’ τους ανθρώπους
και ψάχνω σε λιβάδια σκιερά
κάτω απ’ τα πλατάνια.
Ψάχνοντας το νερό που σε καθρεφτίζει
πηγάδια με νερό δροσερό
όπως στις παιδικές μας ηλικίες.
Κάθε μεσημέρι φεύγω απ’ τους ανθρώπους
και ψάχνω σε λιβάδια σκιερά
κάτω απ’ τα πλατάνια.
Κι ύστερα το βουνό που θ’ ανεβαίνεις
θα βρεις μια δάφνη
και θ’ αρχίσεις να τραγουδάς
με τη φλογέρα σου
και να χορεύεις γύρω γύρω της.
Τότε εγώ θα σε περιμένω ακόμα
σκοτεινό πουλί της υπομονής.


Ρηνιώ Παπανικόλα 

Στο τέλος όλα σωπαίνουν - Ορέστης Αλεξάκης

Στο τέλος, όλα σωπαίνουν
και μόνο στάζει μια βρύση

Για να μπορείς να θυμάσαι


Ορέστης Αλεξάκης 

Ατέρμονος έρωτας - Ελένη A. Σακκά

Δεν μου αρκεί να μ’ αγαπάς∙
τις εύηχες συλλαβές των λέξεων
επιζητώ ν’ αποκρυπτογραφώ
κάθε που σε διαβάζω.
Στοχαστικά και ανατρεπτικά
τα ρήματα των παλμικών κινήσεων τ ων γραμμών.  
Απάνθισμα δημιουργίας
εύθραυστη δύναμη ζωής
που εμπνέει και εμπνέεται.
Την ερωτική σου ματιά να διαγράφει
το περίγραμμα του κορμιού επιζητώ
καθώς η χροιά της φωνής σου
διαπερνά τους ακουστικούς μου πόρους ως κάλεσμα
αναζητώντας με την όσφρηση
τη γεύση θαλάσσιας αύρας.
Την ολότητα επιζητώ των αισθήσεων σου
στην πιο ατέρμονη στιγμή.


Ελένη A. Σακκά  /  "Το πορφυρό της φλέβας σου" 
 

Ενηλικιωνόμαστε - Αλεξία Βίκτωρος

Ενηλικιωνόμαστε
δε μου ανήκεις εσύ και εγώ ιδίως όταν ο πόνος
σκληρίζει σε ένα κοχύλι [...]
απαρνιέσαι τον νυχτόβιο αφρό
στο στόμα σου κάθε νύχτα
όταν σπαρταράς από μια χαρμολύπη
με βαρύ ανάστημα και γυμνασμένες πλάτες
στον κάμπο
(ξαπλώνει αργά αργά η ψυχή υπό το φως μιας ροδιάς).


Αλεξία Βίκτωρος 

Η αγρύπνια - Μίλτος Σαχτούρης

Όλοι κοιμούνται
κι εγώ αγρυπνώ
περνώ σε χρυσή κλωστή
ασημένια φεγγάρια
και περιμένω να ξημερώσει
για να γεννηθεί
ένας νέος άνθρωπος
μέσ’ στην καρδιά μου
την παγωμένη
από άγρια φαντάσματα
και τόση μαύρη πίκρα.


Μίλτος Σαχτούρης 

Δραπετεύω - Αντιγόνη Ηλία

Δραπετεύω, μπορώ πάντα
να δραπετεύω! 

Όχι από φυλακή, ούτε από
στρατόπεδο με πανύψηλα τείχη.
Έτσι κι αλλιώς, από δυναμική μήτρα γεννημένη
δεν μαντρώνομαι μαζί με τους κυνηγημένους.
Αντιθέτως! 

Εκπαιδεύω κάθε μέρα την ψυχή μου
να διαφεύγει σε κήπους με πολύχρωμες ανεμώνες,
σε παντοτινή Άνοιξη.
Το μαύρο του Χειμώνα
και κάτι μικρές μπόρες του Φθινοπώρου,
τριγυρίζουν άτσαλα, γυμνά και κάπως νωχελικά
τον εγκαταλελειμμένο μου καμβά.
Χωρίς τύψεις, σαν θεατής σε πρώτη θέση, χαζεύω το τέλος,
ληγμένα συναισθήματα
μιας μεγάλης χαμογελαστής σαπουνόφουσκας. 

Δραπετεύω!
Μένω με μένα και δραπετεύω.
Ασύλληπτη η φυγή!


Αντιγόνη Ηλία