Αγρύπνια - Γιάννα Βλάχου

Τρέφω την αγρύπνια μου με στίχους.
Οι λέξεις με εγκαταλείπουν στο τέλος της βραδιάς
με την επίγνωση του μάταιου.
Πάλι και πάλι
ανακαλώ το πρώτο πρωινό φως.
Αμνήμονες φράσεις επισφραγίζουν
την έλευση της ημέρας
και την απουσία της ποίησης.
Έφυγαν οι στίχοι όπως ήλθαν
προσωρινοί νυχτερινοί επισκέπτες
που δε δοκίμασαν την δέουσα φιλοξενία.


Γιάννα Βλάχου 

Παρατηρώντας την ψύχρα - Αλεξία Βίκτωρος

Στέκομαι μπροστά σου,
ο κρύος χειμώνας κρύωσε,
η ανάσα του ψυχράθηκε
πιο πολύ -
έφτασε ως τους αδιέξοδους κύκνους,
που μοιάζουν με βάρκες
στα θαλασσινά βουνά.
Θυμήθηκα ότι έβρεξες
τα πόδια σου
μπροστά μου κάποτε
με αληθοφανή και περήφανο τρόπο.
Τότε,
σε άρπαξα απ' το κορμί
και σε ανάγκασα να υποφέρεις για μένα,
με τον μικρό σου εαυτό,
μια έκπτωτη εξουσία. 

Στεκόμουν μπροστά σου,
ήσουν κρύος χειμώνας που έτρεμε
και
μία έλαμψη της πρόσοψής σου.


Αλεξία Βίκτωρος 

Σούρουπο - Τάσος Λειβαδίτης

Αν έχασα τη ζωή μου είναι γιατί πάντα
είχα μιαν άλλη ηλικία απ’ την αληθινή
και τώρα πια τα 'χω μπερδέψει
- δεν ξέρω αν βρίσκομαι στο τέλος ή έστω στην αρχή,
αν πρέπει να φύγω ή να ξαναγυρίσω,
και ποιο δρόμο να πάρω και να πάω πού;
- εξάλλου σκοτείνιασε
και τα σκυλιά γαβγίζουν,
σταματώντας τους περαστικούς
στα σύνορα του ανείπωτου.


Τάσος Λειβαδίτης

"Ο τυφλός με τον λύχνο" 

Άδεια εποχή - Ιφιγένεια Διδασκάλου

Ήρθε η πλήξη
δίχως αφή
με βάρος μολυβιού
και θρόνιασε ακίνητη
στ’ άδεια μου χέρια.
Μια πλήξη δίχως απόκριση
με την όψη της αμετανόητη
στο χώρο της μοναξιάς,
δίχως μνήμη
με τις παλάμες της γεμάτες
απουσία
στην καρδιά μου. 

Τίποτε να μην έρχεται
τίποτε να μη φεύγει
κι εγώ με τα μάτια
γεμάτα σιωπή.


Ιφιγένεια Διδασκάλου  /  "Παράθυρο στον ουρανό" 
 

Διαιρώ αυτό που ξέρω - Fernando Pessoa

Διαιρώ αυτό που ξέρω.
Προκύπτει αυτό που είμαι
κι αυτό που ξέχασα. Ανάμεσα στα δυο πηγαίνω.
Δεν είμαι αυτός που σκέφτομαι
ούτε αυτός που είμαι τώρα.
Αν θα σκεφτώ, κομμάτια γίνομαι
Αν θα πιστέψω, για μένα δεν υπάρχει τέλος.
Γι’ αυτό, είναι καλύτερα
ν’ ακούς μόνο το θρόισμα
της απαλής, βέβαιης αύρας
που μέσ’ από τις φυλλωσιές περνάει.


Φερνάντο Πεσσόα - Fernando Pessoa

Μετάφραση / Απόδοση: Γιάννης Σουλιώτης 

Αύγουστος - Θεοδώρα Βαγιώτη

Μου αρέσει η ζέστη
γιατί μπορώ να φορώ μισό ρούχο
ν' ανοίγω τα πόδια σαν άντρας
καθώς ρίχνω πάνω μου θάλασσα
να γέρνω πίσω το κεφάλι μου
και να κοιτώ τον ήλιο
που θρέφει το νεογέννητο τζιτζίκι
να τρεμοπαίζουν τα μάτια μου
στον ήχο της φωνής σου 

κι όπως γίνεσαι ένα με το κυανό τοπίο
να κολυμπούμε μαζί
σαν προσφυγάκια ερωτευμένα
προτού τα παγιδέψει
το δίχτυ που έριξε ο ψαράς
ένα αυγουστιάτικο πρωινό
ίσως τη μέρα του Σωτήρος


Θεοδώρα Βαγιώτη 

106. - Τσιμάρας Τζανάτος

Έχω κρυάδες.
Με τριγυρίζει ζωή, μάλλον.

Μην άρπαξα έρωτα φοβάμαι.
Αν κι έχω αντισώματα ερημιάς.

Θερμομετρώ τη μοναξιά μου
Από παιδί  


Τσιμάρας Τζανάτος 

Να τρέχουμε - Έλενα Λυμπεροπούλου

Να τρέχουμε σε δρόμους βράδυ,
τα φώτα να συγκρούονται με τα μάτια μας
να μου κρατάς το χέρι και να με στριμώχνεις
πάνω σε φορτηγό για ένα βιαστικό φιλί,
γέλιο δίχως λόγο,
δεν είναι ωραίο το γέλιο δίχως λόγο;
Να πηδάμε ένα φράκτη,
να μένει πάνω του ένα κομμάτι φόρεμα
να πατάμε σε λάσπες,
να τρίβουμε τα παπούτσια σε χλωρασιές
να γυρίζουμε με λίγο χώμα παραπάνω.


Έλενα Λυμπεροπούλου 

"Υποταγή λυρισμού" 
 

Μαρία - Τάκης Τσαντήλας

Σε θάλπω Μαρία
ως άοκνη σκέπη φιλέραστης άνοιξης
με ανθούς
μ' ασπασμούς
και με λόγο.
Όχι Καλή μου, δεν είναι ο φόβος
που θα μας λυγίσει
κανένας φόβος
κανένα σφυγμός τοξικός δεν δύναται
να παρεισφρήσει βαθιά στις ανάσες μας
γιατί εκεί Μαρία
κατοικεί το αμάραντο χάδι
των ευάρεστων «θέλω» μας,
εκεί αντηχεί το ασύχαστο πάθος
των στιλπνών ηδονών μας.
Κι ακόμα, το γέλιο, το δάκρυ
το ποίημα, το άγγιγμα
ως σεπτή κιβωτός ανεξίτηλης θύμησης
και ως νυν και αεί αναστάσιμον φως.


Τάκης Τσαντήλας  /  "ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΑ με παραλήπτη" 

Η θωριά σου - Μαρία Αργυρακοπούλου

Είναι που η ανάσα σου γητεύει τα νέφη
που η ματιά σου γαληνεύει το κύμα
που η θωριά σου ευφραίνει το σύμπαν.
Το χάδι σου είναι
που ανυψώνει το πάθος
ως σπινθήρα εξέγερσης
και πυρπολεί συναισθήματα.
Φεγγάρι Εσύ, της ανάστασης θαύμα
κι Εγώ, ένα βότσαλο μυστικό στ’ ακρογιάλι
με το φως της αγάπης σου αναπνέω.


Μαρία Αργυρακοπούλου 


"Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Ελεύθερη πτώση - Πάνος Κυπαρίσσης

Χρόνια τώρα μαζεύω τα σύννεφα
τους κεραυνούς που μέσα τους κρατούν
Τους βάζω παπούτσια
και πέφτουμε στης γης το κορμί
 
Ίσως το μαύρο κουτί
καταγράψει το α και το τι
με τη χαίτη στον άνεμο


Πάνος Κυπαρίσσης

"Νησί δίχως φύλλα" 

Υπάρχουν ώρες - Αλεξία Καλογεροπούλου

Υπάρχουν ώρες που τ’ ανείπωτα θέλω να πω,
κι όσα δεν τόλμησα ποτέ να κάνω,
δραπέτης βίου άβουλου,
παλεύοντας με τα τετελεσμένα,
εκείνα που έπονται κι αυτά που είναι τώρα.


Αλεξία Καλογεροπούλου 

"Λέξεις στην άμμο"

Μόνο μια λέξη - Δημήτρης Κοντογιάννης

Βγάζει τα πέπλα το σαξόφωνο
και στάλες στο παρμπρίζ
να χαμηλώσει η μουσική
πια μπαίνουν του χειμώνα
τ' αφρισμένα κύματα
φτωχοί κι ευτυχισμένοι γλάροι  
και πάντα εσύ
φόντο και πρώτο πλάνο.
Δεν ξέρω πια να γράφω ποιήματα
μόνο μια λέξη
γυμνή και πρωτόγονη
χωρίς ενορχήστρωση
κάτι σαν "θάλασσα"
ή "σύμπαν"
ή "αγάπη"
πάλι και πάλι
αιωρείται και βουτάει
στους παγωμένους αφρούς
χωρίς οίκτο μαστίγιο.
Βλέπω την επερχόμενη τιμωρία
κι είμαι αφελής που νιώθω αθώος
σαν ινδιάνος των βράχων, που ενώ
ταγμένος ανιχνεύει τον ορίζοντα
βούρκωσε
πλημμύρισε
από νοσταλγία.


Δημήτρης Κοντογιάννης 

Η ώρα της αλήθειας - Ηλία Γριβέα

Ό,τι δίχρωμο είχαμε να μοιραστούμε
το μοιραστήκαμε.
Έρωτα και στέρηση
οδύνη κι έμπνευση
λέξεις και φαντασία
και θάλασσα!
Πολλή θάλασσα
μαζί απέραντα γυμνά τοπία στεριανά.
Τώρα που διασχίσαμε όλα τα χρώματα
τα αινίγματα και τις αντιθέσεις αυτού του τοπίου
καιρός και να το ορίσουμε.
Με κάτι μονόχρωμο ίσως...
Σαν χιόνι ολόλευκο
ή κατακόκκινο
σαν πύρινο λιβάδι παπαρούνες.
Κάτι που καίει
ή
παγώνει.


Ηλία Γριβέα  /  "Βαθιά η φωνή της θάλασσας" 

Υποταγή - Δημήτρης Ποταμίτης

Πήραμε τούτο το δρόμο
Της βουβής συνθηκολόγησης
Της βουβής επανάστασης
Του βουβού έρωτα
Περνώντας μέσα απ' τ' αγριόχορτα
Και τις τσουκνίδες
Για να μην ματώσει καθόλου το κορμί
Που ήταν πλασμένο για τον έρωτα.

Δημήτρης Ποταμίτης  

"Η δολοφονία των αγγέλων" 

Σχεδόν Αύγουστος - Λίλλυ Ιουνίου

Αποκηρύξαμε την πεζότητα
χαμογελάμε αποκαμωμένοι
τι πολυτέλεια
η ευφορία της ραστώνης
της ψευδαίσθησης
της υπερβολής
ευδαιμονία
να λατρεύεις τους αστραγάλους μου
να ψηλαφίζω φτερά στην πλάτη σου
σχεδόν Αύγουστος 


Λίλλυ Ιουνίου