γιατί μπορώ να φορώ μισό ρούχο
ν' ανοίγω τα πόδια σαν άντρας
καθώς ρίχνω πάνω μου θάλασσα
να γέρνω πίσω το κεφάλι μου
και να κοιτώ τον ήλιο
που θρέφει το νεογέννητο τζιτζίκι
να τρεμοπαίζουν τα μάτια μου
στον ήχο της φωνής σου
κι όπως γίνεσαι ένα με το κυανό τοπίο
να κολυμπούμε μαζί
σαν προσφυγάκια ερωτευμένα
προτού τα παγιδέψει
το δίχτυ που έριξε ο ψαράς
ένα αυγουστιάτικο πρωινό
ίσως τη μέρα του Σωτήρος
Θεοδώρα Βαγιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου