Σπασμένο καράβι - Γιάννης Σκαρίμπας

Σπασμένο καράβι να ‘μαι πέρα βαθειά
έτσι να ‘μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι.
Να ‘ν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω - γύρω
με κουφάρι γυρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω. 
Να ‘ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να ‘ναι
και τα βράχια κατάπληχτα και τ’ αστέρια μακριά
να κοιτάνε.
Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι. 

Έτσι να ‘μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να ‘μαι
σ’ αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι.


Γιάννης Σκαρίμπας 

Ουλαλούμ, Ευατούληδες, Βοϊδάγγελοι / Εκδόσεις Κάκτος 

Πλειοδότης - Βασιλική Νικοπούλου

Έχω μια ευδαιμονία.
Μια άριστη σχέση με τον δαίμονά μου.  
Τον ταΐζω τακτικά σκοτάδια και φωτιές,
να νιώθει οικεία την ανάσα μου, μη φύγει.
Τον προσκαλώ ανελλιπώς στα χείριστα,
μήπως ανταποδώσει την επίσκεψη και γράψω.
Του κάνω όλα τα χατίρια
και πάλι υπόχρεη στην ανάγκη του είμαι.
Γιορτάζω τον γενέθλιο μήνα του.
Του κάνω δώρα - ανέκδοτα και βιαστικά -
χωρίς περιτυλίγματα και φιόγκους
και τον προσέχω συνεχώς
μην πέσει έκπτωτος, σε κήπο παραδείσου.
Ύστερα δαίμονας τυπογραφείου γίνομαι
κι επιβιώνω…  


Βασιλική Νικοπούλου

ΕΚ-ΠΟΙΕΙΝ  / Χρόνος Εκδόσεις

Σχέδιο για το μέλλον του ουρανού (απόσπασμα) - Νίκος Καρούζος

Έρωτα με κατοίκησες πολύ
φύγε απ’ αυτό το σπίτι.
Δεν έχει ούτ’ ένα παράθυρο να βγει
στα δέντρα η ερημιά μου
σκόνες μονάχα και σύνεργα της ψυχής.
Οι άγιες εικόνες δεν υπάρχουν
έρωτα μη σημαίνεις πια.
Πρέπει ν’ αρχίσω απ’ τη λησμονιά.
Μη δείχνεις – είμαι ο ανώφελος το ξέρω
σώμα για θάνατο και θάνατο
που ελπίζει σ’ ένα φύλλο δέντρου.
Η φωνή μου λυγίζει.
Αλλά δεν παραδίδομαι αντίκρυ
σ’ αυτή τη δύση τρομαγμένος
εγώ με όλο το αίμα μου
έτσι όπως πόνεσα στους δρόμους ατελείωτα
με τόσο σπαραγμό στα σύνορά μου.


Νίκος Καρούζος  /  Ποιήματα 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ / ΣΥΓΡΟΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΜΩΝ 

Νανούρισμα - Θανάσης Τριαρίδης

Μην κοιμηθείς φεγγάρι μου, μη σβήσεις απ’ τον ξύπνο
μην κλείσεις το παράθυρό, μη μανταλώσεις πόρτες.

Μονάχα άφησ’ ανοιχτά, να μπει το αεράκι
να σου τυλίξει την καρδιά και να την ξεκαρδίσει.  

Να την ταΐσει στα πουλιά στα σβηστά αστέρια
να γίνει η νύχτα δάκρυα απ’ το παράπονό σου.

Και σαν χαράξει η αυγή και φύγει το φεγγάρι
να μην τρομάξεις να χαθείς, μες στους πορτοκαλιώνες.

Το μεσημέρι στις σπηλιές, το απόγευμα στα δάση
και σαν πυρώσει δειλινό, στα άγρια τα βράχια.

Κι ο κόσμος να περιγελά, πώς σ’ έχουν ξεκαρδίσει
κι εσύ να πέφτεις στον γκρεμό, στο μαύρο της αγάπης.


Θανάσης Τριαρίδης  /  Θα μας ξεπλύνει η θάλασσα

 «Ποιήματα» 2018 - 2020  /  Εκδόσεις Gutenberg  

Ποινολόγιο - Στέλλα Γεωργιάδου

Για μια αφορμή ακόμη
ικέτεψε τη στέρηση
κι έκλεισε ερμητικά
τα μάτια 

Να ξαναρθεί το αγέρι εκείνο το αισθαντικό
κι ως πλάνο χέρι να τη νανουρίσει
Να ξελογιάσει τις ώρες της φυγής
Στη μέθη της αναμονής να τη βυθίσει
Να εισχωρήσει στα μυστήρια της σαρκός
και σαν απελπισμένος εραστής 

Άλλη μια χαρακιά ευτυχίας να προσθέσει
στο ποινολόγιο του μέλλοντος. 


Στέλλα Γεωργιάδου 

Μάσκα οξυγόνου  /  Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Φωνές - Κωνσταντίνος Καβάφης

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους. 

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό. 

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.


Κωνσταντίνος Καβάφης 

Ποιήματα  /  Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος