Η λέξη - Μαριλένα Αχιλλέως

Μη με μαλώνεις για τα σ’ αγαπώ μου
Μη μου λες να μην στο λέω συχνά γιατί χάνει την ουσία.
Το λέω για να ξέρεις πως είμαι εδώ.
Το λέω για να ξέρεις πως σε αποδέχομαι όπως είσαι.
Το λέω για να σου πω ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου.
Που εσύ αποδέχεσαι εμένα.
Το λέω γιατί, αν κάποτε συμβεί κάτι,
αν κάποια στιγμή δεν μπορώ να είμαι κοντά σου,
να σου μιλήσω, να σ’ αγκαλιάσω, να σε φιλήσω.
Αν δεν είμαι εκεί όταν με χρειάζεσαι περισσότερο, αν...   
Αν όλα τα αν του κόσμου συμβούν.
Τότε θέλω να είσαι γεμάτος απ’ όλα όσα σημαίνει αυτή η λέξη.
Γι’ αυτό μη μου θυμώνεις για τα σ’ αγαπώ μου.


Μαριλένα Αχιλλέως 

Στο απείθαρχο άπειρο - Τάκης Τσαντήλας

Θα μ' ανταμώσεις πάλι στ’ αναπάντεχο του χρόνου,
στο απείθαρχο άπειρο,
με μια θολή ματιά να σε θωρεί ατάραχα,
την περιφερόμενη πίκρα μου
να αναδύεται από καπνούς κι αναθυμιάσεις,
απ’ το διπλωμένο στομάχι μου,
το ερμητικά κλεισμένο στόμα μου,
την μοναξιά που δεν με λησμονεί ποτέ
κι ας την προδίδω ενίοτε,
που τη σκορπίζω θρύψαλα στον άνεμο,
που την πυροδοτώ δίχως να καίγεται,
που με περιγελά και μ’ αγκαλιάζει.
Βάζω στους στίχους μου φωτιά να ζεσταθώ,
μαζί τους καίγομαι.
Στις στάχτες θα με βρεις,
στις αναζωπυρώσεις απ’ τις τελευταίες σπίθες.
Θα πονέσεις πολύ και θα καείς
..μα θα με βρεις.


Τάκης Τσαντήλας  /  "Ιχνηλατώντας τη σιωπή" 

Προορισμός - Μαρία Αργυρακοπούλου

Μια ανάσα δρόμος ο προορισμός
μην σε φοβίζουν οι βροχές
και οι θύελλες
δεν εκτροχιάζονται οι επιθυμίες
ντυμένη είναι η ψυχή
με τα ζεστά αποτυπώματα
ενός ονείρου
που περιμένει εκπλήρωση
στο ηλιοβασίλεμα της μέρας.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Τοτέμ - Νίκη Χαλκιαδάκη

Πιστέψαμε ο ένας στον άλλο
Φυτέψαμε τα πόδια μας στην αυλή
και περιμέναμε να δούμε
ποιος
ποιος
ποιος θα κρατηθεί
Δεν άντεξες ούτε μισό αιώνα
Ψήλωσα μόνη (και όπως όλοι
οι προδομένοι καρποί)
ανθίζω την Πρωταπριλιά


Νίκη Χαλκιαδάκη  /  "Ανάσκελη με πυρετό"

Ζούμ - Παντελής Μπουκάλας

Από της θάλασσας τον κόρφο
κόκκινη ανατέλλει η σελήνη,
δρεπάνι  ακονισμένο απ’ τη λαχτάρα σου,
και με θερίζει.
Τα σώματα
στη γλώσσα λύνονται
του πόθου
στη γλώσσα δένονται
του πόνου,
πυκνώνουν στο βαθύ φιλί
σχεδόν αποσαρκώνονται,
ακίνητος επιταχύνεται ακάθεκτος ο χρόνος.   

Κι ας άμμος,
οριστική η αγάπη γράφεται
ότι τη γράφει ένα δρεπάνι έμπυρο
εκεί ακριβώς όπου η θάλασσα ουρανίζεται.


Παντελής Μπουκάλας  /  "Ρήματα"

Στον χωρισμό μήτε αντίο μήτε φιλί - Κική Δημουλά

Παράξενο πολύ,
γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,
όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.
Υπέροχο μνημείο.
Διάχυτος σαν μυρουδιά,
απροσδιόριστος σαν το άπειρο,
βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα.
Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο
όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.
Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο
κάποιο ξεκίνημα πικρό.
Και τότε εγώ
σήκωνα το ποτήρι
και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα
ανάκατο με μια σιγή.
Στον χωρισμό μήτε αντίο
μήτε φιλί.


Κική Δημουλά

Εαρινή συμφωνία (II) - Γιάννης Ρίτσος

Είχα κλείσει τα μάτια
για ν’ ατενίζω το φως.
Τυφλός.
Είχα κάψει τη φλόγα
για ν’ αναπνέω.
Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής
κ’ η ανάσα του χαμόγελου
δε γνώριζε τη μετάνοια.
Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου
από μια διάφανη χαρά
που δεν επιθυμεί.
Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τ’ όνειρο
κι η φθορά έχει φθαρεί.
Κ’ ήρθες εσύ.


Γιάννης Ρίτσος 

Τα πουλιά δέλεαρ του θεού (1) - Νίκος Καρούζος

Να γυρίζεις - αυτό είναι το θαύμα -
με κουρελιασμένα μάτια
με φλογωμένους κροτάφους απ’ την πτώση
να γυρίζεις
στην καλή πλευρά σου.
Πεσμένος αισθάνεσαι
την κόλαση πού είναι ἡ αιτιότητα
το στήθος ωσάν συστατικό του αέρα
τα βήματα χωρίς προοπτική.
Κι όμως στη χειμωνιάτικη γωνία ο καστανάς
περιβάλλεται από σένα.
Κόψε ένα τραγούδι απ’ τ’ άνθη
με δάχτυλα νοσταλγικά.
Να γυρίζεις - αυτό είναι το θαύμα.


Νίκος Καρούζος

Μνήμη - Κλεονίκη Δρούγκα

Πηγάδι από ψέματα η μνήμη
σκύβεις να δεις τα αθέατα
αγριόχορτα οι σκέψεις
μέσα σου
λείπει ένα μεσημέρι που σ’ εξαγόρασε
ένα δειλινό που σ’ εγκατέλειψε
ένα βράδυ που σε αρνήθηκε
είναι κοντή η μνήμη
σε βάζει σε κίνδυνο
φλερτάρει με την προδοσία
αφήνει τα ίχνη της σα φίδι στην πέτρα
τρέφεται με ό,τι της δίνεις
ερωτεύεται την ασάφεια
αψηφά την αλήθεια
ανασταίνει φθαρμένες σχέσεις
πετά ψίχουλα νοσταλγίας
σπαταλιέσαι
αυταπατάσαι
μια πεθαμένη συντηρείς
κάνεις πως αποσχίζεσαι
σε θανατώνει.


Κλεονίκη Δρούγκα  /  "Οκλαδόν με τον χρόνο"  

Σ’ ανακαλύπτω πάλι - Τάκης Βαρβιτσιώτης

Σ’ ανακαλύπτω πάλι
Ω επισκέπτρια νυχτερινή
Μαστιγωμένη απ’ όλους τους ανέμους
Και υψώνω ένα δένδρο
Για να στηρίξω τη λύπη μου
Και ξεδιπλώνω έναν ουρανό
Για να προετοιμάσω την πτήση μου
Ίσαμε σένα

Πόσο μακρύς ο δρόμος
Για να φτάσω την ερημιά των ματιών σου
Για ν’ ανασύρω τα μάτια σου
Μέσ’ απ’ τη στάχτη του καιρού
Να ξεχωρίσω τα λόγια σου
Που ολοένα ξεμακραίνουν
Και μόλις ακούγονται
Ίδιο ανατρίχιασμα νερού


Τάκης Βαρβιτσιώτης  /  "Η Μεταμόρφωση" 

Το στρώμα μας - Ελένη Ποζιού

Απόψε δε θα σκεπαστώ με κουβέρτα,
θα κοιμηθούμε αγκαλιά
πάνω σε λευκούς χειμωνανθούς.
Σκάφτομαι να κλείσω τις κουρτίνες∙
μέσα στην κάμαρα κρύβονται τα αστέρια. 
Μην αφήσεις να φύγει κανένα∙ 
τα έχω μετρήσει, καθώς μου χάιδευες τα μαλλιά∙
τα έχω κεντήσει πάνω στο στρώμα.
Έχω λουστεί με το φεγγοβόλημα
μιας νυχτερινής παρόρμησης.
Ας μη φύγουμε ποτέ από αυτό το στρώμα.
Να μείνουμε για πάντα λουσμένοι στα λευκά.
Να μείνουμε για πάντα ερωτικοί.
Ας μείνουμε απόψε στο στρώμα αυτό
που χωράει τα όνειρά μας.
Που ξέρεις;
Μπορεί τα άστρα
να κοιμούνται για πάντα στο κρεβάτι μας.


Ελένη Ποζιού  /  "Στην τσέπη σου κρύβεται ένας γίγαντας" 

Πολιορκία - Θανάσης Νιάρχος

Ένα ένα βγάζω τα ρούχα
τα παπούτσια μου
την άνοιξη τον πρώτο μου πόνο
φθινόπωρα και καλοκαίρια
το χώμα που ράγισε νύχτα
και βγήκε τ’ ανάστημά μου
μετά έρχεσαι εσύ
με την πανοπλία των δακρύων
με λέξεις αποδημητικά πουλιά
βογκώντας μένεις
διψώντας την άλλη σου μέρα
φως που μου γκρεμίζει τα μάτια
για να μάθω
να συλλαβίζω τον κόσμο
να κινδυνεύω σε ώρες αιθρίας
να θανατώνω το θάνατο
καθώς τα τριαντάφυλλα του κήπου μας
γίνονται αργά
αγάλματα και με πετροβολούν
θα σφηνώσω
σε μια νότα τον κόσμο
σ’ ένα λιμάνι τον πόνο
να μην έχω να θυμάμαι


Θανάσης Νιάρχος