Ες αεί - Χαρά Ναούμ

Κι όποτε πότισα εκείνο το τριαντάφυλλο
ποτίστηκαν μαζί
οι εσταυρωμένοι
κάτω απ’ το περβάζι μου
Γιατί τί άλλο είναι τα ποιήματα
από χιλιάδες χέρια
που τεντώνονται αιμόφυρτα
από λουλούδι σε λουλούδι


Χαρά Ναούμ

"Άγρυπνες αντιλόπες" 

Κατακόρυφο - Νικολέτα Κριαρά Λάμπρου

Δεν μπορεί
κάπου
χάσαμε εκείνο το χαμόγελο
σε δουλειά
στη στάση λεωφορείου
στο δρόμο κάποια νύχτα
και εγώ
όλο το βράδυ παλεύω
να σταθώ κατακόρυφο
μήπως τελικά
μας παράχωσα
στην τσέπη- που κάθε τόσο μπαλώνω
για να μην ξεχνάω
να βλέπω τον κόσμο
ανάποδα


Νικολέτα Κριαρά - Λάμπρου

Γένεση - Αργύρης Χιόνης

Εν αρχή ήν το σκότος.
Ύστερα ήρθες εσύ
και φύτεψες κατάστηθα στη νύχτα
μιαν αχτίδα.
Και εγένετο φως,
ημέρα πρώτη.
Ήτανε τότε που γεννήθηκε
η όρασή μου
και γνώρισα τα χέρια σου
και χάρηκα
γιατί ταιριάζανε
τα δάχτυλά σου στα πλευρά μου.


Αργύρης Χιόνης 

Το παιδί με τη σάλπιγγα - Νικηφόρος Βρεττάκος

Αν μπορούσες ν’ ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου.
Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγεννα
στο τζάκι του νέγρου ή του Έλληνα χωρικού.
Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων.
Εγώ μπορεί και να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου.
 
Να την κάνεις αγάπη.


Νικηφόρος Βρεττάκος 

Καταδύσεις εν ξηρά - Παρασκευή Παπία

Όσο οξυγόνο
Κι αν χωρά ο πνεύμονας
Θέμα χρόνου ο πνιγμός.


Παρασκευή Παπία

Να θυμάσαι πάντα, μου έλεγες - Δημήτρης Τσικριτέας

Να θυμάσαι πάντα, μου έλεγες
να κρατάς ολάνοιχτο αυτό το χαμόγελο
π’ αντανακλά καθάριο φως της μέρας
και χαρίζει λιακάδα
στις σκοτεινές πλευρές των ανθρώπων
Να θυμάσαι
μη το εγκαταλείψεις
στην πρώτη λυπημένη φθινοπωρινή ψιχάλα
στην προκυμαία κάποιου νυχτερινού λιμανιού
ή στην αποβάθρα κάποιου πνιγηρού σταθμού
Υπερασπίσου αυτό το χαμόγελο
που ισορροπεί στην άκρη των χειλιών σου
μέχρι τέλους
σήκωσέ το ψηλά να ακουμπήσει στ’ αστέρια
Αυτό το χαμόγελο γεννά της ζωής το σκίρτημα
το τραγούδι της χαράς και του ονείρου
φύλαξέ το βαθιά μες τα λευκά σου δόντια
μη τύχη και στ’ αρπάξουν
γιατί θα χαθεί το τελευταίο οχυρό
ελπίδας, ανθρωπιάς, αγάπης….


Δημήτρης Τσικριτέας 

Έρωτας ανέκκλητος - Βίλλυ Χρυσού

Αχ! Έρωτα, είπα...
που με το κάθε αντίο σου
πεθαίνει και μια άνοιξη...
Μ' άκουσες, κι ήρθες Εσύ!
ηλιοβολή, στα μάτια μου
και θάμπος, στην Αυγούλα!
Πορφύρα αστρογέννητη
στου δειλινού τη χάση!
Εαρινό μελτέμι μου,
παράθυρο ανοιγμένο
το γέλιο σου, στον Μάη!
Ηλιόφωτο ακρογιάλι μου!
Στην ερημιά μου Όαση,
στη σκοτεινιά μου ανταύγεια!
Στο κάτοπτρο του πόθου σου,
ασέλγειες του νου μου!
Ήρθες, νότα μεταξοφέγγαρη
σε τάσι Αυγουστιάτη
κι ανατριχιάζουν οι στιγμές
σ' ανάσες μεθυσμένες
κι' ερωτευμένες ιαχές!
Ω, της καρδιάς μου Ομορφιά!
Πανσέληνη ηδονή μου!
 Έτσι, ήρθες και μου 'δειξες,
φεγγάρια πώς κρεμιούνται
πάνω σε αηδονόδεντρα
κι εκεί που δύουν τ' άστρα!


Βίλλυ Χρυσού 

Υποσχόμενο ταξίδι - Μαρία Αργυρακοπούλου

Την ώρα που ο ήλιος δύει,
πλάι στα κύμα στέκομαι
αγναντεύοντας τις εικόνες του δειλινού
ανήμπορη να σηκώσω
φορτία και λόγια
που λυγίζουν το μέσα μου.
Κι εκεί που η σκέψη πλανάται
αίφνης ένα καράβι  
στο βάθος του ορίζοντα
δίνει ζωή στο παρόν
υποσχόμενο ένα ταξίδι
δίχως φορτία και σύννεφα.
Νύχτωσε νωρίς απόψε
κι η λησμονιά,
άφησε γυμνά στ’ ακρογιάλι,
τα ίχνη της.


Μαρία Αργυρακοπούλου 

Του έρωτα - Έκτωρ Κακναβάτος

… Εγώ είμαι της θύελλας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είμαι της λαίλαπας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είναι που εντός μου είσαι η δίνη
είναι που έσπασες τον άξονα
που κράταγε την τάξη
κι όλα γίναν ιαχές
νικηφόρα έξαλλα φωνήεντα
γι’ αυτό σ’ αγαπώ…
Ω αρπίστρια του νου μου
στις φλέβες μου άπιαστη σαΐτα
σαν με κοιτάζεις.
Τι βουητό βυθού
Τι έλξη στο λαβύρινθό μου
τ’ όνομά σου.
Στο κρυφό χώμα μου
τ’ άγιο τ’ απάτητο
τ’ αχνάρι που άφησες, η λάρνακά μου.
Λες τον έρωτα δεσμώτη
Λέω τον έρωτα λυόμενο
Ο ένας καταπάνω τ’ αλλουνού
για τράκο κίνησαν οι δυο κουρσάροι
Άμοιρη δεν τόξερες
που ήμουνα γυάλινος
Πως θα γινόμουν θρύψαλα
Πριν καν με αγγίσεις.


Έκτωρ Κακναβάτος  

Καθώς αναπαύεσαι - Θεοδώρα Βαγιώτη

Στα γόνατά σου βουνό
αναρριχώμενα μιλήματα
κι οι μέρες νύχτες
σαν αστροφεγγίσματα
που ρίχτηκαν στο πέλαγο 

καθώς αναπαύεσαι
τρως το γλυκό μου στόμα
ή τα στήθη μου
αντένες κι άλμπουρα
που τρυπούν τον ουρανό 

κι όπως έρχεται
από μακριά η καταιγίδα
τα μιλήματα τραγούδια∙
από την κουπαστή στη γάστρα
παλινδρομεί η όψη σου 

ταξιδευτή και ποντοπόρε
άνδρα με το θλιμμένο
πρόσωπο, στις ξέρες
μαζεύω τα κομμάτια σου
σε δένω σα μυθική σχεδία


Θεοδώρα Βαγιώτη 

Άννα (Απόσπασμα) - Άρης Αλεξάνδρου

Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
για να μην τύχει και προσέξεις
πόσο διστάζω να σε αγγίξω
σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα
διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη
γιατί το ξέρει
πως τόσο φως δε θα το αντέξει. 

Είχα πάντα έτοιμο
ένα μικρό μπουκάλι που θα ‘ριχνα στη θάλασσα.
Βόρειο πλάτος - αλλάζει κάθε μέρα
μεσημβρινός - αλλάζει κάθε νύχτα
στίγμα - οι χειροπέδες μου.
Δεν το ‘ριξα ποτέ.
Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχες.
Όσο υπάρχεις
ταξιδεύω. 

Θα σε βρω.
Όπου πατάς
πέφτουν πράσινα φύλλα.


Άρης Αλεξάνδρου 

Περιπλάνηση - Χρύσα Αλεξίου

Μια γλυκιά
ζέστη
σαν να βγήκε
μόλις
το ψωμί
τα αναμμένα
φώτα
μιας περιπλάνησης
απέναντι
κοντά
σε όσους
ελπίζουν 


Χρύσα Αλεξίου 

Η ουλή - Επαμεινώνδας Γονατάς

Η πληγή θρέφει,
τα χείλη της σμίγουν αργά
σαν αυλαία βυσσινιά
κι ύστερα από χρόνους
στη θέση της μένει ένα σημάδι,
μια ρόδινη ουλή
που σκύβει και τη φιλάει.
Όλοι αγαπούν τα τραύματά τους.
Τα κρύβουν με ωραία ατσαλάκωτα υφάσματα,
ξέρουν όμως σε ποια μεριά του κορμιού τους άνθισαν,
μαράθηκαν, έφαγαν δέρμα και κρέας δικό τους.
Γι’ αυτό τ’ αγαπούν και σε ώρες μοναξιάς
που κανείς δεν τους βλέπει,
σκύβουν και με λατρεία τα φιλούν
τα βαθιά, σκοτεινά τραύματά τους.


Επαμεινώνδας Γονατάς  /  "Η κρύπτη" 

Αποστάσεις - Ιωάννα Λιούτσια

Δεν είναι ότι η απόσταση
χωρίζει τα κορμιά μας
είναι μονάχα που ο έρωτας
εργάζεται καλύτερα στη σιωπή

πώς να σιωπήσω όμως όταν δεν μ’ ακούς;


Ιωάννα Λιούτσια

"Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα"

Άχνα - Γιώργος Δουατζής

Το ποίημα είναι η άχνα
της εκπνοής του ποιητή
σ’ έναν αρχέγονο καθρέφτη
όπου χαράζει στίχους με το δάχτυλο
κι όταν αφανιστούν από τον άνεμο
βλέπει ολόγυμνο το πρόσωπό του


Γιώργος Δουατζής  

Μοναξιά - Ζωή Καρέλλη

Πού θα πάμε, ψυχή, μ’ όλη τούτη
την εξορία που μέσα μας φέρνουμε;
Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά
έγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδια
με τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.
Μιλάς και σωπαίνεις και τα πράγματα
μένουν αδιάλλακτα, σα να μην υπάρχει
θέληση καμιά, να τα κυβερνήσει.
Αστειότερες, οι θλιβερές προσπάθειες,
γιατί τόση απαισιοδοξία;… Σαν το τίποτα
να μεγάλωσε, να φούσκωσε αλλόκοτα,
δείχνει ένα πρόσωπο παράφορο δίχως μορφή,
έτοιμο να σκάσει, να βγάλει απ’ το νου,
όλα τα πλήθη που το κρατούν
και τώρα διασπώνται, σαν το τίποτα
να γίνετ’ ένα μυρμήγκιασμα. 

Α, τι αθλιότητα περιέχουν
τα μάτια τής μοναξιάς!
Φύγετε τόσο μακριά,
που ποτέ να μη συναντήσετε πια
την μονάχην εικόνα σας,
καθώς φαίνεται, σήμερα, ολόκληρη.


Ζωή Καρέλλη 

Αποχαιρετισμός - Δημήτρης Κρανιώτης

Με λερωμένες τις παλάμες μου
απ’ των χωραφιών τις λάσπες
αποχαιρέτισα πουλιά που πετούν
στου ήλιου τα μονοπάτια,
αγγίζοντας ένα σύννεφο
που έβρεχε ασταμάτητα
πλημμυρίζοντας τα στάχυα
όλο δάκρυα.


Δημήτρης Κρανιώτης 

"Ενδόγραμμα" 

Ποτε άτονο - Καλλιόπη Μπαγουλή

Τίποτα πιο επικίνδυνο
από ένα "πότε;"
παραμελημένο.
Κακιώνει.
Στραβώνει.
Τόσο όσο χρειάζεται
για να γλιστρήσει ο τόνος
στη λήγουσα.


Καλλιόπη Μπαγουλή

"Στάσου λίγο" 

Θυμήσου σώμα - Κωνσταντίνος Καβάφης

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεβάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στη φωνή - και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κοίταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.


Κωνσταντίνος Καβάφης 

Πιο πολύ - Ιωάννα Λεκκάκου

Θα ‘θελα να μου μιλάς.
Μίλα μου!
Κάθε εικόνα σου
δαγκωνιά στο μυαλό μου,
ένεση χαλαρωτική στις αισθήσεις μου.
Μίλα μου!
Είμαι καλός ακροατής.
Λαχταρώ για δαγκωνιές.
Όσο περισσότερες οι μελανιές τους,
τόσο μακρύτερα τα ταξίδια μου.
Μίλα μου!
Δάγκωσέ με χωρίς έλεος.
Από τις λέξεις σου τις αιχμηρές
σ’ αναγνωρίζω
και σε ποθώ.
Μίλα μου!


Ιωάννα Λεκκάκου

Να μην ανησυχείς - Γιάννης Μαρρές

Όταν κλείνομαι στον εαυτό μου
Και δείχνω ότι σε ξέχασα
Να μην ανησυχείς.

Ψάχνοντας να βρω το δρόμο
Που θα μας οδηγήσει προς το φως
Εσένα σκέφτομαι και τότε.

Χίλιες φορές σου το ‘χω πει
Για να σε πείσω. Κι ακόμα μια:
Να μην ανησυχείς.


Γιάννης Μαρρές  /  "Αγάλματα στη βροχή" 

Μετουσίωση - Χριστίνα Λαμπούση

Κρεμασμένη στο τσιγκέλι 
έτοιμο το σφαχτό 
στην ουρά παρακαλώ
όλοι θα πάρετε 
το αίμα της 
στάζει ακόμα στις πλάκες 
 
Μπούτι στην κυρία με το καπέλο 
κοιλιά και λαιμό στον νεαρό 
πετάξτε την καρδιά της
άνοστο κομμάτι 
θα κόψει η σούπα 
τι να φας από δαύτη 
εδώ το καλό το πράγμα
ένα, δύο, τρία
κατακυρώθηκε στον κύριο εκεί στο βάθος
συγγενής μού μοιάζει  
προνόμιο ειδικό τού πρέπει 
 
Ήλιε της, είπες θα τη φωτίσεις 
-μα γι’ αυτό δεν σε έβαλαν στον ουρανό;-
κι αυτή σε πίστεψε
πριν ο αλέκτωρ λαλήσει 
έκαψες κάθε αγνή της ίντσα  
 
Γελάστηκες κακό
νόμισες το τετέλεσται θα με λυγίσει 
εχθρό σε λες εσύ
εγώ ευεργέτη
όπλο μου ο πόλεμός σου
 
Εγκαίνια σήμερα  
καλώς ορίσατε 
δίπλα στη γέφυρα των στεναγμών
η όντως Ζωή μάς περιμένει 
άνευ πτώσεως 
ουδεμία ανάστασις ευοδούται
 
Μόνο κατά μέτωπον 
κερδίζεται η ειρήνη  


Χριστίνα Λαμπούση

Απόσταση - Πέτρος Βελούδας

Απόσταση από τα μάτια του ήλιου
σώμα νεκρό καμένο 
στις χρονοβόρες παραισθήσεις  του ονείρου
Απόσταση μοναξιά
από το παράθυρο των επιστολών του χρόνου
Γράμματα μακρινά, πεταμένα
στα σιωπηλά ταξίδια των κρυφών αναζητήσεων
στα ναυαγισμένα καράβια του πόθου
Απόσταση χαρά ξεχασμένη στα ντουλάπια
της άγρυπνης τύχης
μακριά με τα σύνορα του εικονικού εαυτού
που αναζητά τη δόξα της ταύτισης  των ελπίδων
Απόσταση, αυτή η κοντινή αναμέτρηση
του μη πραγματοποιήσιμου σταδίου των οραμάτων
κλείνει τις γέφυρες στην εξάπλωση του εφικτού
Απόδραση σε απόσταση αναπνοής από το σήμερα
Με την ίδια απόσταση πνίγεται
στα δάκρυα το φάντασμα του χρόνου. 


Πέτρος Βελούδας  /  "Παράλληλες πολιτείες" 

Αντί στεφάνου - Κοραλία Θεοτοκά

Ποια απάντηση, ποιος χτύπος στο κοιμισμένο στήθος σου αγόρι
γαζωμένο από τις σύγχρονες μηχανές σε σχήμα χελιδονιού
άγγελε με χλωρή γενειάδα κάτω από τις ερπύστριες
συνείδηση βαμμένη στον τοίχο και στις πέτρες
σώπασες τ' όνομά σου μες στη βοή της λάσπης
περιστέρι μπροστά στα ηλεκτροφόρα σύρματα
με το σύνθημα της δικαιοσύνης στο χώμα. 

Με το τραγούδι χαιρετίζω όσους μοχθούν
για τη ζωή, όχι στο χαμό της
για την τροφή, όχι τη στέρηση της
για τη γνώση, με τη γνώση
ενάντια στις αριθμομηχανές των κρεάτων
ενάντια στον οργασμό της κατανάλωσης
ενάντια στις τρομερές λυχνίες της δισχιλιετηρίδας. 

Θα 'ρθει ένας κόσμος χλόης αγόρι
και θα δουλεύουμε στη μοιρασιά των λουλουδιών.


Κοραλία Θεοτοκά

Άλλοθι - Παυλίνα Παμπούδη

Νυφικό το χαρτί και γράφω
Κυρτωμένο το φως και φθίνω

Μακραίνουν οι ίνες της φωνής
Καθώς βυθίζεται
Ακούγομαι πιο δυνατά
Καθώς βυθίζεται

Υπονοώ περισσότερα
Απ’ όσα μπορώ να φανταστώ
Γράφω-


Παυλίνα Παμπούδη  /  "Αυτός Εγώ" 

Μικρή σουίτα σε κόκκινο μείζον (1) - Γιάννης Ρίτσος

Κ' οι λέξεις
φλέβες είναι
μέσα τους
αίμα τρέχει
όταν σμίγουν οι λέξεις
το δέρμα του χαρτιού
ανάβει κόκκινο
όπως
την ώρα του έρωτα
το δέρμα του άντρα
και της γυναίκας.

Γιάννης Ρίτσος

"Τα ερωτικά" 
 

Ασκητής τ' ουρανού - Μαρία Αργυρακοπούλου

Ως σύννεφο σε συνάντησα
με τη ροή του φωτός
βυθισμένη στο βλέμμα σου
ασκητής τ' ουρανού
κοινωνούσες με τ' άστρα.
Δίπλα σου στάθηκα
να κοιτώ
να γροικώ
να μαθαίνω. 

Να ριγώ στην ανάσα σου
ν' ανασαίνω μαζί σου!


Μαρία Αργυρακοπούλου 

"Αποτυπώματα στο πουθενά"

Ορθοστάτης - Ράνια Ορφανάκου

θα ήθελα να μου φορέσω ξανά
τα παιδικά μου γόνατα
από γδαρσίματα και χώματα γεμάτα
ο πόνος να διαρκεί όσο ένα παγωτό χωνάκι
να λιώνουν οι απορίες στα μάτια 

είναι παρήγορο να μετράς εκείνα τα δάκρυα


Ράνια Ορφανάκου

Σιωπή - Αργύρης Χιόνης

Παράθυρο κλειστό
το πρόσωπό σου
και οι ρυτίδες,
που το μέτωπό σου χάραζαν,
γρίλιες μισανοιγμένες.
Έσκυψα τάχα
για να πάρω ένα φιλί
κι είδα το λογισμό σου
έναστρο ουρανό.


Αργύρης Χιόνης

Πορεία προς το άπειρο - Χρυσάνθη Ιακώβου

Δεν θυμάμαι -
ένα όνειρο
που διεκόπη έξαφνα
από έναν ύπνο,
κι εκείνα τα δάχτυλα
ένα βράδυ που έπαιζαν πιάνο
και προσπαθούσαν
να φτάσουν την αιωνιότητα,
και οι στροφές των δρόμων
και οι συστάδες των δέντρων
που κατάπιναν το αμάξι,
πορευόμασταν
άλλοτε τυφλοί
άλλοτε απελπισμένοι
μέχρι που αίφνης
μας βρήκε η νύχτα.


Χρυσάνθη Ιακώβου  /  "Τεθλασμένοι χρόνοι" 

Ωρίων (γ’) - Οδυσσέας Ελύτης

Των φθαρτών δακρύων απόγονοι
Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών
Αφήσαμε το γήινο δέρμα
Και στον ψίθυρο των δέντρων ψαύσαμε
Τα λόγια μας
Για τελευταία φορά 

Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!


Οδυσσέας Ελύτης 

"Προσανατολισμοί" 

Της χαράς - Ευαγγελία Τάτση

Όταν ήμουν πολύ νέα
με τα πολύχρωμα ρούχα μου
κι ένα καπέλο κόκκινο
καλούσα τη χαρά
- κι αυτή επέστρεφε -

μα τώρα πια
με τέτοια κόλπα δεν τη ρίχνω

γυρεύει σπίτι έτοιμο
να το ‘χω χτίσει θέλει
με τα χέρια μου  


Ευαγγελία Τάτση  /  "Φυτά εσωτερικού χώρου" 

Πολιορκημένος χρόνος - Τίτος Πατρίκιος

Νομίζαμε πώς γνωριζόμαστε καλά.
Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν
χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη προσφορά
και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα
φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος
πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, και εμείς
δυο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι.  


Τίτος Πατρίκιος  /  "Θάλασσα επαγγελίας" 

Κραυγή - Νικολέτα Κριαρά - Λάμπρου

Η απουσία κραυγή
γδέρνει τον λαιμό
κρατώντας στον πάτο
λέξεις
που φύλαξα κουβάρι 

Έχασα την άκρη στα χείλη σου
- από τότε -
Με καταπίνεις


Νικολέτα Κριαρά - Λάμπρου 

Βουβή νύχτα - Ιωάννα Ευθυμιάδου

 Μόνη μες τη βουβή νύχτα
επινοεί τις εκδοχές της σιωπής
ενώ η μέρα τις αποδομεί
μία μία τις επιστρέφει
χτίζοντας κελιά
να φυλακίσει προσπαθώντας την επιθυμία
πριν αυτή
- φουρτουνιασμένη θάλασσα-
ξεβράσει κουφάρι το κορμί
στα βράχια της απόγνωσης 


Ιωάννα Ευθυμιάδου 

Ο καιόμενος - Τάκης Σινόπουλος

 Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν στ’ αλήθεια αυτός
που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του μιλήσαμε.
Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.



Τάκης Σινόπουλος 

Η λέξη που λείπει - Μαρία Στρίγκου

Μερικές φορές
όταν η απαντοχή μου σώνεται
τα βάζω με τους ανέμους.
Θαρρώ πως αυτοί ευθύνονται
για τις σιωπές.
Κι ύστερα, αφού αρμέξω με βία
τους αχούς του σύμπαντος
- κι εσύ πουθενά -
αφήνομαι να βουλιάξω αργά
στων οριζόντων το ράγισμα
ψάχνοντας απεγνωσμένα ν’ ακούσω
τη λέξη που λείπει.


Μαρία Στρίγκου 

"Ν’ ακούσω τη λέξη που λείπει" 

Η ασύδοτη τρυφερότητα - Αλέξανδρος Ίσαρης

Αυτές οι μέρες
Της ασύδοτης τρυφερότητας
Θα ακινητοποιήσουν
Τη ζωή σου∙
Θα σταματήσεις για πολύ
Καιρό να βλέπεις
Τα σύννεφα και τους τυφλούς
Που τραγουδάνε στο δρόμο∙ 

Μετά
θα ξαναφύγεις
Για τα χιόνια


Αλέξανδρος Ίσαρης