Μνήμες - Λένα Σαμαρά

Αγγίζοντας τις μνήμες σιωπάς για λίγο
μετά ξεθαρρεύεις και τις ενοχλείς
με ματιές που δεν ήξερες
με δάχτυλα ματωμένα
με χείλη αφίλητα
αψηφώντας το κόστος τις ξαναφιλάς
σαν να μην πρόκειται για σκιές εποχών
μα για ζωντανή παρουσία
με δέρμα, αισθήσεις, όνειρα.
Προστατευμένες απ’ το μένος του παρόντος
διεκδικούν μια θέση στη σιωπή
αδιαφορώντας για το δικό σου
απροστάτευτο τραγούδι.


Λένα Σαμαρά  -  "Όρια" 

Ο συλλέκτης - Μίλτος Σαχτούρης

Μαζεύω πέτρες γραμματόσημα
πώματα από φάρμακα σπασμένα γυαλικά
πτώματα από τον ουρανό
λουλούδια
κι ό,τι καλό
σ αυτόν τον άγριο κόσμο
κινδυνεύει 

ψηλά κοιτάζω σα χαρταετός
ο Σταυραετός να φεύγει 

αγγίζω δίχως φόβο ηλεκτροφόρα σύρματα
αυτά δε με αγγίζουν 

ο ήλιος μαζεύει τις ημέρες μου
γελώντας 

μονάχα η ψυχή στ’ αυτί μου
ψιθυρίζει λέγοντας;
σκοτείνιασε, σκοτείνιασες
γιατί;
δεν είσαι τρομαγμένος;


Μίλτος Σαχτούρης 

Χέρια γυμνά - Κατερίνα Π. Ηλιοπούλου

Τα χέρια που γερνούν πρόωρα
σκάβουν το χώμα γυμνά
για να θάψουν το σπόρο απριλιάτικου ρόδου
φιλιωμένα με την επαφή κατοπινών σκουληκιών
που ροκανίζουν το παρόν
με εξόριστους φόβους
Τα χέρια που γερνούν πρόωρα
βυθίζονται σε πληγές αρρώστων
ιδρώτα, εκκρίματα και αίμα
μελετούν την ιερή σωματογραφία
σε ουλές κομμένων στηθιών
ματώνουν τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς
στο ξύδι της πλύσης των νεκρών
Και κάπως έτσι γεννιούνται
τα παραμυθητικά νανουρίσματα
Όταν μ αυτά τα χέρια σε αγγίζω
Μην αντιδράς στην τραχύτητα
Και στα σημάδια της φωτιάς
Χέρια που θέλγονται από υπόγεια θαύματα
Να τα αγαπάς 


Κατερίνα Π. Ηλιοπούλου 

Ανάγνωσμα δεύτερο (Ζ’) - Οδυσσέας Ελύτης

Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ
με τη φτέρνα τους.
Έφεραν τον Σοφό, τον Οικιστή
και τον Γεωμέτρη
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών
την πάσα Υποταγή και Δύναμη
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ
με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε
το χρυσό ν' αρχινίσει παιχνίδι•
ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμέλιωσαν στις κορφές, στις κοιλάδες,
στα πόρτα πύργους κραταιούς
κι επαύλεις ξύλα και άλλα πλεούμενα
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι Θεού στην ψυχή τους
σημάδι δεν άφησε•
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους
δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα
δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά...


Οδυσσέας Ελύτης  -  "Άξιον Εστί" 

Βροχή - Ιωάννα Μουσελιμίδου

Σκάβει απόκρυφες σπηλιές
στο ημίφως μιας προσευχής.
Τα βράδια
που μέδουσες πλέουν στα μαλλιά
η γυναίκα
ψηλώνει ως το αντικρινό παράθυρο.
Το δρεπάνι της υγρασίας
σκίζει τη φωνή.
Στα μάτια χορεύουν
οι στεναγμοί των φύλλων.
Ας φώλιαζε τότε
στις κλεψύδρες του ύπνου
κι εκεί βαθιά
ψιμύθια να φορούσε
τις γυάλινες σταγόνες,
προτού δεξιωθεί το είδωλο του έρωτα.


Ιωάννα Μουσελιμίδου 

Επίγνωση - Τάκης Τσαντήλας

Μια ζωή μαζί σου
και είναι αλήθεια πως δεν τα κατάφερα
- ακόμα τουλάχιστον -
ν’ απαγγείλω στον άνεμο
το ποίημα εκείνο που πονά
που σιωπά
που φλέγεται
που μονάζει στο βυθό
των μεγάλων ματιών σου.


Τάκης Τσαντήλας 

"Σεπτά κι ανερυθρίαστα" 

Εκεί - πέρα εδώ (μέρος III) - Μάτση Χατζηλαζάρου

Απόψε πονάω σ’ όλες μου τις απογνώσεις
κάνει πολύ κρύο κάτω απ’ τη σκιά
της ζωής μου που γέρασε
βαθιές γουλιές οι μελαγχολίες
είναι πληρωμένοι δολοφόνοι
ας οργανωθεί πια η σφαγή
απ’ ό,τι αγαπάω ακόμα


Μάτση Χατζηλαζάρου 

Η δίνη - Πρόδρομος Μάρκογλου

Το κενό όλο μεγαλώνει
ανεβαίνει στην οροφή,
κατεβαίνει στο πάτωμα,
στριφογυρίζει,
γίνεται δίνη μάς παρασέρνει
στο κέντρο της περιστροφής
και πια δεν ξέρεις
αν είσαι αυτός που έφυγε
ή αυτός που έχει μείνει.


Πρόδρομος Μάρκογλου 

Σώμα Δρομολόγιο - Ειρήνη Ιωαννίδου

Το βράδυ σκέφτομαι κρίνα
να φυτρώνουν στο στήθος
Μάτια που δεν ανοίγουν
Ένα κύμα
η άκρη του κρεβατιού 

Μέχρι τα πόδια να ακουμπήσουν έδαφος
κρατάω ένα κεφάλι στα χέρια μου
- σε τυλίγω με επτά πέπλα -
Σπαράζει το φιλί σε στόμα νεκρό 

Στο κέντρο του δωματίου ένα σύννεφο
Κρέμομαι από εκεί
αρχίζει να βρέχει 


Ειρήνη Ιωαννίδου  /  "Σώμα Δρομολόγιο"  

Η Αποκριά - Μίλτος Σαχτούρης

Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο
γίνηκε αυτή η αποκριά
το γαϊδουράκι γύριζε
μες στους έρημους δρόμους
όπου δεν ανάπνεε κανείς
πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν
ολοένα στον ουρανό
κατέβαιναν μια στιγμή
να πάρουν τους αετούς τους
που τους είχαν ξεχάσει
έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος
μάτωνε τις καρδιές
μια γυναίκα γονατισμένη
ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή
μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο
εν δυο με παγωμένα δόντια
 
Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι
αποκριάτικο
γεμάτο μίσος
το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα
μαχαιρωμένο 
Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο 
γίνηκε αυτή η αποκριά.


Μίλτος Σαχτούρης  /  "Με το πρόσωπο στον τοίχο" 

 

Σκιά φθινοπώρου - Ανδρέας Καρακόκκινος

Η σκιά του φθινοπώρου
απλωμένη
στην τσιμεντένια αυλή
της θλίψης
χωρίς δάκρυ
χωρίς αποχαιρετισμούς
σαν ακαριαία αποδοχή
του τέλους
και σαν χελιδόνι
έτοιμο να πετάξει
στην αγκαλιά
ενός σβησμένου ονείρου 


Ανδρέας Καρακόκκινος 

ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΓΩ - Ηλέκτρα Στρατωνίου

Χορεύω με μάτια κλειστά,
με τα χέρια απλωμένα!
Σε χίλιους κύκλους το κορμί μου
χαράζει τον αέρα με λέξεις,
γράφοντας και πάλι μια σύγχρονη τραγωδία:
Η Εκάβη, η Μήδεια εγώ,
η Ηλέκτρα, η Κασσάνδρα εγώ,
Πηνελόπη και Ελένη εγώ!
Χορεύω, με τα μάτια κλειστά ·
είμαι μάνα, πριν, τώρα, πάντα,
είμαι αδελφή, πριν, τώρα, πάντα,
είμαι ερωμένη, πριν, τώρα, πάντα,
είμαι γυναίκα! Πάντα!
Χορεύω με τα χέρια απλωμένα,
βουβά, τραγικά, απελπισμένα!


Ηλέκτρα Στρατωνίου 

Ξέρω το πρόσωπό σου - Μαρία Θεοφιλάκου

Ξέρω το πρόσωπό σου
Αμίλητη από τη θέση μου βλέπω όλες τις πτυχές σου
Τα λυπημένα μάτια τα μάτια που χαμογελούν
Τις γωνίες που αλλάζουν τις σκιές που πέφτουν και ορθώνονται ξανά
Όπως γυρνάς

Ξέρω το πρόσωπό σου
Δεν έρχεται από τα μάτια αυτή η γνώση

Τα χείλια σου ξέρω
Όπως οι λέξεις έκθαμβες ακουμπάνε πάνω τους
Όπως ρωτάς

Κι ύστερα ανατινάσσονται στον ουρανό

Ξέρω το πρόσωπό σου με τα φώτα κλειστά
Με τα χέρια απλωμένα και
Την ψυχή να ίπταται λίγο πάνω απ’ το στήθος και
Πώς ψηλαφίζονται στον αέρα τα σημάδια σου
Ξέρω

Και τη συνέχεια την ξέρω
Είσαι ο έρωτας 


Μαρία Θεοφιλάκου  /  "ΑΝ{ΩΝ}ΥΜΑ" 

Με το φως - Χριστόφορος Λιοντάκης

Θα ξανάρθει
ηλιοβασίλεμα μετανιωμένο
ξύπνημα πρωινό.
Και με μνήμη και με λήθη
θα ξανάρθει
ήχος απόβροχου καλοκαιρινού.
Θα ξανάρθει
το λίγο νοσταλγώντας του φωτός.


Χριστόφορος Λιοντάκης  

Το κελί - Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το φως λιγοστό 
ο νους στο κελί πεταρίζει 
οι μνήμες άγρυπνες 
διεισδύουν στους τοίχους 
αφυπνίζοντας 
τσακισμένες αισθήσεις. 

Σε προσμένω 
σε ζητώ 
σ' ανασαίνω. 

Το κελί κι ο αέρας Εσύ. 


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Αναμονή - Μενέλαος Λουντέμη

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει. 

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει. 

Αβάσταχτο είναι… Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ’ ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο… 


Μενέλαος Λουντέμης