Αν - Μαρία Κρασοπούλου

Αν η βία της βροχής
στο λεπτό το τζαμάκι του φόβου
χαράξει φλέβες και ποτάμια,
κάποιος θα κοιμήθηκε κλαίγοντας.
Ο αντίλαλος ενός παιδιού
που ψάχνει λιγοστό μπλε
για χαρταετό,
για πατρίδα, για ότι ~
αν θυμίζει εσένα πριν τη μεταφώνηση,
κάποιος άφησε μπόσικο το σχοινάκι
κι εν τέλει δεν κοκκίνισε η πίσσα του δρόμου.
Αν είχα άλλη μέρα γεννηθεί,
αν δεν σπαρτάραγα στο αλάτι
και στην άμμο,
αν στο ζύγι μας κέρδιζαν λιπόσαρκες χαρές
θα 'ταν μιαν άλλη τώρα
να παιδεύει το χαρτί,
να το προδίδει,
να το στύβει σαν μαινάδα ~
κι η Ανία τα ''αν'' της όλα θα έκρυβε
στεγνά μες στην κοτσίδα.
Ένα βράδυ λέω ~
πριν το μεγάλο ύπνο~
να λυθούν οι πιθανότητες.


Μαρία Κρασοπούλου 

Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων - Αργύρης Χιόνης

Θα ‘ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουνε μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.

Αργύρης Χιόνης 

Τραγωδία - Θωμάς Γκόρπας

Κανείς δεν σκέφτηκε να κλείσει
φεύγοντας την πόρτα
κανείς δεν σκέφτηκε τον άνεμο
που θα ‘ρχονταν σε λίγο
κανείς δεν σκέφτηκε τι άφηνε
και τι έπαιρνε κοντά του
φύλλα μαχαίρια βλέμματα
ή τα τελευταία λόγια
που θα ‘διναν στην παρεξήγηση
ένα τέλος.
Θέλω να σ’ αγαπήσω
μα δε γίνεται έχω αργήσει
θέλω να σ’ αγαπήσω
όσο δε μ’ αγάπησε κανένας
να σκιστώ για σένα
ν’ αλλάξω γειτονιά
ν’ αλλάξω στέκια.
Τώρα πελώρια άγνωστα χέρια
ασυνείδητα με δέρνουν
τώρα ξαφνικά νερά μου έκλεισαν
όλους τους δρόμους
τώρα παλιά τραγούδια λαϊκά
βαραίνουν τον αέρα…
Αν θα σε ξαναβρώ δεν ξέρω
που θα σε τρακάρω πάλι
σε πόλη ολοκαίνουργια με εναέριους δρόμους
ή σε μοντέρνα ερημιά
ή μες το τελευταίο σκοτάδι…
Και θα ‘χω άραγε ακόμα την παλιά καρδιά; 



Θωμάς Γκόρπας 

Μέθοδος αναπνοής - Ανέστης Ευαγγέλου

Το ποίημα δεν είναι τραγούδι,
ανάερη θλίψη για κάτι μακρινό, χαμένο,
έστω με την πιο τέλεια μουσική ∙
δεν είναι αναμονή του άγνωστου, γοητευτική,
μες στην αβεβαιότητά της, προσδοκία.
Το ποίημα είναι μια ανοιχτή πληγή που τρέχει -
όσο πιο ανοιχτή τόσο καλύτερα ∙
κάνω ποίηση θα πει 
τρυπώ το θώρακα μ’ ένα νυστέρι
ψάχνω με χέρι σταθερό όπως οι χειρούργοι
γυρεύω την καρδιά και την τρυπώ, 
χύνω το αίμα άφθονο 
μες στις λέξεις - κόκκινο,
ζεστό, το αίμα, όλοι το ξέρουν,
το πιο θαυμαστό, 
το πιο όμορφο πως είναι πράγμα. 


 Ανέστης Ευαγγέλου 

Εραστές του παρελθόντος - Σοφία Παπά

Τον θυμάμαι τον Έρωτα σου 
λευκό πουκάμισο σε ηλιοκαμένο κορμί 
Άπλωνε τα χέρια 
σχημάτιζε αγκαλιές, παντοτινές 
Η φωνή σου κατακτούσε απόρθητα κάστρα 
Φωτεινός 

Ένα βαλς στην ερημιά ο πρώτος χορός 
Δεν καταλάβαμε 
τόσο αθώοι 
Μας τύλιξε αυτή η ερημιά 
Την αγαπήσαμε 
Τη δεχτήκαμε 
Την υποτιμήσαμε 

Εκείνη περίμενε καρτερικά 

Στην πιο αδύναμη στιγμή 
στην πιο σπαραχτική 
όταν πια είχε φωλιάσει μέσα μας 
και κοίμιζε τον πόνο 
ξεθώριασε τη μορφή σου 
ξεθώριασε τη μορφή μου 
Σταθήκαμε αόρατοι 
Εραστές του παρελθόντος 
Δίχως σημείο επαφής 

Οι λέξεις σιώπησαν 
Τα χέρια παραιτήθηκαν 
Σε ένα βαλς 
ξεχασμένο στο χρόνο 


Σοφία Παπά

Υπενθυμίσεις του έρωτα - Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Αν σ’ έχει ξεχάσει ο έρωτας
εσύ θα τον ξαναθυμηθείς
μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση
τις πλαγιές, τα κύματα
τα φυλλοβόλα δέντρα
που δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχές
τα ζώα που βγαίνοντας
απ’ την κοιλιά της μάνας τους
ξέρουν κιόλας πώς να ζήσουν
πώς ν’ αντισταθούν στους εχθρούς
που τους έχει ορίσει η φύση.
Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση
πέσει πάνω στο σωρό
απ’ τις προδομένες προσδοκίες σου
τ’ αναπάντητα όνειρά σου. 


Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ 

Η φυλακή - Κώστας Μόντης

Το χειρότερο δεν είναι 
που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή 
και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν, 
μα που δεν ξέρω
ως πού φτάνει η φυλακή μου, 
που δεν ξέρω το περίγραμμά της, 
για να κάνω επιτέλους 
σαν άνθρωπος κι εγώ 
μιαν απόπειρα αποδράσεως. 



Κώστας Μόντης 

Κάτι ακέραιο - Έλενα Πολυγένη

Έχω πια μάθει να λαξεύω την πέτρα.
Χρειάστηκε να πασχίσω πολλές φορές
ώσπου να της δώσω το τελειωτικό σχήμα.
Σχεδίασα τα μάτια της τυφλά
να μην κινδυνεύουν από καμιά εικόνα.
Κανείς δεν θα βρεθεί να πει
πως δεν προσπάθησα αρκετά
για να πετύχω αυτό που όλοι προσδοκούνε.
Μια ασφαλή επιθυμία, μια καλυτέρευση.
Έναν ήχο που στο τέλος δικαιώνεται.
Θα συμφιλιωθώ με τις σκληρές γραμμές της,
στα χέρια μου θα την κρατήσω απαλά –
ούτε πνοή, ούτε φωνή, ούτε κανένα χάδι
πρόκειται να τη ζωντανέψει¨ μπορώ
επιτέλους ν' απελευθερώσω
την ανάσα μου.


Έλενα Πολυγένη    

Φλερτάροντας ποιήματα - Τάκης Τσαντήλας

     Στην σύντροφό μου Μαρία Αργυρακοπούλου

Να φεύγεις σαν να 'ρχεσαι 
φλερτάροντας ποιήματα 
λουσμένη μέσα στο φωτεινό σου ναυάγιο 
με τους ανθούς της σιωπής να ευωδιάζουν 
καθώς στον ορίζοντα 
προβάλλουν ως νύμφες 
οι πρώτες των άστρων αχτίδες 
μιας έκπαγλης νύχτας.

ΥΓ: Αν κάτι μας προσκαλεί να ανιχνεύσουμε 
βαθιά μέσα στην άναστρη νύχτα 
είναι το φως που εκπέμπει η μουσική 
σαν ανταμώνει με την ποίηση. 


Τάκης Τσαντήλας  /  "ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΑ με παραλήπτη" 

Μια γωνιά μες στον κόσμο - Καίτη Δρόσου

Ζητώ μια μαλακιά γραμμή 
στον ορίζοντα πέρα 
μια γωνιά μες στον κόσμο 
μια γωνιά 
τόση μόνο όσο πιάνει 
μια φωλιά χελιδονιών, 
να σταθώ 
ν’ ακουμπήσω το φως 
που βαραίνει τα χέρια μου, 
ν’ ακουμπήσω το φως 
στων ανθρώπων τα γόνατα. 


Καίτη Δρόσου 

Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές - Γιάννης Βαρβέρης

Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές
αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη
να τους βλέπουμε πού και πού
γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι
βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί - ξεχασμένοι έστω -
εκεί έρχεται το μαντάτο τους.

Οι καλοί ποιητές μάς φεύγουνε μια μέρα
όχι γιατί πεθαίνουνε
από έμφραγμα ή από καρκίνο
αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους
λουλούδια τρομερά.

Ανοίγουνε κιτάπια στην αρχή
πάνε μετά στον οφθαλμίατρο
ρωτάνε κηπουρούς βοτανολόγους
η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά
λόγια φοβισμένα κι αόριστα
οι περαστικοί κι οι γείτονες σταυροκοπιούνται.

Έτσι σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται
αποτραβιούνται σπίτι τους
ακούγοντας δίσκους παλιούς
γράφοντας λίγο
όλο και πιο λίγο
πράγματα μέτρια.

Στο μεταξύ μες στην κλεισούρα
τα τρομερά λουλούδια αρχίζουν να ξεραίνονται
και να κρεμάνε
κι οι ποιητές δε βγαίνουν πια
μήτε για τα τσιγάρα τους στο διπλανό περίπτερο.
Μόνο σκεβρώνουνε κοντά στο τζάκι
ζητώντας την απόκριση από τη φωτιά
που πάντα ξεπετάει στο τέλος μια της σπίθα
κι αυτή γαντζώνεται
στα ξεραμένα φύλλα πρώτα
ύστερα στα ξερά κλαριά
σ' όλο το σώμα
και τότε λάμπει το σπίτι
λάμπει ο τόπος
για μια μόνο στιγμή

κι αποτεφρώνονται.


Γιάννης Βαρβέρης 

Νυχτερινή αφύπνιση - Ξανθή Κουτσογιάννη

Η σκέψη χρόνια παγιδευμένη 
σαν όμορφο γλυπτό 
χυμένο σε καλούπι παγωμένο 
στολίζει την προσθήκη μου της ύπαρξης. 
Την νύχτα μόνο επανέρχεται 
στην πρώτη υγρή μορφή της. 
Παίρνει χιλιάδες σχήματα 
διασχίζει χαραμάδες 
βαθιά πηγάδια αγγίζοντας 
σκιρτά για ν’ ανταμώσει την πηγή της 
φλερτάρει με την ποίηση 
με την γητεύτρα ουτοπία. 

Οι πρώιμες του κόσμου αχτίνες 
την τοποθετούν 
εκ νέου στην βιτρίνα της. 



Ξανθή Κουτσογιάννη  -  "Η έκσταση της σιωπής" 

 

Παρόρμησις - Ανδρέας Εμπειρίκος

Η παρόρμησις είναι μιά συνοχή
εαρινών βλυσμάτων.
Μακάριοι αυτοί πού πίπτουν στά νερά της.
Τά στήθη της είναι τόσο ωραία
πού υπερνικούνε όλα τά υφάσματα.
Αν η παρόρμησις υπάρχει,
τίποτε δέν μπορεί νά τήν αναχαιτίση.
Η χαίτη της όταν εφορμά
είναι δάσος φλεγόμενον με μύρα.  

Ανδρέας Εμπειρίκος  -  "Ενδοχώρα" 

 

Στο μαζί της ανατολής - Μαρία Αργυρακοπούλου

Χυμώδες κι ολόγιομο 
λάμπει το φεγγάρι στα όρη 
ως μελωδία θεσπέσια ενός τραγουδιού 
που καημούς ανασταίνει 
τους πόθους ανάβει 
καθώς διαπερνάει τους κλώνους 
αιωνόβιων δέντρων 
και κοινωνεί τον άνεμο 
με φιλί αμέθυστο. 

Εκεί σε συνάντησα άστρο του εσπερινού 
ερημίτη απόμακρο σε κελί αταξίας 
να γεμίζεις τον χρόνο σου 
με λέξεις 
με βροχές 
με σκιές 
και με κύμα. 

Άφησα ελεύθερα του νου μου τα γκέμια 
στο πλάι σου 
την ώρα που μακριά στον ορίζοντα 
άνθιζε το χαμόγελο 
στο μαζί 
της ανατολής. 



Μαρία Αργυρακοπούλου  -  "Αποτυπώματα στο πουθενά" 

 

Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη - Αργύρης Χιόνης

 IA 

Ω ναι! Ξέρω καλά πως δεν χρειάζεται
καράβι για να ναυαγήσεις
πως δεν χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.
Υπάρχουν πολλοί που ναυαγήσαν
μέσα στο κοστούμι τους,
μέσα στη βαθιά τους πολυθρόνα,
πολλοί που για πάντα τους σκέπασε
το πουπουλένιο τους πάπλωμα.

Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν
μέσα στη σούπα τους, 
σ’ ένα κουπάκι του καφέ, 
σ’ ένα κουταλάκι του γλυκού. 

Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους εκεί βαθιά που κοιμούνται.
Ας είναι γλυκός και ανόνειρος.
Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει.


Αργύρης Χιόνης  /  "Υάκινθος"

Περί πόθου - Μαριάννα Μπουτσικάρη

 Σαν ξεγλιστράς 
Από την καύλα 
Στην τσουλήθρα του ονείρου 
Πονάω που δεν είναι 
Τα μάτια σου κοντά μου 
Σανίδα σωτηρίας το χαμόγελό σου 
Κάποια πρωινά προτού κοιμηθείς 
Όνειρα γλυκά και κοντινά λέμε 
Και μένω σε τούτες τις ευχές 
Κι εσύ έρχεσαι 
Πάντοτε σφυγμός συνεπής 
Ξυπνάω 
Και σου δίνομαι 
Ξανά 


Μαριάννα Μπουτσικάρη