Επέκεινα - Βύρων Λεοντάρης

Έμπλεος από σένα 
πώς κι από πού να σε φωνάξω; 
Χύνεται  μέσα μου η φωνή μου 
και δε μ’ ακούς και δε μ’ ακούω 
και σε ζητώ και δε σε βρίσκω 
γιατί είσαι όπου είμαι 
κι είμαι όπου είσαι 
και κανείς δεν είναι όπου είναι. 

Απροσδιόριστοι στον κόσμο. 
Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα 
- έρωτα το είπαν 
ποίηση το είπαν... 

Ας ήταν να βρεθούμε 
έξω από μένα 
έξω από σένα 
γιατί περνάει η ώρα και βραδιάζω. 

Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να ‘σουν 
να μου γνέφεις 
από τα βαθιά των ημερών. 


Βύρων Λεοντάρης  /  "Έως" 

Ηττημένες αναχωρήσεις - Σοφία Στρέζου

Στη μεθόριο άγραφτων στίχων 
με υπαινιγμούς δακρύων 
ηττημένες αναχωρήσεις 
απειλούν τη νοσταλγία 
στα αναφιλητά της λήθης. 

Η μυρωδιά επιμένει ! 
Κολλά στο δέρμα ! 
Αιμοστάλαχτη επιθυμία 
σαν θα λείπει η απουσία 
στην ορθογραφία του χρόνου 
να βαραίνει φθαρτά 
την αιωνιότητα. 

Στο αντίο 
τα μάτια κρατούν 
το σχήμα μιας αστραπής 
στο σκοτάδι 
στη ματαιότητα του ανέγγιχτου 
στην εκλεκτικότητα αποχωρισμών 
που αντέχουν...  να φεύγουν. 


Σοφία Στρέζου 

Είναι ορισμένοι στίχοι - Γιάννης Ρίτσος

Είναι ορισμένοι στίχοι - κάποτε ολόκληρα ποιήματα - 
που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν. 
Αυτό που δεν ξέρω ακόμη με κρατάει. 
Κι εσύ έχεις δίκιο να ρωτάς. 
Μη με ρωτάς. Δεν ξέρω σου λέω. 
Δυο παράλληλα φώτα απ’ το ίδιο κέντρο. 
Ο ήχος του νερού που πέφτει, το χειμώνα, 
απ’ το ξεχειλισμένο λούκι 
ή ο ήχος μιας σταγόνας καθώς πέφτει 
από ‘να τριαντάφυλλο στον ποτισμένο κήπο 
αργά αργά ένα ανοιξιάτικο απόβραδο 
σαν τον λυγμό ενός πουλιού. 
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτός ο ήχος,
ωστόσο εγώ τον παραδέχομαι. 
Τ’ άλλα που ξέρω στα εξηγώ. 
Δεν το αμελώ. Όμως κι αυτά προσθέτουν στη ζωή μας. 
Κοιτούσα όπως κοιμότανε, το γόνατο της να γωνιάζει το σεντόνι - 
Δεν ήταν μόνο ο έρωτας. Αυτή η γωνιά 
είναι η κορυφογραμμή της τρυφερότητας, 
και το άρωμα του σεντονιού, του λευκού και της άνοιξης συμπλήρωναν 
εκείνο το ανεξήγητο που ζήτησα, 
άσκοπα και πάλι, να στο εξηγήσω. 


Γιάννης Ρίτσος 

Όταν έκλεισε η πόρτα - Αθανασία Δρακοπούλου

 

Τα ταξίδια του μυαλού δεν κοστίζουν πολύ.
Κοστίζουν υπερβολικά. 
Σχεδόν πάντα επικίνδυνα γοητευτικά. 
Μία σηκωμένη γροθιά.
Που σπάει με συρφετό αιθέρα σε χιλιάδες απογοητεύσεις. 
Βλέμμα άγριο θεριό νηστείας. 
Κατασπαράζει ομορφιά και τελειότητα. 
Στόμα θολό σβησμένη ψυχή. 
Κι εσύ φονεύεις κομμάτια από τα κομμάτια της ουσίας σου. 
Μονάκριβη, αθώα, ραγισμένη ασπίδα μοναξιάς. 
Γη μου πατρική, σκοτάδι υπέρλαμπρο. 
Δύο σφαλίζουν οι οφθαλμαπάτες. 
Τρείς τις τυφλώνεις. 
Πότε δεν ήμουν πιο ελεύθερη,
παρά μόνο μέσα στους σπαραγμούς μου. 
Πότε δεν ήμουν πιο γυμνή,
απ' την έλευση ενός προπληρωμένου τέλους. 
Ο Έρωτας μικροκλοπή ή υποχρεωτική κατήχηση; 
Ο Έρωτας η αιτιολόγηση της καθημερινής εγκατάλειψης. 
Ο Έρωτας, εξ' ορισμού η διαιώνιση του πόνου. 


Αθανασία Δρακοπούλου 

Λακωνικόν - Οδυσσέας Ελύτης

O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, 
που η λάμψη μου επέστρεψε στον ήλιο. 

Κείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη 
της πέτρας και του αιθέρος 

Λοιπόν, αυτός που γύρευα, είμαι. 

Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο 

Χειμώνα ελάχιστε 

H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς 

Και στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι 
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Ανέλπιστου. 



Οδυσσέας Ελύτης  /  "ΕΞΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ" 

ΑΧΡΟΥΝ - Νατάσα Χατζιδάκι

Ήταν κακή η νύχτα που πέρασε 
Μη φοβάσαι 
Αυτή που θα ‘ρθει θα ‘ναι χειρότερη 
Κι αφού η μέρα δε σε γλιτώνει 
αγάπησε τη νύχτα 
Ό,τι σου στερεί 
είναι που κάνει τη ζωή σου 
διάφανη. 


Νατάσα  Χατζιδάκι 

Το μαχαίρι - Άρης Αλεξάνδρου

Όπως αργεί τ’ ατσάλι 
να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι 
έτσι αργούν κ’ οι λέξεις 
ν’ ακονιστούν σε λόγο. 
Στο μεταξύ 
όσο δουλεύεις στον τροχό 
πρόσεχε μην παρασυρθείς 
μην ξιπαστείς 
απ’ την λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων. 
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι. 


Άρης Αλεξάνδρου 

Θαλασσογραφία - Μαρία Θεοφιλάκου

Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου 
τι όμορφα που θα’ πλεε η ζωή μου! 
Θα χόρευα πίσω κι εμπρός, 
εμπρός και πίσω
κι ίσως με σταματούσε μοναχά 
το σήμαντρο κάποιου απάτητου καμπαναριού 

Θα ‘κάνα φίλους καρδιακούς 
και κοσμογυρισμένους 
όσο μαζί, τόσο και λεύτεροι 
να πεταρίζουμε το δείλι 

Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου 
τι γρήγορα θα έγειανε η πληγή μου! 

Θ’ αποξεχνιόμουν στων ψαράδων τις κουβέντες, 
κείνων που ξέρουν να διηγούνται ιστορίες 
Χιλιάδες δίχτυα, παφλασμούς 
ν’ αφήνω να μου παίρνουν 

Θα ‘χα ζωή και στο σκοτάδι ακόμα, 
μυστήρια θα βύθιζα εντός μου μύρια 
Κάθε λογής κοράλλια μου 
να σου χάριζα κι εσένα 

Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου, 
πώς δε θα μ’ έσκιαζαν πια και οι φουρτούνες! 

Θα ‘κρυβα στο μανίκι μου ένα καντάρι ήλιο, 
πότε ψηλά του γαλανού και πότε της αλμύρας 
μαζί να κλέβουμε θωριές 
με τ’ ακροδάκτυλά μας 

Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου 
τι όμορφα που θα ‘πλεε η ζωή μου! 

Μα εγώ φέρνω στο βότσαλο 
που σέρνεται πίσω κι εμπρός, 
μπρος πίσω 
από του κύματος τον τελευταίο αφρό 
στην άκρη αυτού του τόπου 
Κι είμαι μικρός, 
είμαι ανήμπορος το πέλαγο να φτάσω 


Μαρία Θεοφιλάκου  /  "ΑΝ{ΩΝ}ΥΜΑ" 

Επέστρεφε - Κωνσταντίνος Καβάφης

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, 
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με - 
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη, 
κι επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα· 
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται, 
κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι. 

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα, 
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται. 


Κωνσταντίνος Καβάφης 

Η ψευδαίσθηση - Νίκη Κωνσταντοπούλου

Όσο πιο κοντά φτάνεις τόσο το πιστεύεις·
μπαίνεις στην ουρά που μυρίζει ιδρώτα 
πρόσωπα απελπισμένα στέκονται ώρες όρθια 
κάνουν ένα βήμα να φτάσουν πιο κοντά 
σε σπρώχνουν ασυναίσθητα με αγένεια 
που δεν λογαριάζουν 
μα ούτε κι εσύ 
όλοι είμαστε θύματα παρατεταγμένα. 
Κάποιοι έχουν παιδιά στην κοιλιά 
Ο πίσω σε σπρώχνει ξανά 
Κι όσο πλησιάζεις μια απατηλή χαρά 
μειδιά, σε ειρωνεύεται. 
Μέχρι που φτάνεις και καταλαβαίνεις. 

Ξεγελάστηκες πάλι. 

Φεύγεις με την ικανοποίηση της δοκιμασίας 
και το ανικανοποίητο της ψυχής 
μέχρι την επόμενη μάταιη φορά 
που θα βρεθείς στην ουρά. 
Η ψευδαίσθηση έχει πορεία 
ιδρώτα και επανάληψη. 


Νίκη Κωνσταντοπούλου  /  "Εγώ, απέναντι"  

Απροκάλυπτα - Ειρήνη Καραγιαννίδου

Έτσι απροκάλυπτα 
λέω 

Θέλω 
σε κολάζ με φόντο χίλια 
πρόσωπα 
να φτιάξω το δικό σου 

Μα 
τόση η απειρία μου 
στη χαρτοκοπτική 
που φοβάμαι 
πως θα συγκρουστώ 
με την άυλη πλευρά 
της οπτασίας σου 

Γιατί τόσο ξανοίχτηκες σε μάκρος 
μέσα μου 
που δε σε χωρά κανείς Προκρούστης 
να κοπείς. 


Ειρήνη Καραγιαννίδου 

Κάτι που έμεινε - Κλείτος Κύρου

 

Η ώριμη στιγμή του χωρισμού
Μας πρόφτασε βιαστικά
Φορέσαμε κι οι δύο από ένα χαμόγελο
Ελέγχαμε τις χειρονομίες μας
Και ξεφυλλίζαμε
Τις μέρες που θα ’ρθουν
Βέβαια
Ήταν άσχημο να το συλλογιστώ
Πώς τα χέρια μου
Δεν θα τύλιγαν πια
Τις γραμμές του κορμιού της.
Άνοιξε την τσάντα
Και μου επέστρεψε δυο βιβλία
Ένα κίτρινο πουκάμισο
Και μιαν αλυσίδα 

- Λοιπόν 
Τώρα δεν έχω πια τίποτα δικό σου 
Και ‘σύ νομίζω δεν έχεις τίποτα δικό μου 

Δεν απάντησα 
Μου έσφιξε τα χέρια 
Κι απομακρύνθηκε 
Δες έχεις πια τίποτε δικό μου 
Κι όμως 
Τη θύμησή της 
Τη δίπλωσα προσεχτικά 
Και την κρατώ ακόμα. 


Κλείτος Κύρου 

Η ποίηση κι η ζωή - Νικηφόρος Βρεττάκος

Δεν τελειώνει η ποίηση 
όπως κι ο ουρανός δεν τελειώνει. 
Όπως οι ώρες του Θεού 
κι οι στροφές του πλανήτη μας. 
Οι ανταύγειες της ζωής 
διατηρούν το σχήμα της 
μέσα στην ποίηση. 
Όσο θα πηγαίνει και θα ‘ρχεται η θάλασσα 
όσο θα γεννιούνται λουλούδια και χρώματα 
όσο θα δίνουν οι άνθρωποι 
ο ένας στον άλλο το χέρι τους 
θα υπάρχει κι η ποίηση. 
Η ποίηση γεννιέται μαζί με τα πράγματα 
μαζί με τον έρωτα 
μαζί με τον πόνο. 
Παραδείγματος χάρη 
πολλών μου σελίδων η ποίηση γεννήθηκε 
μαζί με τα μάτια σου. 


Νικηφόρος Βρεττάκος 

Όσα ποθήσαμε - Τάκης Τσαντήλας

Ταξιδεύω μαζί σου αιώνες 
σε βυθούς 
σ' ουρανούς 
σε αιθέρες 
ως εκεί που η μνήμη συναντά τη σιωπή 
και η τρέλα τον λόγο 

Όσα σκορπίσαμε, μας ανήκουν 
Όσα ποθήσαμε, μας σκορπούν 


Τάκης Τσαντήλας 

"Το όλον και το τίποτα της νοσταλγίας" 

Μέσα μου καίει ένα φευγιό - Σοφία Παπά

Μέσα μου καίει ένας λυγμός
σαν διάττοντες αστέρες
οι λέξεις περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου
όσο και αν προσπαθώ να ενώσω τα γράμματα
πάλι με οδηγούν σε λάθος νόημα
κι ό,τι ήθελα να πω ποτέ δεν το είπα.
Πώς να περιγράψεις τον ήχο
μιας ψυχής που αιμορραγεί;

Μέσα μου καίει μια επανάσταση
σαρκοφάγες κοινωνίες
αθροισμένες ανεπάρκειες
προσκυνούν είδωλα και σημαίες
υποτάσσονται σε πρωτόγονα ένστικτα
σπέρνουν φωτιές
παραδίδουν καμένη γη
κι αποτεφρωμένους εαυτούς.

Μέσα μου καίει ένα φευγιό.


Σοφία Παπά 

Το σώμα και το μηδέν - Τάκης Σινόπουλος

Όνειρο διπλωμένο στ' όνειρο 
η μέρα στάχτη, η νύχτα τίποτα 
η πέτρα που σκοντάφτεις και ξυπνάς 
σιγά σιγά τα βήματα σε πάνε ως τα βουνά 
φεγγάρι ασύγκριτο 
περνώντας των δασών τα αινίγματα 
τις αίθουσες των δέντρων. 

Ναι μοναξιά 
κι ένα κορμί 
γεμάτο με ησυχία και μηδέν. 


Τάκης Σινόπουλος 

Photo: Alicia Savage 

Φώτα πορείας - Λένα Σαμαρά

Να πεις λίγες λέξεις 
να καταλάβουν οι άλλοι. 
Να μιλήσεις 
για τα πλοία που δεν έφυγαν 
για τις μέρες που δεν ήρθαν. 

Να μιλήσεις όμως 
και γι’ αυτές που θα ’ρθουν 

για ταξίδια 
που ποτέ δεν ματαιώνονται 
απ’ τη μανία του καιρού 
για φώτα πορείας 
που ασκητικά 
λαξεύουν τα σκοτάδια 

για φάρους που αναβοσβήνουν 
τις νύχτες που τ’ αστέρια 
δεν φτάνουν να φωτίσουν 
την ερημιά του κόσμου. 


Λένα Σαμαρά  /  "Επιμένω να είμαι το σκοινί που λύνει το πλοίο στο λιμάνι" 

Όσο υπάρχουν μάτια - Κώστας Ριζάκης

Είδα κι αυτόν τον ποταμό 
να εκβάλει μες στην άσφαλτο 
τον αετό ν' ακροζυγιάζεται 
χωρίς ένα υποψήφιο θύμα 
κ' είδα ξανά την πέτρινη 
δίχως παλμό συνέχεια 
τη μέσα μέσα σιωπή είδα 
των ασωμάτων 

εντούτοις πάλι πέρασα 
από σύνορο σε σύνορο 
από σταθμό σε νέο σταθμό 
δε ρήμαξα 
δεν έσβησα κοιτώντας 

δεν ναυαγεί προσπάθεια 
όσο υπάρχουν μάτια 


Κώστας Ριζάκης  /  "Με τον τρόπο του Αινεία"

Ακροτελεύτιο - Μαρία Κρασοπούλου

Πάμε να φύγουμε. 
Εδώ η ξαστεριά δεν γίνηκε ποτέ. 
Μια μπόρα αφύσικα παρατεταμένη 
πότισε την κεφαλή των άστρων 
κι απόκαμε είδε κι απόειδε 
νεφοσκεπής μιαν ευχή. 

Της είχες παραγγείλει 
να γενεί ο κόσμος αγκαλιά. 
Να φορέσει χαμόγελο χωρίς αναιρέσεις. 
Τώρα ξέρεις πως στα παιδιά δε πρέπει να λες παραμύθια 
γιατί κάποτε μεγαλώνουν 
κι έρχεται η αλήθεια με την βαριά πατούσα της 
σαν τον μούστο να κάνει το τσαμπί των ονείρων. 

Όχι κρασί, 
όχι γλυκό, 
ιδρώτας κι αίμα την κινεί τη μηχανή του κόσμου. 
Πάμε να φύγουμε. 
Εδώ η ξαστεριά δεν ήταν για να γίνει. 


Μαρία Κρασοπούλου  -  "Το ύστερα του κόσμου" 

Όταν μιαν άνοιξη - Μανόλης Αναγνωστάκης

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει 
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά 
και θα ‘ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου 
παλιέ μου φίλε 

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις 
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου 
κι ένα άνθος φυτρωμένο 
στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη 

Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας, 
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο 
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας 
και τα όνειρά μας 

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες 
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο 
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου 
παλιέ μου φίλε. 


Μανόλης Αναγνωστάκης 

Φωτογραφία: Horizons by Phil Koch 

Θα σας περιμένω - Μιχάλης Κατσαρός

Θα σας περιμένω 
μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος - 
Δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω. 
Οι φύλακες κακεντρεχείς 
παραμονεύουν το τέλος μου 
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα 
και λεγεώνες. 
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος 
χαμογελώντας με ψυχρότητα 
για τις ένδοξες μέρες. 

Πίσω από το χάρτινο κήπο σας 
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας 
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη 
ο άνεμος δικός μου 
μάταιοι θόρυβοι 
και τυμπανοκρουσίες επίσημες 
μάταιοι λόγοι. 

Μην αμελήσετε. 
Πάρτε μαζί σας νερό. 
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία. 


Μιχάλης Κατσαρός  -  "Κατά Σαδδουκαίων" 

Συλλαβές - Τίτος Πατρίκιος

Κι ό,τι μ' απόμεινε απ' το πέρασμά σου 
σιγά - σιγά ο χρόνος το λειαίνει 
σαν ένα βότσαλο της ποταμιάς. 
Μονάχα πια για τ' όνομά σου 
είμαι σίγουρος. 
Κι όλο το λέω, το ξαναλέω 
μπρος στη θάλασσα 
μήπως και κάποια νύχτα, 
όταν μας πνίγουνε 
τα σύρματα κι η πέτρα, 
το χρειαστώ σα λέξη σωτηρίας 
κι ανακαλύψω αιφνίδια 
πως κι αυτό έχει σβήσει. 


Τίτος Πατρίκιος  -  "Λυσιμελής πόθος" 

Η εποχή που αναβάλλεται - Μαρία Ροδοπούλου

Η αγάπη μου δεν είναι τίποτα άλλο 
παρά η αγωνία της άνοιξης 
για τον επερχόμενο θάνατο 
ορφανή θα αιωρείται 
στου χρόνου τα πηγάδια 
με μάτια επαργυρωμένα 
από την οριστική αναχώρηση 
θα αναρωτιέται για τα λιγόθυμα φύλλα 
που στολίζουν τα κίτρινα μαλλιά της 
κι η αγάπη μου δεν θα είναι τίποτε άλλο 
παρά του φεγγαριού η αγωνία 
για την αυγή που οπλισμένη καραδοκεί 
κι εγώ δεν θα είμαι τίποτε άλλο 
παρά μια εποχή που συνέχεια αναβάλλεται 



Μαρία Ροδοπούλου 

Οι Απομείναντες - Μίλτος Σαχτούρης

Όμως υπάρχουν ακόμα 
λίγοι άνθρωποι 
που δεν είναι κόλαση 
η ζωή τους 

υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης 
η Fraülein Ramser 
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες 
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι 

ψάξε καλά 
βρες τους, Ποιητή! 
κατάγραψέ τους προσεχτικά 
γιατί όσο παν καὶ λιγοστεύουν 
λιγοστεύουν 


Μίλτος Σαχτούρης  -  "Χρωμοτραύματα" 

Παρανομίες - Κική Δημουλά

Επεκτείνομαι και βιώνω
παράνομα 
σε περιοχές που σαν υπαρκτές 
δεν παραδέχονται οι άλλοι.

Εκεί σταματώ και εκθέτω 
τον καταδιωγμένο κόσμο μου, 
εκεί τον αναπαράγω 
με πικρά κι απειθάρχητα μέσα, 
εκεί τον αναθέτω 
σ’ έναν ήλιο 
χωρίς σχήμα, χωρίς φώς, 
αμετακίνητο, 
προσωπικό μου.
Εκεί συμβαίνω. 

Κάποτε, όμως, 
παύει αυτό. 
Και συστέλλομαι, 
κι επανέρχομαι βίαια 
( προς καθησυχασμόν ) 
στη νόμιμη και παραδεκτή 
περιοχή 
στην εγκόσμια πίκρα. 

Και διαψεύδομαι. 


Κική Δημουλά  -  "Ερήμην" 

Διάλογος πρώτος - Νίκος Καρούζος

Σα να μην υπήρξαμε ποτέ 
κι όμως πονέσαμε απ' τα βάθη. 
Ούτε που μας δόθηκε μία εξήγηση 
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον. 
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει 
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα. 
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό η αγάπη 
να φανερωθεί ολόκληρη. 
Μία μουσική 
άξια των συγκινήσεών μας 
δεν ακούσαμε. 
Βρεθήκαμε σ' ένα διάλειμμα του κόσμου 
ο σώζων εαυτόν σωθήτω. 
Θα σωθούμε από μία γλυκύτητα 
στεφανωμένη με αγκάθια. 
Χαίρετε άνθη σιωπηλά 
με των καλύκων την περισυλλογή 
ο τρόμος εκλεπτύνεται στην καρδιά σας. 
Ενδότερα ο Κύριος λειτουργεί 
ενδότερα υπάρχουμε μαζί σας. 
Δεν έχει η απαλή ψυχή βραχώδη πάθη 
και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής. 
Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιά 
μία μέρα... 
Με τη θυσία του γύρω φαινομένου 
θα ανακαταλάβει, η ψυχή τη μοναξιά της. 


Νίκος Καρούζος   -  "Διάλογοι"

Πρόσεχε σε παρακαλώ... - Κατερίνα Γώγου

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί 
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’ τη μέση 
μετρήσαμε τ’ αμέτρητα τ’ άστρα 
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια 
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό 
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα 
τα πλοία που δεν άραξαν 
κι είναι επειδή μια και κάτω 
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά 
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας 
γεμάτα παράπονο - παιδιακίσα πράγματα - 
τον Ιούλιο κάποτε. 
Γι’ αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι 
για να μας χαϊδέψει 
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω 
σα να μη φάμε ξύλο. 
Γι’ αυτό αν τύχει και μ’ αγαπήσεις 
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ 
πώς θα μ’ αγκαλιάσεις.  
Πονάει εδώ. 
Κι εδώ. 
Κι εκεί. Μη! Κι εδώ. 
Κι εκεί. 



Κατερίνα Γώγου  -  "Ιδιώνυμο" 

Άνεμος του Νοεμβρίου - Τάσος Λειβαδίτης

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών.
Τι κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί.
Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος.
Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα χτες ή ένα αύριο, όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι.
Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελθόν (πότε ζήσαμε;) και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και κανείς δεν θα μας θυμηθεί.


Τάσος Λειβαδίτης  /  "Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου" 

Αιχμή - Βασιλική Νικοπούλου

Ο λόγος μας πάντα 
κάνει μια μυστική συμφωνία 
με τ’ ασήμαντα 
για ν’ αντέξουν μακριά της φαντασίας. 
Ύστερα υποδύεται τον ανήξερο 
και τον έκπληκτο 
από την έμπνευση της στιγμής. 
Τα δέντρα δεν ρίχνουν 
πάντα σκιά με τις κορφές τους. 
Διψασμένες οι λέξεις προσμένουν 
τις μέλλουσες καταιγίδες 
για να γραφτούν... 


Βασιλική Νικοπούλου  -  "Ήλος ύλης" 

Ο ανασασμός της ροδοκόκκινης αυγής - Τάκης Τσαντήλας

Μακρύς ο δρόμος ως την άνοιξη 
σκληρός από τον πάγο και την πέτρα 
όμως μην πεις, "θα επιστρέψω πίσω" 
μπροστά είναι η θάλασσα 
ο ανασασμός της ροδοκόκκινης αυγής 
κι ακόμα τ’ όνειρο 
με τ’ αναμμένα άστρα και τα ποιήματα 
το φιλί της πανσέληνου 
που αστράφτει στην άβυσσο 
κι ευφραίνει τα κρυφά των ερώτων ανθάκια. 


Τάκης Τσαντήλας 

"Της ροής και της τέφρας" 

Εσένα ρώτα - Μαρία Αργυρακοπούλου

Αν θες να μάθεις πως μεγάλωσα 
ρώτα τη γη που με έθρεψε 
τα άνθη ρώτα 
της ακοίμητης πέτρας 
που ποτίστηκαν με αμόλευτα δάκρυα 
τα δάση ρώτα 
τα βουνά 
τα λαγκάδια 
κι ακόμα τον άνεμο 
που ολημερίς δροσίζονταν 
με τ’ αηδονιού το κελάηδημα 
και με όνειρα άδηλα 
που τα χάρασσα με κατάνυξη 
στο ξημέρωμα 
και στο δείλι. 

Αν θες να μάθεις πως αναπνέω 
Εσένα ρώτα 
που με άγγιξες 
ως φως της αυγής 
κι ως υπέρλαμπρο άστρο της νύχτας. 



Μαρία Αργυρακοπούλου  -  "Αποτυπώματα στο πουθενά"