Σιωπή - Βασίλης Κουντζάκης

Στο χείλος της καταιγίδας
στις μάχες των ματιών
όλα έχουν ειπωθεί

δεσπόζει η σιωπή
και το σώμα έκθετο
στο ξημέρωμα μιας οικειότητας
σαν φωνή γονιού
ή παλιού φίλου
σε μεσημεριανό όνειρο


Βασίλης Κουντζάκης  

"Το απέναντι κάθισμα" 

Σκέψη - Antonia Rozzi

Να έχεις δύο μακριές φτερούγες
από ίσκιο
και να τις διπλώνεις
πάνω απ’ τον πόνο σου,
να είσαι σκιά, εσπερινή
ειρήνη
γύρω απ’ το σβησμένο σου
χαμόγελο.


Antonia Rozzi  /  Ο θάνατος των αστεριών

Μετάφραση / Απόδοση: Άννα Γρίβα 

Ανάσα μονάχα - Τάκης Τσαντήλας

Δεν ήταν η λήθη  
μήτε η μνήμη
που θρόιζε
στ’ ανοιχτά του απείρου∙
ανάσα μονάχα
τρυφερή και απρόσωπη
ανάσταση σιωπών
στον κυρίως ναό
της αγάπης.


Τάκης Τσαντήλας

"Σεπτά κι ανερυθρίαστα"

Αμέρωτη μνήμη - Μαρία Αργυρακοπούλου

Τα χρόνια τούτης της παράξενης σιωπής
ήχους σφυρηλατώ επιμελώς
να αφυπνίσω τις χορδές τους
ωθώντας με δύναμη
τα κουπιά του "μαζί"
έτσι που σε καιρούς εξέγερσης
του όλου και του πάντα
παντιέρες να γίνουν
στα μετερίζια
της αμέρωτης μνήμης.


Μαρία Αργυρακοπούλου 

Οι άλλες μου εκδοχές - Θανάσης Βενέτης

Ποτέ δε θα μάθεις το άλλο μου πρόσωπο,
το άλλο μου όνομα
δε θ’ αγαπήσεις ποτέ τα χιόνια που αγάπησα.
Σε ξεγέλασαν οι αράχνες μου
οι πλάνητες και αλαζόνες στίχοι μου
σε παγίδεψαν
οι καθημερινές μελετημένες μου κινήσεις
οι άλλες μου εκδοχές. 

Ελάχιστο μόριο στις τεράστιες συγκεντρώσεις
δε θα με δεις ποτέ, στα γήπεδα
και στις πλατείες
να καίω τα μυστικά μου αλώνια. 

Δε θα μάθεις ποτέ για τα φτωχά μου ζεϊμπέκικα
που χόρεψα ξενύχτης και μονάχος. 

Σ’ έχω δει πολλές φορές να με κοιτάς
σα να περισσεύω στη ζωή σου. 


Θανάσης Βενέτης 

Ο σταθμός (απόσπασμα) - Βύρων Λεοντάρης

Ώρες η σιωπή πατούσε το χώμα
πού ‘σκαψαν τα μάτια
μα κανένα φως δεν έβγαινε απ’ αυτού
και μόνο οι φοβερές ρωγμές
χαραγμένες στη ράχη της γης
από ανθρώπους που προσπάθησαν
να σχεδιάσουν μια μοίρα
ανάσαιναν τη μνήμη μου
κι αυτή αργούσε να πεθάνει
σκοντάφτοντας αδιάκοπα σε ξερές ημερομηνίες
και μισογκρεμισμένα ονόματα. 

Καμιά φωνή δε φεύγει τώρα απ’ την ηχώ της
καμιά λύση δε δίνει τη θέση της σ’ άλλη
όλα κρατούν ένα μικρό διάστημα - παρηγοριά της επιστροφής -
μα αυτός ο ρημαγμένος σταθμός - κομμένα τα σύρματα,
κομμένες οι φωνές…-
δε με πλανεύει πια γι’ αλλού
για μιαν αναπνοή μακρύτερα.
 
Μόνος κι άλλος κανείς εδώ
με το μέτωπο κολλημένο στις ράγες
να λογαριάζω τα σάπια βαγόνια
εδώ κι όχι αλλού, καμιά υπεκφυγή γι’ αλλού
τα τρένα όλα φευγάτα
κι οι μέρες μας ατέλειωτες…


Βύρων Λεοντάρης 

Μια μέρα θα ξημερώσει - Αργυρώ Λιοδήμου

Μια μέρα θα ξημερώσει
Η λήθη θα μου φτιάξει καφέ
Η αγωνία θα διαβάζει κόμιξ στον καναπέ
Η απελπισία θα φύγει
από το λούκι του νεροχύτη.
Το γιασεμί θα φλυαρεί με τον γείτονα. 

Μια μέρα
Το μολύβι θα γράφει μόνο
τη λίστα για το σουπερμάρκετ. 

Ελπίζω σύντομα. 

Ξύσε- ξύσε, έφτασα στη γόμα.
Και με σβήνω.


Αργυρώ Λιοδήμου 

Σε ανάστησα πριν γεννηθείς - Τάσος Κουράκης

 Σε χάιδεψα για όλα τα χρόνια
που θα 'ρθουν
Με φίλησες για όλες τις μέρες
πριν συναντηθούμε
Σε ανάστησα πριν γεννηθείς
Έφυγες παίρνοντας μαζί σου
το χρόνο
 
Ποιος θα διορθώσει
τις ανορθογραφίες του χρόνου
για τους χειμώνες
που δεν ΉΣΟΥΝ


Τάσος Κουράκης 

"Το κόκκινο έγινε ΦΩΣ" 

Αγνωσία - Στέλλα Γεωργιάδου

Σε γνωρίζω απ' τη σκιά σου
απ' τις ρυτίδες της αφής σου
τους υδρατμούς των στεναγμών
το άρωμα της προσμονής
στις τιποτένιες μέρες της αγάπης.

Μα σε γνωρίζω περισσότερο
από της λύπης σου τα χρώματα
το εναργές της ερημίας σου φως
του έρωτα τις σιωπηρές λεπίδες
στου σώματος την κόψη.

Ώρες μετά... μέρες ή χρόνια
δε θυμάμαι
αν ήσουν φως γυμνό ή πολυάνεμο πέλαγος
δε θυμάμαι
αν νους ενέδωσε ή σάρκα συνετρίβει
δε θυμάμαι...

Βλέπεις
έχει κι η μνήμη το βυθό της.


Στέλλα Γεωργιάδου

Φιλί - Αργύρης Χιόνης

Όταν σου ζήτησα νερό
δεν δίψαγα,
η πεθυμιά μου ήταν
της προσφοράς την προθυμία
να απολαύσω.
Δεν κοιταχτήκαμε·
τα μάτια μας
στο ίδιο όνειρο
ήταν ανοιχτά·
συναντηθήκαμε.


Αργύρης Χιόνης 

Τα ποιήματα βρίσκουν μοναχά τους φαροφύλακες - Ειρήνη Παραδεισανού

Τα ποιήματα γράφονται
στη ρωγμή του μετώπου
ανθρώπων που γεννήθηκαν λειψοί,
μα δεν το ξέραν
γιατί τους βρήκε η συμφορά στη μήτρα
και βάζαν τα χέρια ασπίδα
στον κύκλο
που τους βάραινε το στέρνο.

Τα ποιήματα βρίσκουν
μοναχά τους φαροφύλακες.
Στέκουν στα ραγισμένα δωμάτια
με τα δάχτυλα σκάφτουν τους τοίχους
τα πόδια καρφώνουν
στη σχισμή του δαπέδου
και γίνονται ρίζες.


Ειρήνη Παραδεισανού  /  "Παιδικές παλάμες"

Της Γύφτισσας - Γιώργης Παυλόπουλος

Είπα σε μια Γύφτισσα
θέλω να γίνω γύφτος
να σε πάρω
Μπορείς μου λέει να φας για βράδυ
χόρτα πικρά χωρίς αλάτι
κι έπειτα να πλαγιάσεις;
Μπορώ της λέω
Μπορείς μου λέει να πλαγιάσεις
χωρίς να κλαις από το κρύο
πάνω στην παγωμένη λάσπη;
Μπορώ της λέω
Μπορείς μου λέει πάνω στη λάσπη
να μου ανάψεις το κορμί
και να το κάνεις στάχτη;
Αυτό κιʼ αν το μπορώ της λέω
Μπορείς μου λέει τη στάχτη μου
να τη ρίχνεις στο κρασί σου
για να μεθάς πολύ, να με ξεχνάς;
Όχι αυτό, δεν το μπορώ της λέω
Γύφτος δε γίνεσαι μου λέει.


Γιώργης Παυλόπουλος

Πτώση - Άννα Νιαράκη

 Να πέφτεις
–αυτό είναι το μυστικό–
με το σκοινί για το αλεξίπτωτο
στο ένα χέρι
και την καρδιά σου στο άλλο
Κι αν τίποτα από τα δύο δεν ανοίξει,
τα γόνατα στο στήθος
και το κεφάλι ανάμεσα
–λένε το τέλος
Θυμίζει τον έρωτα. 


Άννα Νιαράκη  /  "Ιχθυόφωνο" 

Ο σταθμός - Γιάννης Κουτροζής

Περιμένω σ’ ένα γερασμένο σταθμό
κάθε γενιά και ένα τρένο
τρία δρομολόγια ο αιώνας·
μονότονες οι βόλτες χαλάνε το έδαφος
λίγο έμεινε από μία σημαία που τη μικρύνανε·
κάπου κάπου περνάει και μία ψυχή
κάπου κάπου και κάποιο εγώ λαξευμένο
τα ολόκληρα μετριούνται από τα κομμάτια τους·
όλες οι ατμομηχανές χαλάσανε
αυτή που θα περάσει είναι η τελευταία.
Είπα να με ξυπνήσουν
όταν βγούμε από την ακινησία
δε θα αναλωθώ με τα ξεπερασμένα·
όταν το τρένο σταματήσει
δε θα ‘ναι από την ανηφόρα
όσο προχωράει, οι ρόδες σβήνουν τα τοπία
όσο φτάνει, έχω απομακρυνθεί...


Γιάννης Κουτροζής  /  "OPUS II"

Φωτογραφία: Δέσποινα Ζάρα 

Αγαπημένε - Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Θέλω να σε ορίζω Αγαπημένε
ως αίσθηση ανεξίτηλη ονείρου
φλέγομαι μες στα διάπυρα κενά
ερωτικών αναθυμήσεων
διατρέχω κάθε ικμάδα του κορμιού σου
ως σελήνη ασύχαστη
σε αναπνέω κι ευφραίνομαι
παραδομένη στο ατέρμονο
της ηδονής σου φως.


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το πέρασμα - Δημήτρης Καλοκύρης

Η λιγνή καμπύλη του μετώπου
καθώς ο μήνας μπαίνει ένοπλος
τεντώνοντας το στόρι
στη βρεγμένη αχτίδα
του ήλιου,
που λέει,
και βλέποντας
ο μήνας ένοπλος -στρατιώτης  το σχήμα
που τινάζεται ο νους μες στο φύλλο
και ότι σπαράζει·
κι ο μήνας ήταν ένοπλος στρατιώτης
και περνούσες το φεγγάρι
κατεβαίνοντας.


Δημήτρης Καλοκύρης