Ες αεί - Χαρά Ναούμ

Κι όποτε πότισα εκείνο το τριαντάφυλλο
ποτίστηκαν μαζί
οι εσταυρωμένοι
κάτω απ’ το περβάζι μου
Γιατί τί άλλο είναι τα ποιήματα
από χιλιάδες χέρια
που τεντώνονται αιμόφυρτα
από λουλούδι σε λουλούδι


Χαρά Ναούμ

"Άγρυπνες αντιλόπες" 

Κατακόρυφο - Νικολέτα Κριαρά Λάμπρου

Δεν μπορεί
κάπου
χάσαμε εκείνο το χαμόγελο
σε δουλειά
στη στάση λεωφορείου
στο δρόμο κάποια νύχτα
και εγώ
όλο το βράδυ παλεύω
να σταθώ κατακόρυφο
μήπως τελικά
μας παράχωσα
στην τσέπη- που κάθε τόσο μπαλώνω
για να μην ξεχνάω
να βλέπω τον κόσμο
ανάποδα


Νικολέτα Κριαρά - Λάμπρου

Γένεση - Αργύρης Χιόνης

Εν αρχή ήν το σκότος.
Ύστερα ήρθες εσύ
και φύτεψες κατάστηθα στη νύχτα
μιαν αχτίδα.
Και εγένετο φως,
ημέρα πρώτη.
Ήτανε τότε που γεννήθηκε
η όρασή μου
και γνώρισα τα χέρια σου
και χάρηκα
γιατί ταιριάζανε
τα δάχτυλά σου στα πλευρά μου.


Αργύρης Χιόνης 

Το παιδί με τη σάλπιγγα - Νικηφόρος Βρεττάκος

Αν μπορούσες ν’ ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου.
Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγεννα
στο τζάκι του νέγρου ή του Έλληνα χωρικού.
Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων.
Εγώ μπορεί και να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου.
 
Να την κάνεις αγάπη.


Νικηφόρος Βρεττάκος 

Καταδύσεις εν ξηρά - Παρασκευή Παπία

Όσο οξυγόνο
Κι αν χωρά ο πνεύμονας
Θέμα χρόνου ο πνιγμός.


Παρασκευή Παπία

Να θυμάσαι πάντα, μου έλεγες - Δημήτρης Τσικριτέας

Να θυμάσαι πάντα, μου έλεγες
να κρατάς ολάνοιχτο αυτό το χαμόγελο
π’ αντανακλά καθάριο φως της μέρας
και χαρίζει λιακάδα
στις σκοτεινές πλευρές των ανθρώπων
Να θυμάσαι
μη το εγκαταλείψεις
στην πρώτη λυπημένη φθινοπωρινή ψιχάλα
στην προκυμαία κάποιου νυχτερινού λιμανιού
ή στην αποβάθρα κάποιου πνιγηρού σταθμού
Υπερασπίσου αυτό το χαμόγελο
που ισορροπεί στην άκρη των χειλιών σου
μέχρι τέλους
σήκωσέ το ψηλά να ακουμπήσει στ’ αστέρια
Αυτό το χαμόγελο γεννά της ζωής το σκίρτημα
το τραγούδι της χαράς και του ονείρου
φύλαξέ το βαθιά μες τα λευκά σου δόντια
μη τύχη και στ’ αρπάξουν
γιατί θα χαθεί το τελευταίο οχυρό
ελπίδας, ανθρωπιάς, αγάπης….


Δημήτρης Τσικριτέας 

Έρωτας ανέκκλητος - Βίλλυ Χρυσού

Αχ! Έρωτα, είπα...
που με το κάθε αντίο σου
πεθαίνει και μια άνοιξη...
Μ' άκουσες, κι ήρθες Εσύ!
ηλιοβολή, στα μάτια μου
και θάμπος, στην Αυγούλα!
Πορφύρα αστρογέννητη
στου δειλινού τη χάση!
Εαρινό μελτέμι μου,
παράθυρο ανοιγμένο
το γέλιο σου, στον Μάη!
Ηλιόφωτο ακρογιάλι μου!
Στην ερημιά μου Όαση,
στη σκοτεινιά μου ανταύγεια!
Στο κάτοπτρο του πόθου σου,
ασέλγειες του νου μου!
Ήρθες, νότα μεταξοφέγγαρη
σε τάσι Αυγουστιάτη
κι ανατριχιάζουν οι στιγμές
σ' ανάσες μεθυσμένες
κι' ερωτευμένες ιαχές!
Ω, της καρδιάς μου Ομορφιά!
Πανσέληνη ηδονή μου!
 Έτσι, ήρθες και μου 'δειξες,
φεγγάρια πώς κρεμιούνται
πάνω σε αηδονόδεντρα
κι εκεί που δύουν τ' άστρα!


Βίλλυ Χρυσού 

Υποσχόμενο ταξίδι - Μαρία Αργυρακοπούλου

Την ώρα που ο ήλιος δύει,
πλάι στα κύμα στέκομαι
αγναντεύοντας τις εικόνες του δειλινού
ανήμπορη να σηκώσω
φορτία και λόγια
που λυγίζουν το μέσα μου.
Κι εκεί που η σκέψη πλανάται
αίφνης ένα καράβι  
στο βάθος του ορίζοντα
δίνει ζωή στο παρόν
υποσχόμενο ένα ταξίδι
δίχως φορτία και σύννεφα.
Νύχτωσε νωρίς απόψε
κι η λησμονιά,
άφησε γυμνά στ’ ακρογιάλι,
τα ίχνη της.


Μαρία Αργυρακοπούλου 

Του έρωτα - Έκτωρ Κακναβάτος

… Εγώ είμαι της θύελλας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είμαι της λαίλαπας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είναι που εντός μου είσαι η δίνη
είναι που έσπασες τον άξονα
που κράταγε την τάξη
κι όλα γίναν ιαχές
νικηφόρα έξαλλα φωνήεντα
γι’ αυτό σ’ αγαπώ…
Ω αρπίστρια του νου μου
στις φλέβες μου άπιαστη σαΐτα
σαν με κοιτάζεις.
Τι βουητό βυθού
Τι έλξη στο λαβύρινθό μου
τ’ όνομά σου.
Στο κρυφό χώμα μου
τ’ άγιο τ’ απάτητο
τ’ αχνάρι που άφησες, η λάρνακά μου.
Λες τον έρωτα δεσμώτη
Λέω τον έρωτα λυόμενο
Ο ένας καταπάνω τ’ αλλουνού
για τράκο κίνησαν οι δυο κουρσάροι
Άμοιρη δεν τόξερες
που ήμουνα γυάλινος
Πως θα γινόμουν θρύψαλα
Πριν καν με αγγίσεις.


Έκτωρ Κακναβάτος  

Καθώς αναπαύεσαι - Θεοδώρα Βαγιώτη

Στα γόνατά σου βουνό
αναρριχώμενα μιλήματα
κι οι μέρες νύχτες
σαν αστροφεγγίσματα
που ρίχτηκαν στο πέλαγο 

καθώς αναπαύεσαι
τρως το γλυκό μου στόμα
ή τα στήθη μου
αντένες κι άλμπουρα
που τρυπούν τον ουρανό 

κι όπως έρχεται
από μακριά η καταιγίδα
τα μιλήματα τραγούδια∙
από την κουπαστή στη γάστρα
παλινδρομεί η όψη σου 

ταξιδευτή και ποντοπόρε
άνδρα με το θλιμμένο
πρόσωπο, στις ξέρες
μαζεύω τα κομμάτια σου
σε δένω σα μυθική σχεδία


Θεοδώρα Βαγιώτη 

Άννα (Απόσπασμα) - Άρης Αλεξάνδρου

Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
για να μην τύχει και προσέξεις
πόσο διστάζω να σε αγγίξω
σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα
διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη
γιατί το ξέρει
πως τόσο φως δε θα το αντέξει. 

Είχα πάντα έτοιμο
ένα μικρό μπουκάλι που θα ‘ριχνα στη θάλασσα.
Βόρειο πλάτος - αλλάζει κάθε μέρα
μεσημβρινός - αλλάζει κάθε νύχτα
στίγμα - οι χειροπέδες μου.
Δεν το ‘ριξα ποτέ.
Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχες.
Όσο υπάρχεις
ταξιδεύω. 

Θα σε βρω.
Όπου πατάς
πέφτουν πράσινα φύλλα.


Άρης Αλεξάνδρου 

Περιπλάνηση - Χρύσα Αλεξίου

Μια γλυκιά
ζέστη
σαν να βγήκε
μόλις
το ψωμί
τα αναμμένα
φώτα
μιας περιπλάνησης
απέναντι
κοντά
σε όσους
ελπίζουν 


Χρύσα Αλεξίου 

Η ουλή - Επαμεινώνδας Γονατάς

Η πληγή θρέφει,
τα χείλη της σμίγουν αργά
σαν αυλαία βυσσινιά
κι ύστερα από χρόνους
στη θέση της μένει ένα σημάδι,
μια ρόδινη ουλή
που σκύβει και τη φιλάει.
Όλοι αγαπούν τα τραύματά τους.
Τα κρύβουν με ωραία ατσαλάκωτα υφάσματα,
ξέρουν όμως σε ποια μεριά του κορμιού τους άνθισαν,
μαράθηκαν, έφαγαν δέρμα και κρέας δικό τους.
Γι’ αυτό τ’ αγαπούν και σε ώρες μοναξιάς
που κανείς δεν τους βλέπει,
σκύβουν και με λατρεία τα φιλούν
τα βαθιά, σκοτεινά τραύματά τους.


Επαμεινώνδας Γονατάς  /  "Η κρύπτη" 

Αποστάσεις - Ιωάννα Λιούτσια

Δεν είναι ότι η απόσταση
χωρίζει τα κορμιά μας
είναι μονάχα που ο έρωτας
εργάζεται καλύτερα στη σιωπή

πώς να σιωπήσω όμως όταν δεν μ’ ακούς;


Ιωάννα Λιούτσια

"Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα"

Άχνα - Γιώργος Δουατζής

Το ποίημα είναι η άχνα
της εκπνοής του ποιητή
σ’ έναν αρχέγονο καθρέφτη
όπου χαράζει στίχους με το δάχτυλο
κι όταν αφανιστούν από τον άνεμο
βλέπει ολόγυμνο το πρόσωπό του


Γιώργος Δουατζής  

Μοναξιά - Ζωή Καρέλλη

Πού θα πάμε, ψυχή, μ’ όλη τούτη
την εξορία που μέσα μας φέρνουμε;
Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά
έγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδια
με τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.
Μιλάς και σωπαίνεις και τα πράγματα
μένουν αδιάλλακτα, σα να μην υπάρχει
θέληση καμιά, να τα κυβερνήσει.
Αστειότερες, οι θλιβερές προσπάθειες,
γιατί τόση απαισιοδοξία;… Σαν το τίποτα
να μεγάλωσε, να φούσκωσε αλλόκοτα,
δείχνει ένα πρόσωπο παράφορο δίχως μορφή,
έτοιμο να σκάσει, να βγάλει απ’ το νου,
όλα τα πλήθη που το κρατούν
και τώρα διασπώνται, σαν το τίποτα
να γίνετ’ ένα μυρμήγκιασμα. 

Α, τι αθλιότητα περιέχουν
τα μάτια τής μοναξιάς!
Φύγετε τόσο μακριά,
που ποτέ να μη συναντήσετε πια
την μονάχην εικόνα σας,
καθώς φαίνεται, σήμερα, ολόκληρη.


Ζωή Καρέλλη