Έρωτας ανέκκλητος - Βίλλυ Χρυσού

Αχ! Έρωτα, είπα...
που με το κάθε αντίο σου
πεθαίνει και μια άνοιξη...
Μ' άκουσες, κι ήρθες Εσύ!
ηλιοβολή, στα μάτια μου
και θάμπος, στην Αυγούλα!
Πορφύρα αστρογέννητη
στου δειλινού τη χάση!
Εαρινό μελτέμι μου,
παράθυρο ανοιγμένο
το γέλιο σου, στον Μάη!
Ηλιόφωτο ακρογιάλι μου!
Στην ερημιά μου Όαση,
στη σκοτεινιά μου ανταύγεια!
Στο κάτοπτρο του πόθου σου,
ασέλγειες του νου μου!
Ήρθες, νότα μεταξοφέγγαρη
σε τάσι Αυγουστιάτη
κι ανατριχιάζουν οι στιγμές
σ' ανάσες μεθυσμένες
κι' ερωτευμένες ιαχές!
Ω, της καρδιάς μου Ομορφιά!
Πανσέληνη ηδονή μου!
 Έτσι, ήρθες και μου 'δειξες,
φεγγάρια πώς κρεμιούνται
πάνω σε αηδονόδεντρα
κι εκεί που δύουν τ' άστρα!


Βίλλυ Χρυσού