Η αρρώστια μου όνομα δεν έχει - Ειρήνη Παραδεισανού

Η αρρώστια μου όνομα δεν έχει.
Δεν της βρήκαν ακόμη τον τρόπο να υπάρξει.

Στέκει χορτάτο σίδερο στη ραχοκοκαλιά μου.

Κρατά ανάστροφα στις κόρες των ματιών μου τα υγρά της.

Σταγόνα σταγόνα
ισιώνουν
στον άσπρο μαγνήτη
τα λάμποντα κρίνα.

Η αρρώστα μου όνομα δεν έχει.

Αρνείται την κατάταξη στων γιατρών τη χορεία.

Χορεύει μπρος στα μάτια μου τα βράδια
με το ρυθμό των άγριων μάγων
κι ορθώνει εμπρός μου το γυμνό κορμί της.
Με καλεί να κοιτάξω τα ορθωμένα στήθη που σαλεύουν.
Κι εγώ
δεν είμαι παρά ένα βρέφος πρόωρα βγαλμένο από τη μήτρα
βράγχια στο στέρνο μου καλούν να πάρω ανάσα
σ’ ένα πέλαγος
ασημένιο σεντόνι
τεντωμένο
στην κόγχη
του ματιού
του ασάλευτου Κύκλωπα.


Ειρήνη Παραδεισανού  /  "Στη φλέβα της πέτρας"

Αντινομία - Νίκος Καββαδίας

Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές.
Στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει.
Θαλασσοκόρη του βυθού - χίλιες οργιές -
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι.

Και σ’ έριξα σ’ ένα βιβάρι σκοτεινό
που στέγνωσε και ξανεμίστηκε το αλάτι.
Μα εσύ προσμένεις απ’ τον δίκαιον ουρανό
το στεριανό, το γητευτή, τον απελάτη. 

Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί
και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί,
θα μείνει ο ναύτης να μετρά το άσπρο χαλίκι.


Νίκος Καββαδίας  /  "Τραβέρσο" 

Σπέρμα ηδύ και ανεξήγητο - Φιλαρέτη Βυζαντίου

Εύκολα αποφλοιώνεται ο έρωτας
Μένει ένα σπέρμα
δίχως ψίχα
δίχως τρυφεράδα
δίχως ένα ελάχιστο χνούδι φωτός
Μα είναι τόσο γλυκύ
τούτο το κάρπισμα
που θρέφει ανεξήγητα
την ψυχή
του ανθρώπου
Κι ας σπάει ετούτος εξαιτίας του
σε μύρια ασήμαντα
εν τέλει
κομμάτια
κι ας είναι σαν να μην πέρασε
από μέσα του
ποτέ...


Φιλαρέτη Βυζαντίου  /  "Φως εκ πέτρας" 

Πόνος και χώμα - Νίκος Βουτσινάς

Καλλιεργούσα την ανάμνηση σου
σ’ ένα χωράφι όλο πέτρα και αγριόχορτα.
Πόνος και χώμα ο θερισμός μου.
Κι ένα αντίο αειθαλές πάντα στη μέση
ίσκιος σκληρός να ξαποστάσω.


Νίκος Βουτσινάς

Στίγματα έκδηλα - Βασιλική Καραγιάννη

Κάποτε φόραγα κατάσαρκα
τα χρόνια μου και έφευγα
φλερτάροντας τον ήλιο
και πιστεύοντας ακράδαντα
πως θ' άλλαζα τον κόσμο.
Τώρα σιωπηλή και ρακένδυτη  
στην ελεημοσύνη της μνήμης αφήνομαι
με τα στίγματα έκδηλα
απ’ τα ταξίδια που δεν έκανα
και τα κύματα της θάλασσας
να πληγώνουν τα μάτια μου 
καθώς αναπολώ
το συναπάντημά μας στο σταθμό 
που τώρα ερημώνει.


Βασιλική Καραγιάννη 

Σε νοσταλγώ - Δημήτρης Κοντογιάννης

Ανελέητο φώς
σε νοσταλγώ
διψώ
με μαραμένα τα φύκια
γεμάτος θρασείς αχινούς
κι αγωνιώ
και αμφιβάλλω
γι αυτήν ακόμα τη σελήνη
αν θα προστάξει
πλούτος
βυθός
να ξαναγίνω. 


Δημήτρης Κοντογιάννης 

Διαπίστωση - Μαρία Αποστόλου

Και χωρίζουν οι εραστές
καταμεσής των λεωφόρων
μ’ ένα γεια
Γραμμάτια τσαλακωμένα
με των δαχτυλικών τους αποτυπωμάτων
τις αμυχές
Και πως να ξεχαστεί της σάρκας ο σπαραγμός
ο ιδρώτας
ο αναστεναγμός
η λέξη
εκείνη η συνήθεια της μυρωδιάς
στο πουκάμισο τ’ αφημένο
στην άκρη του κρεβατιού
δόξα και ξόδι
πώς! 


Μαρία Αποστόλου 

Σκόνη - Τάκης Τσαντήλας

Οι ανάσες μας
είναι καλά κρυμμένες
μεσ' στα ποιήματα
τόσο καλά
που όσοι τύχει
και τα ψάξουν
θα βρουν μονάχα
λίγα ανθύλλια
και σκόνη 


Τάκης Τσαντήλας 

"Το όλον και το τίποτα της νοσταλγίας" 

Να ανασαίνεις και ν’ αφήνεσαι - Δήμητρα Νεοφύτου

Μέσα σε ήλιους κίτρινους και πορτοκαλί κρύβομαι
και κάτι μέρες που μοιάζουν με νύχτες με καταπίνουν.
Κι αφήνομαι, αφήνομαι, αφήνομαι
στα μονοπάτια μιας υπόγειας διαδρομής,
κρυφής απ’ τον κόσμο και τ’ ανθρώπινα.
Κι όλο θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι
γιατί διάλεξα να βουτήξω στα άδυτα της μοναξιάς,
κάθε φορά, που κοιτάζω μάτια χωρίς χρώμα, θυμάμαι.
Ανάσαινε, μου φώναζαν τα κύματα.
Ανάσαινε, αύρα θαλασσινή κι αλμύρα.
Να γεμίζεις τις πληγές ιώδιο να γιατρεύονται,
να κλείνουν, να ξεχνιούνται, να μην πονούν.
Μετά ν’ απλώνεις το χέρι σου να χαϊδεύεις τους αχινούς
κι αυτοί να σε γαργαλάνε με τις άμυνες τους
και εσύ να παραδίνεσαι έτσι απλά χωρίς μάχες.
Να λες τραγούδια να νανουρίζεις τη φουρτούνα
κι απέ να στρώνεις ένα σεντόνι αφρό
κι αργά ν’ αποκοιμιέσαι στο γαλάζιο της.
Να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι
ταξίδια και προορισμούς και τόπους άφθαστους,
ανθρώπους στοργικούς, γαλήνιους κι ανέγγιχτους,
να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά!
Ύστερα ν’ αγγίζεις τρυφερά τις ουλές που άφησαν τ’ αστέρια
όταν έπεφταν βροχή το βράδυ στο κορμί σου,
να παρακαλάς τον άνεμο να φυσήξει να δροσίσει τα σημάδια.
Κι αυτός να φυσάει, να φυσάει, να φυσάει στο πρόσωπο σου,
πνοή αρχέγονη να απλώνεται στο στήθος,
στην καρδιά, στα κύτταρα σου και να σε παρασέρνει
σε μνήμες και αλήθειες που αγάπησες.
Και να μην κρύβεσαι πια σε ήλιους ούτε σε ανέμους θεϊκούς.
Μόνο να ανασαίνεις, να ανασαίνεις, να ανασαίνεις
την αγάπη που ψιθυρίζει το κυμάτισμα της ψυχής
στη νοτισμένη κοιλάδα της καρδιάς σου,
να ανασαίνεις και ν’ αφήνεσαι!


Δήμητρα Νεοφύτου 

Τελευταία επιθυμία - Πάνος Κυπαρίσσης

Γλιστρώ μέσα
από την χλωρή αψίδα
του κορμιού σου
σιωπηλό καράβι της νύχτας
σε ταξίδι βαθύ του λυτρωμού
δίχως αμφιβολίες
δίχως ακτές.


Πάνος Κυπαρίσσης 

Σκαρί - Παρασκευή Παπία

Γυρεύεις ταυτότητα και καταφύγιο
κάτω από κυπαρίσσια.
Χώμα στα νύχια
αποφεύγεις χειραψίες
δε θες να σε επαινέσουν. 

Η μπόρα ξεπλένεις την αρμύρα
η σκουριά και οι τύψεις διαβρώνουν.
Αύριο μεθαύριο,
ολομόναχος θα αναχωρήσεις.
Για σένα εσύ
όχι για τους άλλους. 

Άλλωστε βρέχει.


Παρασκευή Παπία  /  "Φυσικά αίτια" 

Η τυφλή φωνή μου - Ευθύμιος Λέντζας

Τα μάτια που είχα μου τα ξόδεψαν∙
αγνώριστα ανάμεσα σε δυο σταυρούς.
Παίζοντας με δυο κορμιά ο αποσπερίτης
κι εκείνος ο αχινός, σαν ένα πρόσωπο
με το φως του καντηλιού πάνω στα χείλια.
Ταξιδεύοντας στα έλατα – η φωνή μου τυφλή.
Το μυροφόρο δάκρυ όπου δίχως
να κοιτάζω υπάρχει ένα κομμάτι στο νερό∙
αμετάφραστο το άλλο μισό του σώματος.
Ωραιότερη η φλέβα μες στον ουρανό –
η μοίρα έγκυρη στο ξαναγέννημά της,
με τον τρόπο που έχουν τα μαλλιά
να στέκονται στους ώμους – σπαράγματα
της μουσικής απ’ τα χαμόκλαδα.
Αλήθεια, τον κατάλαβα τον άνθρωπο
όταν ζήτησε το θάνατο.

Μάτια μακρινά πόσο σας στένεψαν.


Ευθύμιος Λέντζας 

Μακρύ φόρεμα - Μαρία Ροδοπούλου

Ένα μεσημέρι θα φορέσω το μακρύ φόρεμα
που ντύνει μια παλιά κρεμάστρα.
Αόρατη θα διαβώ
το κανάλι των αφαιρέσεων σου.

Τον παλιό φόνο θα ράψω
στον δαντελένιο ποδόγυρο.
Έτσι κανείς δεν θα τον βλέπει.

Μα εσύ θα καταλάβεις
πως απ’ το πέτρινο γεφύρι σου πέρασα.
Θα οσφριστείς την ματωμένη μου δαντέλα.  


Μαρία Ροδοπούλου 

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι - Ορέστης Αλεξάκης

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου
ταξιδεύουν τα καραβάνια
των λησμονημένων 

Είναι που μες στα μάτια σου
σαλεύουν σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων 

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις 

Είναι που κλείνεις τις καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις 

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως υπάρχω ακόμα 

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα


Ορέστης Αλεξάκης  /  "Ο ληξίαρχος" 

Ίχνος ρωγμής - Μαρία Χρονιάρη

Κι όταν σε ρωτήσουν 
να μην τους πεις ποτέ 
πως μ’ αγάπησες 

Νοίκιασε μόνο ένα παράλληλο ψέμα 
κι άφησέ το να στέκει έρμαιο 
απέναντί μου 

Ούτως η άλλως 
την αλήθεια σ’ αυτή τη σφαγή 
μόνο εγώ τη γνωρίζω 


Μαρία Χρονιάρη  /  "Αγέννητη γη" 

Πρωτομαγιά - Άρης Αλεξάνδρου

Στα τζάμια σου μπουμπουκιάζει
η χτεσινή βροχή
τώρα που η παραλία ανάβει τα φανάρια της.
Ένα καΐκι στάθηκε καταμεσής στο πέλαγο.
Γαλήνη.
Περίμενε δω με το βλέμμα στις σταγόνες
(δυο ανθισμένες γαλάζιες σταγόνες
τα μάτια σου).
Περίμενε. Θα ξημερώσει.
Θέλω να σε ξέρω στο παράθυρο
αγναντεύοντας κατά τον τόπο της χαραυγής
νοσταλγώντας το περσινό καλοκαίρι.
(Τα νερά ν” ανασαίνουν ζεστασιά
το γυμνό σώμα της ημέρας
πλαγιάζει μες στα στάχυα
κι ανάμεσα απ” τα δάχτυλα
κρυφοκοιτάει μια παπαρούνα.)
Θέλω να σου χαρίσω ένα τόσο δα ουράνιο τόξο
τώρα στα γενέθλια της δεκαοχτάχρονης αυγής,
ένα λουλουδένιο δαχτυλίδι
μια υπόσχεση ελπίδας. 


Άρης Αλεξάνδρου