Κάποτε
φόραγα κατάσαρκα
τα χρόνια μου και έφευγα
φλερτάροντας τον ήλιο
και πιστεύοντας ακράδαντα
πως θ' άλλαζα τον κόσμο.
Τώρα σιωπηλή και ρακένδυτη
στην ελεημοσύνη της μνήμης αφήνομαι
με τα στίγματα έκδηλα
απ’ τα ταξίδια που δεν έκανα
και τα κύματα της θάλασσας
να πληγώνουν τα μάτια μου
καθώς αναπολώ
το συναπάντημά μας στο σταθμό
που τώρα ερημώνει.
Βασιλική Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου