Ημερολόγιο - Λίνα Φυτιλή

Τι κι αν
εδώ αρχίζει το σκοτάδι
της νύχτας.
Καμιά μεταμέλεια.
Περιπλανήθηκα πολύ
στα χρόνια,
φορτωμένη ρήματα
που πατούν πόδι
ένα ένα
κι αργά απομακρύνονται
σε µια παρέλαση
που δείχνει Κυριακή
αλλά ακόμα δεν είναι.


Λίνα Φυτιλή 

"Μυθική μέρα" 

Οι δύο λέξεις - Χρίστος Λάσκαρης

Θ’ αρχίσω με τη λέξη έρωτας 
και θα τελειώσω 
με τη λέξη χώμα. 

Τις ενδιάμεσες, 
θαρρώ πως τις μαντεύετε. 


Χρίστος Λάσκαρης. 

Να εμποδίζεις τις σκιές

Κέντημα - Βάσω Χριστοδούλου

Είπα να σου γράψω ένα γράμμα
να το έχεις.
Αλλά θα το διαβάσεις,
θα συγκινηθείς,
θα κλάψεις
και θα σβηστούν τα γράμματα.
Γι' αυτό θα σου κεντήσω ''καλημέρα'',
σαν εκείνο το κάδρο-κειμήλιο
στο πατρικό της μάνας.
Θα το έχεις.
Δε σβήνονται οι ραφές.


Βάσω Χριστοδούλου 

Διερώτηση για να μην κάθομαι άνεργος - Νίκος Καρούζος

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν το ’μαθα
τί είναι τα ποιήματα.  
Είναι πληγώματα
είν’ ομοιώματα  
φενάκη    
φρεναπάτη;      
Φρενάρισμα ίσως;
ταραχώδη κύματα;  
τί είναι τα ποιήματα;    
Είν’ εκδορές απλά γδαρσίματα;
είναι σκαψίματα;  
Είναι ιώδιο; Είναι φάρμακα;
είναι γάζες επίδεσμοι  
παρηγόρια ή διαλείμματα;    
Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα.
Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.  


Νίκος Καρούζος 

"Δυνατότητες και χρήση της ομιλίας" 
 

Σ’ όσους σπάσανε, σ’ όσους κρατάνε - Κατερίνα Γώγου

Κουρελιασμένοι απ’ τ’ αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ’ το ξέφρενο κυνηγητό
της ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών .
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις.


Κατερίνα Γώγου  /  "Το ξύλινο παλτό" 
  

Μελαγχολία - Άνθος Φιλητάς

Ήρθες
μπερδεμένη στις φλέβες μου
με την τέφρα και το σκοτάδι,
προσφορά του φθινόπωρου
στου έφηβου τη χαμένη προσδοκία.
Ήρθες
όπως έρχονται οι ωραίοι θάνατοι,
υγρή μονοτονία της υδρορροής,
άφωνη, χωρίς λόγια,
πετρωμένη σιωπή,
ανάμνηση ενταφιασμένου έρωτα
στις υδρίες της πικρίας,
μελαγχολία!
θλιβερό κυπαρίσσι
ριζωμένο στη ρωγμή
της οδύνης μου.


Άνθος Φιλητάς  /  "Η αποσύνθεση της γαλήνης" 

Δεν έχω χρόνο - Χρύσα Αλεξίου

Δεν έχω χρόνο
πρέπει
να σε κλείσω
σ’ ένα βιβλίο
βιαστικά
όπως έφυγα
χωρίς
υποσχέσεις
η αγάπη
έρχεται
στο απόλυτο
σκοτάδι


Χρύσα Αλεξίου 

Μετά από χρόνια - Γιώργος Λίλλης

Τα δέντρα που σκαρφάλωνα μικρός τα έκοψαν.
Στα χωράφια που παίζαμε
τώρα σπίτια έχουν χτιστεί. 
Ακόμα και η θάλασσα δεν με υποδέχεται όπως παλιά.
Φουρτούνιασε και τα νερά της μαύρισαν. 

Πώς αλλάζουν οι εικόνες με το πέρασμα του καιρού.
Ξεθωριάζουν μες στην κίνησή τους
ξάφνου μένεις εκτεθειμένος μην ξέροντας
ποιον να εμπιστευτείς
τη μνήμη σου ή την πραγματικότητα.


Γιώργος Λίλλης 

Αντανάκλαση - Γιάννα Κουκά

Θέλω μια μέρα σαν κλέφτρα
μες στο μυαλό σου να μπω
να μάθω επιτέλους τι σκέφτεσαι
θέλω πάνω σου
- ναι, καταπάνω σου, να χυμήξω -
αντανάκλαση απ’ τα μάτια σου
εκεί θέλω καθρέφτη
να δω πως με βλέπεις
και πως μοιάζω τσαλακωμένη
μπας και μπορέσω να κοιταχτώ
για μια στιγμή: αιμορραγία γιοκ
και ο καθρέφτης, μη τον φοβάσαι, μη
άσε τον να σπάσει
ας γίνει στιγμιαίο ρημαδιό
ύστερα στο υπόσχομαι
θα συναρμολογηθώ


Γιάννα Κουκά 

Φυγή - Γιώργος Σεφέρης

 Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας. 

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος. 

Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.


Γιώργος Σεφέρης 

Έναστρες υφάντρες - Νίκη Βλάχου

Πάλι ο γαλαξίας μου αγρυπνά
και καθώς
οι έναστρες υφάντρες
σου πλέκουν
χρυσά φιλιά,
τα βλέφαρα της νύχτας
αραιώνουν τα τείχη τους.


Νίκη Βλάχου

"Μυχιοθήκη" 

Ρωγμές στη νύχτα - Θοδωρής Βοριάς

Ξέρεις πως κρύβω
ένα κομμάτι νύχτας
μες στην τσέπη μου.

Αν υπήρχαν παραθύρια,
τ’ άστρα θα σεργιανούσανε
τα κρεμασμένα όνειρά μου
σ’ ένα καρφί του τοίχου.
Αν υπήρχαν πόρτες
ίσως ερχόταν κάποιος
μ’ ένα πρόσωπο φεγγάρι,
με λόγια νυχτοπούλια,
μαθημένος να τραγουδάει
με τα τριζόνια.
Ίσως ερχόταν μια γυναίκα
βγαλμένη από τ’ αρώματα
της φλαμουριάς.

Μαύρες μορφές κρυφοκοιτάζουν
απ’ τις ρωγμές της νύχτας μου.
Με τη σιωπή μου υφαίνουν όνειρα.
Με τις ανάσες μου
ξεγεννάνε τα μυστήριά τους.
Κλέβουν το άρωμα του ύπνου μου
για να ντυθούν.


Θοδωρής Βοριάς  /  "Νυχτερινές επιπλοκές"

Αστική ευγένεια - Δήμητρα Κουβάτα

Θερμά παρακαλώ 

να βγάλεις τα παπούτσια σου
στο ξύλινο πάτωμά μου. 

Τρίζουν τα μέσα μου
όταν έρχεσαι.


Δήμητρα Κουβάτα  /  "Σκυλί δεμένο"

Τα ταξίδια μας - Μανόλης Χρίστος Αγγελάκης

Έλα να περιμένουμε
τα τρένα που θα γυρίσουν
φορτωμένα ήχους,
μικρά ερωτευμένα όστρακα
και σκόνη,
από τους δρόμους που μας περίμεναν.
Θα το δεις.
Όταν θα μπερδευτούμε
στο ανέμελο πλήθος,
κατάκοποι,
δε θα ‘χει καταλάβει κανείς
ότι δε φύγαμε ποτέ.


Μανόλης Χρίστος Αγγελάκης 

Η λαμπερή μοναξιά της σελήνης - Μαρία Αργυρακοπούλου

Λάμπει κι απόψε η σελήνη
φωτίζοντας μοναξιά κι απουσία
που ταξιδεύουν σε άστατες θύμησες.
Ο κόσμος γύρω σου στροβιλίζεται
κι εσύ σιωπηλός θεατής
ιχνηλατείς καταιγίδες
παλεύεις με κύματα
απαντήσεις ζητάς
και καρτεράς το ξημέρωμα
να ζεστάνει τα όνειρα
που πάλλονται μέσα σου
αφήνοντας πίσω
την παγερή ετούτη νύχτα.


Μαρία Αργυρακοπούλου 

Αύγουστος (17) - Τάκης Τσαντήλας

Με υγρό το βλέμμα
ενώ ξεμακραίνεις σε νοσταλγώ
κι είναι τα λόγια μου καθηλωμένα
στο γκρίζο της λύπης σου σύννεφο
όμορφη τόσο και μελαγχολική συνάμα στιγμή
δείλι όπως ξημέρωμα
το τραίνο φεύγει
τρέχει
χάνεται
να ξαναέρθεις γρήγορα
και στην παλάμη σου να έχεις τον Αύγουστο
μ’ εκείνη τη θάλασσα
με τη μεγάλη άμπωτη
καθώς στο ξάστερο φέγγει η θωριά σου
και το φιλί ανεμίζει
και σμίγει στα χείλη
με φλόγα
με γεύση από gordon’s
και πάγο.


Τάκης Τσαντήλας  /  "ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΑ με παραλήπτη"