Αν δεν κατοικούσες εκεί - Αργυρώ Λιοδήμου

Όλα μου τα ποιήματα
θα τα έκαιγα
αν δεν κατοικούσες εκεί
κι αν υπήρχε
άλλος τρόπος
να αντέχω
να μην είσαι
πλάι μου.


Αργυρώ Λιοδήμου 

Τι είπα κάποτε σε έναν ιπτάμενο - Νίκος Καρούζος

Σαν αφαιρέσεις από τον ήλιο την λαίμαργη αστρονομία
δεν είναι πιότερος από μια πυγολαμπίδα που διαστέλλει
την κίνηση μέσ' στο άναυδο σκοτάδι.
Δεν έχει πόσιμη σημασία να σταλάξουμε
τσιγγούνικες αλήθειες και σταγονίδια βεβαιότητας
δεν έχει ούτε μια πρωτοτυπία η ξεμυαλίστρα η εξυπνάδα
πρωτότυπος είναι εκείνος που δικάζει τις λέξεις
εκείνος που βάζει ποινές ολοένα στα δάχτυλά του
την ώρα που σέρνουν έρημα την άλαλη πένα.
Δεν έχει μητρότητα ο ίλιγγος
δεν έχει πατρότητα η νύχτα.
Μίλησα κι άλλοτε γι' αυτά τα χαρτόνια.
Οι σκοτεινοί μας σύντροφοι: οι άκρες και τα μάκρη
με του κύκλου τ' άγρια δώρα μας κοροϊδεύουν.
Έχοντας πια ξεπέσει ο γέροντας Ευκλείδης
είν' απόβλητο το μήκος ως πράξη του σύμπαντος
και το ύψος ανεύρετη μελωδία στα πλάτη...
Τράβηξα την σκονισμένη αιωνιότητα σαν κουρτίνα
με τόση ευκολία και τα 'χασα βλέποντας
το λάγνο τίποτα της αναφρόδιτης καμπύλης!
Ο άγγελος τότε του έαρος μου φώναξε: - Μη στενεύεις,
αγίαζε μονάχα, μη σκοπεύεις, κι απ' το μειλίχιο
δαιμόνιο της αγάπης πιο περ' ακόμη τράβα κι ας είπες
θα κομματιάσω τον κόσμο για να ματιάσω
τη δύναμη της αλήθειας.
Έλα, λυτρώσου τώρα κι απ' του ερωτήματος την έλλειψη
να γίνεις ομορφότερος να μείνεις όντως μόνος...


Νίκος Καρούζος

Αντιθέσεις - Ιφιγένεια Διδασκάλου

Έξω απ’ το παράθυρό μου στέγες με χιόνια
μια γκρίζα πολιτεία
κι ο θαμπός τρούλος της εκκλησιάς.
Άγγελοι στην κάμαρά μου τραγουδούν.

Κανένας δεν κυκλοφορεί στο χιονισμένο αυλόγυρο.
Φοβούνται οι άνθρωποι τα χιόνια;
Κι ωστόσο κάποιες μνήμες προφταίνουν
ν’ αμαρτήσουν την καρδιά μου
που επιμένει να κρατεί
στα χέρια της τη λευκότητα χιονιού.

Ήλιος πουθενά.
Πώς τσούζουνε τα μάτια μου απ’ τη λάμψη;
Τα τζάμια μας είναι θολά.
Εγώ γράφω απάνω τους τ’ όνομά σου
κι εκείνο φέγγει... φέγγει... φέγγει...


Ιφιγένεια Διδασκάλου  /  "Μνήμες και παρουσίες" 

Φωτογραφία - Θοδωρής Βοριάς

Σκιές στο πρόσωπό σου,
σκοτάδια σου
αγκαλιάζουνε τα μάτια
κι εγώ θέλω τ’ άστρα σου
 ν’ αγναντέψω.

Σε μια φωτογραφία
πώς να χωρέσει λίγος έρωτας
κι απ’ το κορμί σου να στάξει
μια σταγόνα θηλυκότητας
στα δάχτυλά μου;


Θοδωρής Βοριάς 

"Νυχτερινές επιπλοκές"

Απόσταση - Ευαγγελία Τάτση

Θα σου μιλήσω όταν
δεν θ' ακούς πια τη φωνή μου
και τότε θα ‘μαι στην Απόσταση.
Από την άλλη πλευρά των νοημάτων
θα σου μιλήσω•
που δεν έχει δρόμο
να τον μετρήσουμε με τα βήματα. 

Εκεί που χρόνος είναι το μόνο μέγεθος
κι ο χρόνος σε καταργεί
θα είμαι εγώ και πάλι εγώ ανάμεσα. 

Το γεράκι θα είμαι
σε κάθετη πτώση
χωρίς τη λεία του. 

Στο φαράγγι της-
για να βουτήξω μόνη μου
στο βάθος του.


Ευαγγελία Τάτση 

Ανάσα αφής - Ελένη Α. Σακκά

Με τις άκρες των δαχτύλων της
άγγιζε κάθε επιδερμικό του κύτταρο
ψηλάφιζε τη φλέβα στο λαιμό
κάθε που πάλλονταν αναρριγούσε.
Στη δεξιά παλάμη του
έσφιγγε τρυφερά μια πένα
κι όταν το μελάνι
διαχέονταν στην πρόσφορη κοιλάδα
μετατρέπονταν σε χειρουργικό νυστέρι.
Άνοιγε όλες τις πληγές
των διαψεύσεων και των προσδοκιών
κι ύστερα τις έραβε με λέξεις
και μια βεβαιότητα
που ήθελε πάντα ν' ακούει:
Μη σταματήσεις ποτέ να μ' αγαπάς.
Την κοίταξε βαθιά στα μάτια
κι άφησε στα χείλη της άλλο ένα ποίημα.


Ελένη Α. Σακκά  /  "Το πορφυρό της φλέβας σου" 

Ένα ποίημα για την χαρά - Δημήτρης Καταλειφός

Ένα ποίημα για τη χαρά.
Που λείπει.
Που δεν μπορώ να τη βρω.
Οι μέρες τσαλαβουτάνε σε βρόμικα νερά.
Οι νύχτες κυλάνε σε αδιάφορα φωτισμένες λεωφόρους.
Κόκκινα φώτα.
Πράσινα φώτα.
Κι ύστερα στο κρεβάτι να σκεπάζεσαι
με τη διάψευση της μέρας.
Αχ, ας έρθει ένα παρήγορο όνειρο.


Δημήτρης Καταλειφός 

Την επόμενη - Δημήτρης Μιχελουδάκης

Θα φύγουν τα στολίδια·
μετά τις τυπικές χειραψίες 
τα πολλά φώτα θα σβήσουν.
Τα πλατιά χαμόγελα 
θα φορέσουν τα βαριά τους παλτά
κατά την έξοδο.
 
Μα εκείνη που πρώτη θα λείψει 
(έχοντας από την πίσω πόρτα
δραπετεύσει)
θα' ναι της γιορτής η προσμονή.
 
Η πιο ακριβή προσκεκλημένη. 


Δημήτρης Μιχελουδάκης  /  "Απνευστί" 
 

Κοίτα με περισσότερο - Αλεξία Βίκτωρος

Σε είδα δυστυχισμένο χθες,
χαράματα,
το πρωινό που χόρευες με τις μαύρες γάτες
και τους καταραμένους λύκους
σε μια φωλιά,
όπως όταν εμείς κρυβόμαστε
σε κάθε μας ταξίδι. 

Σε είδα δυστυχισμένο χθες,
με το βαμμένο παιδί
στις γαλάζιες πόρτες- ένα με τα κεφάλια
των πνιγμένων ποιητών στη θάλασσα-
να πλέκει στη Σκιάθο και Αθήνα
μισθωτούς αγίους
με μια αναμνηστική φωτογραφία ,
ενώ το βλέπω,
σε βλέπω,
να θες να σπάσεις το φωτιστικό του δωματίου μου.
Μη φοβάσαι, μη φοβάσαι... 

Δεν είναι ο ήλιος,
επειδή τυχαίνει να 'χει το ίδιο φως. Κοίτα με καλύτερα. 

Η μνήμη του ερωτευμένου
σε προδίδει
και εγώ εκπαιδεύομαι στο να απεχθάνομαι εμένα.
Χθες,
στην πρόσοψη μιας φιλοφρόνησής μας,
στην όρασή μου με εσένα το επίκεντρο,
σου εξομολογήθηκα πως σε χρειάζομαι,
πως θα ήθελα να χάνεσαι τόσο άπραγα,
σαν μυστική μαρτυρία
νεογέννητου και αθάνατου
θεανθρώπου
στην κατεχόμενη γη μου,
με την υπόσχεση ότι και οι δυο θα ταχθούμε
στη μελαγχολική μας επιλογή.


Αλεξία Βίκτωρος

Είναι πολλοί - Ανέστης Ευαγγέλου

Είναι πολλοί που ουρλιάζουνε τις νύχτες
κι άψογοι, την ημέρα, περιφέρονται ανάμεσά μας,
πολλοί μ’ εν’ αναμμένο σίδερο μες στο μυαλό
κόκκινο σίδερο κάτω απ’ το δέρμα. 

Είναι πολλά τ’ αδέρφια μου. Δεν είμαι μόνος.


Ανέστης Ευαγγέλου 

"Μέθοδος αναπνοής"

Μελωδικά να κυλήσει η νύχτα - Μαρία Αργυρακοπούλου

Εναποθέτω σε σένα
τα βαθιά της αγάπης μαλάματα
το φως της ψυχής μου
μελωδικά να κυλήσει η νύχτα
να ανασάνω
(κι) απόψε
μαζί σου.


Μαρία Αργυρακοπούλου

Αθωότητα - Τάκης Τσαντήλας

Θα 'ρθει καιρός όπου ένα βιολί
που θα ηχεί μυστικά
στο ενύπνιο των άστεγων
κι ένα άνθος που θα πάλλεται
στιλπνό στους αιθέρες
θα αναθερμάνει τη σχέση μας με το φως
αναδύοντας απ' τα βάθη των χρόνων
τη χαμένη μας αθωότητα 


Τάκης Τσαντήλας 

"Της ροής και της τέφρας"