άγγιζε κάθε επιδερμικό του κύτταρο
ψηλάφιζε τη φλέβα στο λαιμό
κάθε που πάλλονταν αναρριγούσε.
Στη δεξιά παλάμη του
έσφιγγε τρυφερά μια πένα
κι όταν το μελάνι
διαχέονταν στην πρόσφορη κοιλάδα
μετατρέπονταν σε χειρουργικό νυστέρι.
Άνοιγε όλες τις πληγές
των διαψεύσεων και των προσδοκιών
κι ύστερα τις έραβε με λέξεις
και μια βεβαιότητα
που ήθελε πάντα ν' ακούει:
Μη σταματήσεις ποτέ να μ' αγαπάς.
Την κοίταξε βαθιά στα μάτια
κι άφησε στα χείλη της άλλο ένα ποίημα.
Ελένη Α. Σακκά / "Το πορφυρό της φλέβας σου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου