Κοιμόταν
πάνω απ’ τη θάλασσα.
Οι μαρμαρυγές της και τα ρέματα
τον διέσχιζαν τις νύχτες.
Με το λυκόφως, κραυγές ονείρων.
Περίμενε το φως.
Τότε ηρεμούσε.
Κι ένας ύπνος θάνατος τον κυρίευσε.
Μετεωριζόταν αέρινος, στο κρύσταλλο
του καθρέπτη της ακροβατώντας.
Ο αθέρας των κυμάτων τον έλουζε.
Τα πρωινά, ο ιδρώτας μύριζε βυθό.
Ντίνος Μιχελής
Είδα
όνειρο, ήμουν μαζί σου πλάι στην θάλασσα
ο ήλιος έλιωνε τoν
κόσμο
κι εσύ γελούσες φέγγοντας τις φλέβες μου
άπλωνα τo
χέρι ετσιδά καί σ’ άγγιζα ηλεκτρισμένη
λάβα και μύρο χυνόμουν όλη
κι έρρεα προς εσένα.
Με κοίταζες κι οι θάνατοί μου όλοι πέθαιναν
κι όλα τα πράγματα πού δεν με ‘ξέραν
τραγουδούσαν τ’ όνομά μου
ριγούσα από την ηδονή
της πεταλούδας πού φτερώνει
και σκίζει το κουκούλι της
βγαίνοντας στων ανθών το φως.
Κι όπως τα όνειρα δεν έχουν λογική
σε πήρα σαν μωρό στην αγκαλιά
και σε κανάκεψα τόσο γλυκά
πού κουλουριάστηκες στα σωθικά μου
κι έγινα ἡ ευτυχισμένη σου μητέρα.
Τώρα πατώ στα νύχια μην ξυπνήσω την απουσία σου
πουθενά δεν κοιτάζω μην τυχόν και φύγει
ο μαγεμένος ύπνος απ’ τα βλέφαρά μου
και δω αδειανή, θανατωμένη την ζωή μου
και παραλοΐσω.
Λένα Παππά
Άνθη
της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ’ αργό ψιχάλισμα,
άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες
που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
που μ’ άφησαν να τις αγγίξω ύστερα απ’ τη σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια.
Γιώργος Σεφέρης
Αμείλικτος
ο χρόνος Μάτια μου
μας αναιρεί
μας διαιρεί
μας αφαιρεί και χάνεται.
Μας παραδίδει ως κάποιο αχνό παραμύθι
στη λήθη.
Υπήρξαμε άραγε ποτέ;
Κι αν ναι, κατανοήσαμε επαρκώς
την ύπαρξή μας;
Τάκης Τσαντήλας
"Απόδραση στο παρόν"
Ναι
σου χαμογέλασα.
Σου χαμογέλασα αποκρινόμενη στο δικό σου χαμόγελο
επιχειρώντας να διώξω τη νύχτα απ’ τα μάτια μου.
Σου χαμογέλασα ευκρινώς και πηγαία
καθώς αντίκριζα το οικείο εκείνο πρόσωπο
που χρόνια περίμενα,
που γνώριζα θαρρώ από πάντα.
Τα πρόσωπά έλαμψαν καθώς πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον
και ξυπνούσε εντός μας το όνειρο,
ένα όνειρο μυστικό, ποθητό και αιώνιο.
Σε πλησίασα με βήματα σίγουρα και με βλέμμα διάφανο.
Μια αγκαλιά κι ένα φιλί ήταν ελάχιστα
μα τόσο πολλά στη μαγική εκείνη ώρα,
νιώθοντας ασυναίσθητα πως εκείνη η ώρα
(θα) ήταν η αρχή μιας φλόγας που άναψε
και θα καίει στα βάθη των χρόνων.
Στιγμή αθάνατη, στιγμή χαραγμένη
στα ποιήματα της δικής μας πορείας
στον δικό μας ναό,
στον δικό μας παράδεισο.
Και η παρουσία της παράξενης νέας κοπέλας εκεί στο σταθμό,
της Κατερίνας, όνομα τόσο γνωστό, πρόσωπο τόσο (ά)γνωστο,
επιβεβαίωσε ίσως τον καλό οιωνό των θετικών εκείνων συναισθημάτων
που μας έδεσαν στο τότε, στο παρών και στο πάντα.
Μαρία Αργυρακοπούλου
Έσπαγα
το κορμί σου
σε κάθε κόμπο κάθε άρθρωση
ρουφώντας από τις ρωγμές χυμό.
Κι εσύ διαρκώς αναδυόσουν πιο ακέρια
με σκέπαζες με την πολύβουη φυλλωσιά σου
την αρμυρή δροσιά της θαλασσινής σου νύχτας
και με ταξίδευες όλο το δρόμο
από το αγρίμι ως τον άνθρωπο.
Τίτος Πατρίκιος
Από
τις ρίζες των μαλλιών μου
ως μες στις ψύχες των νυχιών
πονώ απ’ αγάπη,
αγκάθια μες στο ζαλισμένο αίμα μου κυλούν,
μια φλόγα μου τρυπάει τον ουρανίσκο,
ο άνεμός μου σπρώχνει απάνω το πιγούνι,
ο άνεμός μου αναποδογυρίζει τα μάτια,
είμαι ένα απελπισμένο κύμα
μες στη μέση του πελάγους,
που υψώνεται, λάμπει και πέφτει
ως τρέχω μες στη νύχτα και φωνάζω.
Από κραυγή μουδιάσανε τα δόντια μου
- Μα εσύ, αμίλητη περνάς μακριά,
στις όχθες τ’ ουρανού,
μέσα σε πέπλα λουλουδιών
που πέφτουν απ’ τα δέντρα,
έτσι όπως επέρασες μέσα μου
με τα γλυκά σου πόδια αναστατώνοντας
τα ρυάκια των φλεβών μου…
Από τις ρίζες των
μαλλιών μου
ως μες στις ψύχες των νυχιών
πονώ απ’ αγάπη.
Τί τρέλα, αλήθεια, τώρα πια να σε φωνάζω!…
Μα θα φωνάζω ωσότου να σκιστούν τα σπλάχνα μου
κι ωσότου να ραγίσουνε τα κόκαλά μου,
μα θα φωνάζω ωσότου από κραυγή ν’ ασπρίσει η νύχτα,
να φέξει ο δρόμος – για να μη σκοντάψεις –
να φέξει ο δρόμος, που σε παίρνει μακριά μου,
ο δρόμος που σε αντλεί από την καρδιά μου.
Βύρων Λεοντάρης
