Πρώτη συνάντηση - Μαρία Αργυρακοπούλου

Ναι σου χαμογέλασα.
Σου χαμογέλασα αποκρινόμενη στο δικό σου χαμόγελο
επιχειρώντας να διώξω τη νύχτα απ’ τα μάτια μου.
Σου χαμογέλασα ευκρινώς και πηγαία
καθώς αντίκριζα το οικείο εκείνο πρόσωπο
που χρόνια περίμενα,
που γνώριζα θαρρώ από πάντα.
Τα πρόσωπά έλαμψαν καθώς πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον
και ξυπνούσε εντός μας το όνειρο,
ένα όνειρο μυστικό, ποθητό και αιώνιο.
Σε πλησίασα με βήματα σίγουρα και με βλέμμα διάφανο.
Μια αγκαλιά κι ένα φιλί ήταν ελάχιστα
μα τόσο πολλά στη μαγική εκείνη ώρα,
νιώθοντας ασυναίσθητα πως εκείνη η ώρα
(θα) ήταν η αρχή μιας φλόγας που άναψε
και θα καίει στα βάθη των χρόνων.
Στιγμή αθάνατη, στιγμή χαραγμένη
στα ποιήματα της δικής μας πορείας
στον δικό μας ναό,
στον δικό μας παράδεισο.
Και η παρουσία της παράξενης νέας κοπέλας εκεί στο σταθμό,
της Κατερίνας, όνομα τόσο γνωστό, πρόσωπο τόσο (ά)γνωστο,
επιβεβαίωσε ίσως τον καλό οιωνό των θετικών εκείνων συναισθημάτων
που μας έδεσαν στο τότε, στο παρών και στο πάντα.


Μαρία Αργυρακοπούλου