Έζησα με αναίδεια - Μαρία Λαϊνά

Έζησα με αναίδεια
και μοναξιά.
Μιλάω στο πρώτο πρόσωπο. 

Έζησα με παράξενες σκέψεις
σκοτεινές παρορμήσεις
και όνειρα˙
σε μερικά έβγαινα σε λιμάνια
σ’ άλλα πνιγόμουνα
λίγο πριν απ’ την όχθη
κατάπινα το αλμυρό νερό. 

Ολόκληρη έζησα.


Μαρία Λαϊνά  

"Ό,τι έγινε - Άνθρωποι και φαντάσματα" 

Εδώ ή αλλού - Κατερίνα Γώγου

Αγαπημένε.
Μπήκε αθόρυβα ο χειμώνας.
Ξυπόλυτος μη με τρομάξει ή για το αντίθετο.
Έβγαλε μπουμπούκια η μοναξιά.
Οι εφημερίδες εδώ
βγαίνουνε συχνά.
Τα νέα μου γνωστά.
Συνεχίζω τον εγκλεισμό μου.
Με μια κάμα στην καρδιά.
Εδώ ή αλλού.
Ζωντανή ή σκοτωμένη. 

Αγαπημένε.
Αθώε ένοχε.
Αστεριών το λαμπρό τρεμάμενο φως.
Βία αρμονία. 

Αγαπημένε μου.


Κατερίνα Γώγου  /  "Με λένε Οδύσσεια" 

Αινείτε τον Κύριον - Γιώργος Γεραλής

Λοιπόν είναι αλήθεια
τα λεγόμενα παιδιά θαύματα
πολύ σπάνια δικαιώνουνε τις προβλέψεις. 

Από τ’ αγόρια της παιδικής χορωδίας
που ακούσαμε κάποτε στο νησί
σ’ εκείνη τη φανταστική
Χριστουγεννιάτικη νύχτα
ακόμη θυμούμαι τα μάτια τους
παράφορα ερωτευμένα με τον ουρανό. 

Κανένα δεν είχε την αναμενόμενη εξέλιξη·
δεν έγινε άγγελος. 

Όπως έμαθα ανδρώθηκαν, ευδοκιμούν
και φθείρονται ανάμεσά μας.


Γιώργος Γεραλής

Θυμωμένη πληγή - Μαρίνα Ακλήρου

Η θυμωμένη πληγή ηρέμησε επιτέλους.
ράφτηκε με κλωστές που μπορούν να καλύψουν
και την πιο αυτονόητη αλήθεια.
Σε λίγο δε θα υπάρχει κίνδυνος κανείς
ο ασθενής θα αναρρώσει πλήρως.
η πληγή του δε θα αφήσει κανένα εξωτερικό σημάδι. 

Ναι∙ ήταν καλπάζουσα μορφή θυμού
γι αυτό και η πληγή του έκαιγε όποιον την άγγιζε
τώρα όμως την έχουμε ναρκώσει για πάντα
και δεν μπορεί να κάνει κακό σε κανέναν
μόνο λίγες μέρες ακόμα στην εντατική
γιατί πάντα υπάρχει κίνδυνος υποτροπής
μετά όλα θα γίνουν όπως πριν
μόλις τα ράμματα χυθούν από μόνα τους
πάει να πει πως ο θυμός νικήθηκε επιτυχώς
και δε θα εισχωρήσει σε πιο βαθιά διαμερίσματα. 

Η πληγή; μα μη τα ξαναλέμε!
δε θα φαίνεται τίποτα
μην ανησυχείτε
κόπηκε από τη ρίζα.
κανείς δε θα καταλάβει∙
Ποτέ. 

Μαρίνα Ακλήρου

Συντρίμμια - Γιάννης Βούλτος

Κάθε πρωί
Κάνει έναν ιδιότροπο περίπατο
Στην προκυμαία
Έχει τη συνήθεια
Μαζί με τα κοχύλια
Να μαζεύει
Και τα συντρίμμια
Απ’ τα ναυάγια
Και στο σπίτι
Κάθε βράδυ
Να τα συναρμόζει
Στην ψυχή του


Γιάννης Βούλτος  /  "Μαρτυρία"

Θεατρίνοι - Ελένη Χριστοφοράτου

Στο ξημέρωμα της νέας μέρας
φοράμε μάτια που γελούν
ρούχα - πανοπλίες
κάποτε και γάντια
για την τέλεια αμφίεση.
Τραβάμε τα χείλη στο πλάι
εκβιάζοντας χαμόγελα,
κρύβουμε επιμελώς συμβιβασμούς
και σκελετούς ονείρων͘͘͘͘͘͘͘͘͘·
ρόλους οσκαρικών προδιαγραφών.
Στην ασφάλεια της νύχτας
ψηλαφούμε τους βίους μας
αναζητώντας σφυγμό.


Ελένη Χριστοφοράτου  /  "Χαρτοπόλεμος" 

Μικρή ελεγεία - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Όλα τ’ αγνά, τ’ αχνά, τ’ απλά
τα παραπονεμένα,
και τ’ απαλά και τα καλά,
με μάραναν εμένα· 

όσα λυγάς, κι όσα σκορπάς,
στο πέρασμά σου, Χρόνε,
τ’ αναπολώ και τ’ αγαπώ
και την καρδιά μου τρώνε... 

Τ’ ανθάκια, τα λιγόχαρα
κι ωστόσο μυροβόλα,
κι όλα όσα σβήνουν μες το φως,
κι όλα όσα φθίνουν, όλα· 

κι οι πράοι νεκροί, οι καλοί νεκροί,
που χάνονται στο χώμα,
κι αυτοί προπάντων, αχ, αυτοί,
αυτοί που ζουν ακόμα...


Ναπολέων Λαπαθιώτης

Δεν έχω άλλη πίστη - Έλενα Λυμπεροπούλου

Δεν έχω άλλη πίστη.
Τα μάτια μου σπινθηρίζουν
σε κόγχες κεραυνού.
Δεν τολμώ να έρθω
σε καμία συνάντηση.
Μόνο σε ματωμένα
τοπία συναναστροφής.
Οι νεκροί θα μιλήσουν
για όλα αφού εσύ ζεις.
Σε ξεγέλασα,
μίλησα υποτιμητικά
για τον πόνο,
αλλά νύχτωνε και
το φεγγάρι άνοιγε
σαν πόρτα
καταπακτής.


Έλενα Λυμπεροπούλου  /  "Υποταγή λυρισμού"

Ανικανοποίητο - Θεοδώρα Φελέρη

Ξενυχτώ πίσω από τις γρίλιες των παραθύρων
και ονειροπολώ με την ανατολή
Ανάποδη η ύπαρξή μου
Εχθές έδωσα μια κλοτσιά στο παρελθόν
και σήμερα έσκυψα και το μάζεψα
για να το παρηγορήσω
Εχθές φώναξα δυνατά
πως δεν με νοιάζει τίποτε
και σήμερα ψάχνω στα πηγάδια
να δω αν εκπληρώθηκαν οι ευχές του χθες
Πόσο μακριά είμαι, Θεέ μου, από το τίποτε;
Δεν απέχω πολύ. Έτσι άκουσα.
Κράτησα στη χούφτα λίγη φαντασία
και τη σκόρπισα για ν’ ανάψω φωτιά
Ξάφνου γέμισε το δωμάτιο ανεπιθύμητους 

Διάολε,
είναι αβάσταχτη η μοναξιά όταν έχεις παρέα


Θεοδώρα Φελέρη  /  "Μικρές σταγόνες αλμύρας" 

Ένα παράθυρο της νύχτας (IX) - Στάθης Λειβαδάς

Σε τέσσερα κομμάτια τεμαχίστηκα
με τον πρώτο ζέφυρο του θέρους
ένα της σιωπής των περιπάτων
ένα των ασέληνων αφηγήσεων
ένα των ονειροπολήσεων
ενός κόκκινου αψηλού αστεριού από ρουμπίνι
κι ένα της ανειρήνευτης ηδονής των κοριτσιών
του πρώτου άστρου.
Τινάχτηκαν σαν ανυπόμονες κροτίδες
στα χέρια αναστάσιμου εφήβου
κι έπεσαν βρεγμένα αποκαΐδια
με το άξαφνο μπουρίνι
ενός αυχμηρού Ιούλη.


Στάθης Λειβαδάς  /  "Ένα παράθυρο της νύχτας" 
 

Ο έρωτας - Ιωάννα Λιούτσια

O έρωτας
πυρακτωμένο σίδερο στη μέση
ξάφνιασμα στην αρχή
αναστενάγματα
καμένη σάρκα
αναφιλητά
στο τέλος πόνος
μία σφραγίδα έγκαυμα
ο έρωτας
ένα αυλάκι που κυλά η μνήμη
κι αναζητά τους μάρτυρές της 


Ιωάννα Λιούτσια 

Χωρίς να σε βλέπω - Τίτος Πατρίκιος

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.


Τίτος Πατρίκιος