τα παραπονεμένα,
και τ’ απαλά και τα καλά,
με μάραναν εμένα·
όσα λυγάς, κι όσα σκορπάς,
στο πέρασμά σου, Χρόνε,
τ’ αναπολώ και τ’ αγαπώ
και την καρδιά μου τρώνε...
Τ’ ανθάκια, τα λιγόχαρα
κι ωστόσο μυροβόλα,
κι όλα όσα σβήνουν μες το φως,
κι όλα όσα φθίνουν, όλα·
κι οι πράοι νεκροί, οι καλοί νεκροί,
που χάνονται στο χώμα,
κι αυτοί προπάντων, αχ, αυτοί,
αυτοί που ζουν ακόμα...
Ναπολέων Λαπαθιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου