Ανάστημα - Αργύρης Χιόνης

Από τα πόδια
ως την κορφή μετριέται
μόνο το ύψος.

Το ανάστημα αρχινά
πάνω από το κεφάλι.


Αργύρης Χιόνης

"Ό,τι περιγράφω με περιγράφει"

Επίλογος - Χλόη Κουτσουμπέλη

Και τώρα; τον ρώτησε.
Αυτός καθόταν σε μια καρέκλα σκηνοθέτη
με την πλάτη γυρισμένη στα ερείπια.
Φορούσε μαύρα γυαλιά.
Τώρα, της είπε με βραχνή φωνή,
είσαι απλώς μία συλλογή ποιημάτων που τελειώνει.


Χλόη Κουτσουμπέλη 

"Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ"

Επιμένω - Περικλής Κοροβέσης

Και η ζωή θα μπορούσε να ήταν αλλιώς
γι’ αυτούς που αγαπούν.
Οι λέξεις τους, δεν θα ’ταν δύσλεκτες
και τα χαρτιά τους καθαρά
χωρίς λεκέδες και δάκρυα
τα γράμματά τους πορφυρά
και οι ακροστιχίδες τους ωραίες.
Θα ’γραφαν σε χαρτί ακριβό,
προνόμιο άλλης εποχής
δώρο του νεαρού αυτοκράτορα
που πέθανε από θλίψη. 

Θα ’ταν απλά
σαν τον έρωτα
ή σαν παιδιά
ή σαν απόηχος τραγουδιού
που σ’ επισκέπτεται
τη νύχτα που είσαι μόνη. 

Ναι, θα μπορούσε να ’ναι απλά.
Σαν το φαγητό που έγινε για φίλους
σαν τη καληνύχτα τους ή το καλό τους κατευόδιο
ή σαν ύπνος ανάλαφρος και φωτεινός. 

Επιμένω, θα μπορούσαν.


Περικλής Κοροβέσης 

Κομμάτι Ελευθερίας - Ελευθερία Γοργογιάννη

Κι ήταν το σ’ αγαπώ σου βάλσαμο.
Ήρθε και με στράγγιξε
από χάδια λειψά.
Σφράγισε το χαμόγελο
που μού ζωγράφισες.
Και τι παράξενο.
Χαμογελώντας,
βρήκα ένα κομμάτι Ελευθερίας
κάπου χαμένο
κάπου κλεμμένο
κάπου σκόρπιο.
Ένα κομμάτι δικό μου
που τώρα θέλω να στο χαρίσω.


Ελευθερία Γοργογιάννη  /  "Συγκίνηση ματ" 

Ηλιοβασίλεμα σε αναμονή - Τάκης Τσαντήλας

Θα ξανάρθεις
και θα με ψάξεις να με βρεις
κάπου στον άνεμο
με μάτια θαμπά
κι ένα παράπονο εύηχο,
βράχος και κύμα μαζί
θα μ’ αγκαλιάσεις αμήχανα
και θα μου περιγράψεις
τον κυνισμό της σιωπής,
θα μου δείξεις τα σημάδια στο σώμα σου
και θα μου πεις το πόσο πονούσες
κάθε φορά που σκόνταφτες
στη σεπτή νοσταλγία
έγκλειστη στο εντός σου σκοτάδι
ζητώντας να περιηγηθούμε
για μια ακόμα φορά
στο δάσος των επιθυμιών
και να υποσχεθούμε στα ποιήματα
πως όταν περάσει τούτο το μαύρο σύννεφο
- αν περάσει -
να κρεμαστούμε ευτυχείς απ’ τις λέξεις
αγναντεύοντας στον ορίζοντα
το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα.


Τάκης Τσαντήλας  /  "Ενθύμια Κίρκης" 
 

Ταξίδι στο κύμα - Μαρία Αργυρακοπούλου

Όταν με κρύβει η πόλη
στ' αχανή της σκοτάδια
να μη με βλέπει ο ουρανός
κι οι ανάσες μου πνίγονται
στα μουντά πεζοδρόμια
τότε με αγκαλιάζει ο άνεμος
και μου πλέκει ταξίδι
με άστρα και κύμα.


Μαρία Αργυρακοπούλου

"Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Σ’ έναν καλύτερο ουρανό, II - Μηνάς Δημάκης

Είδαμε δυο φορές το καινούργιο φεγγάρι να βασιλεύει
Μια τρίτη δε θ’ ανατείλει ποτέ
Στην πατρίδα τ’ αστέρια κοιμούνται στα γαλάζια νερά
Ανάμεσα σε θεόρατα βράχια μαυρισμένα
Ή σβήνουν στα κύματα τ’ άγρια σαν τις γενναίες καρδιές
Στην πατρίδα μου κανείς δεν πέθανε από θλίψη 

Ένας σταυρός θα μαρτυράει τ’ όνομά σου
Σε χώματα φανταστικά μιας λήθης αυριανής
Είναι ένα κοιμητήριο μες στης καρδιάς τα βάθη
Για να ταφεί ο νεκρός που έζησε λίγο
Μέσα σε λευκά κρίνα κι άγριες ανεμώνες
Ακούς τον άνεμο σφυρίζει κάποιους θρήνους
Λόγια ειπωμένα μόνο για τον άνεμο:
"Αν κάποτε μ’ αφήσεις θα πεθάνω"
Κι άλλα χιμαιρικά που λένε στις αγάπες 

Όταν ακούσεις βήματα στης μοναξιάς τους δρόμους
Θα με θυμάσαι
Όταν τ’ αστέρια μες στα μάτια σου το μεσονύχτι καθρεφτίσεις
Θα με θυμάσαι
Όταν φτερά μες στα όνειρά σου δεις
Θα με θυμάσαι 

Κι αν είναι κάποτε να κλαις θα με θυμάσαι


Μηνάς Δημάκης  /  "Με τα λαμπερά κουρέλια του πάθους σου" 
 

Σαν πάντοτε - Βασιλική Καραγιάννη

Βαθειά διείσδυση
σαν πάντοτε  
να μ’ αφανίζεις άνεμε
γλώσσα στιλπνό ποτάμι
να στάζω υγρασία
και πυρίτιδα∙
να χάνομαι φλεγόμενη
στο κύμα.


Βασιλική Καραγιάννη 

Στιγμή - Νίκος Ερηνάκης

Αλύπητη η στιγμή
κι εδώ βραδιάζει
καιρός λίγος
για σένα πολύς
κοιτάς αφηρημένα
συνήθως τη θάλασσα
τα λουλούδια στον κήπο
δε μυρίζουν πια
ο ήλιος ενοχλεί
κι η νύχτα φοβίζει
θέλω να σε φιλήσω
μα νιώθω ελάχιστος. 


Νίκος Ερηνάκης 

"Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου" 

Ποιητική - Ειρήνη Παραδεισανού

Κάποτε θα καταφέρω να μιλήσω
για το κομμάτι σίδερο
που ’χω καρφωμένο στα σπλάχνα
για το μέταλλο που σπρώχνει το μεδούλι
στις δυο χαράδρες
δεξιά κι αριστερά στους κροτάφους
και δεν αφήνει τα μάτια να δουν τίποτα
πέρα απ’ το βουνό της άγριας λαχτάρας. 

Μέχρι τότε ας αρκούμαι σε ασκήσεις ύφους
που μύωπες οι ειδήμονες
θα βαφτίζουν ποιήματα.
Ω είναι ωραίο να σε λένε ποιήτρια.
Είναι κι αυτό μια δίκαιη ανταλλαγή.
Δίνεις τα σπλάχνα σου, παίρνεις τον τίτλο. 

Ανόητοι εσείς που θαρρούσατε πως θα γελάσετε το αίμα.
Μη μου δίνετε πια συγχαρητήρια.
Μονάχα πάρτε το καρφί απ’ τα μάτια μου.
Κι αν δεν μπορείτε,
έστω σταθείτε από κάτω
και βαστάξτε τα καυτά πετράδια που μου καίνε τη γλώσσα.


Ειρήνη Παραδεισανού 

Στάχτη του Καλοκαιριού - Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Αυτό το μεσημέρι σε θυμήθηκα
ανάμεσα στις φυλλωσιές, τα στάχυα και τον ουρανό
γιατί ήσουν άγγιγμα της θάλασσας που θα 'ρθει
απ’ τα παράθυρα να σχίσει τη σιωπή,
να αιχμαλωτίσει το φως,
μα συλλογίστηκα
όλα είναι στάχτη
Αυτό το απόγευμα, καθώς κατέβαινα
στις ξύλινες εξέδρες και στους κήπους
που πλάγιαζαν σμίγοντας με τον ήλιο,
σε κατάλαβα
σελίδες άγραφες, κλειστά τετράδια να μου απλώνεις
κι όλο να στήνεις σκαλωσιές,
δε μίλησα
όλα είναι στάχτη
Αυτό το βράδυ που ο αέρας γέμισε
ψιθυρισμούς της θάλασσας
στον τσιμεντένιο εξώστη
στην έξαρση της ομορφιάς
με αποδεκάτισες με μια βραχνή κορνέτα,
δε σταμάτησα
θα γίνεις στάχτη.


Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου 

Σιωπή - Βικτώρια Κουσίδου

Να κολυμπάς στην ερημιά του κόσμου,
όπως σε θάλασσα τρικυμισμένη,
θέλει μια γενναιότητα και μια σιωπή.
Σαν αυτή των αγαλμάτων.
Που κουβαλούν την ψεύτικη αρτιότητα.
Την μαρμαρένια λήθη .
Την άνευρη γαλήνη
και την επίπλαστη τελειότητά τους.
Μας λείπουν τα όνειρα
που σε νύχτα βαθιά βούτηξαν στο πηγάδι.
Η δίψα τους,
δεν λογάριασε καθόλου την καρδιά.


Βικτώρια Κουσίδου