και θα με ψάξεις να με βρεις
κάπου στον άνεμο
με μάτια θαμπά
κι ένα παράπονο εύηχο,
βράχος και κύμα μαζί
θα μ’ αγκαλιάσεις αμήχανα
και θα μου περιγράψεις
τον κυνισμό της σιωπής,
θα μου δείξεις τα σημάδια στο σώμα σου
και θα μου πεις το πόσο πονούσες
κάθε φορά που σκόνταφτες
στη σεπτή νοσταλγία
έγκλειστη στο εντός σου σκοτάδι
ζητώντας να περιηγηθούμε
για μια ακόμα φορά
στο δάσος των επιθυμιών
και να υποσχεθούμε στα ποιήματα
πως όταν περάσει τούτο το μαύρο σύννεφο
- αν περάσει -
να κρεμαστούμε ευτυχείς απ’ τις λέξεις
αγναντεύοντας στον ορίζοντα
το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα.
Τάκης Τσαντήλας / "Ενθύμια Κίρκης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου