Τελευταίο φως - Τίτος Πατρίκιος

Πώς θα φύγεις μέσα στην τρελαμένη νύχτα;
Ένα χέρι σφίγγει σα λεπίδα το τελευταίο φως.
Πώς θ' αντικρίσεις το χειμώνα
με λίγες μέρες περσινού καλοκαιριού;
Υπάρχει ένας νεκρός σ' όλο το μάκρος των ματιών
υπάρχει ένας νεκρός αβόλευτος στα ρούχα σου.
Πρωί-πρωί οι οδοκαθαριστές βουλώνουν με κουρέλια
τις τρύπες που ανοίξαν τα φιλιά.


Τίτος Πατρίκιος 

"Αντιδικίες" 

 

Τα βράδια η ψυχή - Θανάσης Κυρκόπουλος

Τα μαύρα βράδια
τα μηδενισμένα
μες στη σιγή
το κορμί
διαιρείται
αφορισμένο
στο μέγα ασάλευτο του ύπνου

τότε υ ψυχή
αιώνια αιρετική
λιποτακτεί
στη μυριοστή διάσταση
με ξέσκεπους αμφιβληστροειδείς
μπας και κουρσέψει
τη φωτεινή ονειρούπολη.


Θανάσης Κυρκόπουλος  /  "Η μετάγγιση" 

 

Ανασαιμιά στη ζωή μου - Μαρία Αργυρακοπούλου

Καθρέφτισα στα μάτια σου τα μάτια μου 
κι εμφαντικά ο ήλιος 
φώτισε ξανά το μέσα μου. 
"Της συννεφιάς το δρόμο τον περάσαμε
δεν είσαι πια μόνη" 
μου έλεγαν επίμονα 
και με αβρό φιλί 
ξεδίψασες τα χείλη μου. 
Σε θέλω πλάι στο διάβα μου 
φως στην ομίχλη μου 
ανασαιμιά στη ζωή μου 
γητευτή των λυγμών μου 
πορθητή των κρυφών ηδονών μου.


Μαρία Αργυρακοπούλου  

"Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Αντίδοτο - Χριστόφορος Λιοντάκης

Μια θλίψη που δεν λέει να πάρει όνομα –
πάντα σκοντάφτει η γλώσσα.
Λόγια που λοιδόρησα και χλεύασα
κι αργότερα μέσα από άλλα στόματα
τα αγάπησα.
Και πάντα η μέθεξη
από εκείνα τα μισοσπασμένα λόγια
τότε που το φως
έκοψε την πλαγιά στα δυο
υπονοώντας μετάνοια στο δροσερό σκοτάδι.
Η χειροπιαστή λευκότητα της μανόλιας
αντίδοτο στις δρόγες της καθημερινότητας.


Χριστόφορος Λιοντάκης 

Χρυσάνθεμα - Τάσος Λειβαδίτης

Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο
- τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν
από μιαν άλλη ζωή
και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν,
σαν τις πλάνες μας.
Είμαι μόνος, η κάμαρα άδεια
και δεν έχω παρά ένα μοναδικό στόμα
για τόσα χαμένα πράγματα.


Τάσος Λειβαδίτης 

"Εγχειρίδιο ευθανασίας" 

Θα μιλήσω γι’ αυτούς - Χρίστος Λάσκαρης

Θα μιλήσω γι’ αυτούς
που δεν εγνώρισαν ποτέ τον έρωτα,
για όλους όσους πλάγιαζαν
το βράδυ μ’ έναν ίσκιο,
που ένα φιλί
δε δρόσισε τον ύπνο τους,
δεν έσταξε στο στήθος τους
κανένας λόγος, 

μόνο μια γεύση ερημιάς,
στα χείλη τους. 

Γι’ αυτούς θα πω,
που έζησαν σαν τις φρυγμένες στέρνες,
ολάκερη ζωή.


Χρίστος Λάσκαρης  /  Ο ευτυχισμένος καιρός πέρασε 

Εκτροπές (VI) - Ανδρέας Καρακόκκινος

Στη σκιά της προσμονής
μετράς το χρόνο
με το θρόισμα των δέντρων,
πνίγεις την αναμονή
με απανωτά τσιγάρα
και σκουπίζεις την αμφιβολία
με φτηνή χαρτοπετσέτα.
Ο σηματοδότης παραμένει
ακόμα κόκκινος
κι οι γραμμές της διάβασης
σβησμένες.


Ανδρέας Καρακόκκινος  /  "Εκτροπές" 

Κάθε πρωί - Καίτη Δρόσου

Κάθε πρωί
κάθομαι μόνη
στο κατώφλι μου.
Σπυρί-σπυρί μαζεύω
τις παλιές καλημέρες σου
για να φτιάξω τον ήλιο.
Κάθε βράδυ
αγκαλιάζω τα λόγια σου
κι αποκοιμιέμαι.


Καίτη Δρόσου 

Άδηλη παρουσία - Έφη Μαχιμάρη

Την παρουσία σου φιλοξένησαν
οι δρόμοι της πόλης
αυτοί που περπατούσα
πάντα μόνη.
Ξαφνικά ο έρωτας ήταν παντού
στο χαμηλόφωτο μπαράκι,
στο φως των κεριών
που άγγιζε τα χείλη,
τα μάτια,
τα μάγουλα,
στις γωνίες των χειλιών σου,
στις λέξεις,
στις φωτισμένες λεωφόρους,
στην ανάσα σου,
στο πυρακτωμένο βλέμμα,
κι ανάμεσα στα σώματα
η άγρια προσμονή
της ολοκλήρωσης.


Έφη Μαχιμάρη  /  "Νυχτερινό ρεσάλτο" 

Αν δεν ήσουν εσύ - Δανάη Μαστρογιάννη

 Είναι φορές που δεν μπορώ
μες το κορμί μου να ξυπνώ
κι έχω μια μέθη
στο νου μου πλέει ο ουρανός
σε δυο μεγέθη.
Πάνω σ' ένα λόφο κάπου στην Ονδούρα
τρέχει μες τη νύχτα μια άγνωστη φιγούρα
από φως.
 
Κλέβει απ' το φεγγάρι το πέτρινο φτερό του
πέτα μου φωνάζει με αυτό.
Ένα φτερό σαν άγριο σ' αγαπώ
Μα εγώ έξω απ' τη γη
είχα κλειδώσει την καρδιά μου
και φτάνω ως εκεί με μια μόνο συλλαβή.
____________________ 

Αν δεν ήσουν εσύ, εσύ μες τη ψυχή μου
με νότες και με θάλασσα να βρέχεις το κορμί μου
ανάλαφρη να γίνομαι σαν φύλλο στο νερό
αθέατο φως θα ήμουναστον ουρανό. 

Ριπή ανέμου σ' ερήμους και γκρεμούς
θα 'μουνα ένας από αυτούς τους στεναγμούς
που καίνε όνειρα κι ανθούς
αν δεν ήσουν εσύ, εσύ μες τη ψυχή μου.


Δανάη Μαστρογιάννη 

Κούφια γνώση - Λευτέρης Πούλιος

Είμαι η κορυφή
ενός ουτοπικού βουνού
που λάμπει ασφαλώς,
ψυχή που πήρε σάρκα
και χειρονομεί γύρω απ' την ανάσα.
Είμαι φαλλός
σε ηλεκτρικά όνειρα
με ποντίκια που τρώνε τα δάχτυλά μου.
Ένας άνθρωπος μόνος
που τσαλακώνει το μυαλό του
για να σταματήσει τον πόνο.
Βρίσκω λίγο σκοτάδι όπου μπορώ
σκυμμένος να κλάψω και
γράφω μονάχα για λίγους.


Λευτέρης Πούλιος 

Εισβολέας - Ελένη Γούναρη

Ποιός σου ομολόγησε
τις μύχιες σκέψεις μου
τις κρυφές μου προσμονές;

Ποιός σε όπλισε
με στίχους εισβολείς
που καίνε
που λαβώνουν
αμαρτίες αρχέγονες
και σκιές προδομένες
κι αφορίζουν στο άοσμο χθες
το λυγμό που με πνίγει;

Ποιός σε κάλεσε, πες,
να χαράξεις χαμόγελα
κι άνθη άγνωστων οριζόντων
σ' ένα βράχο
σ' ένα γρανίτη
στο πρόσωπό μου.


Ελένη Γούναρη 

Στην άκρη του ποταμού - Μάτση Χατζηλαζάρου

Δεν θέλω ανεμώνες κόκκινες,
μαβιές και άσπρες,
θέλω να χώσω τη μούρη μου
μες τα μαλλιά σου,
που’ ναι σα χόρτα
στην άκρη του ποταμού.


Μάτση Χατζηλαζάρου