μες το κορμί μου να ξυπνώ
κι έχω μια μέθη
στο νου μου πλέει ο ουρανός
σε δυο μεγέθη.
Πάνω σ' ένα λόφο κάπου στην Ονδούρα
τρέχει μες τη νύχτα μια άγνωστη φιγούρα
από φως.
Κλέβει απ' το φεγγάρι το πέτρινο φτερό του
πέτα μου φωνάζει με αυτό.
Ένα φτερό σαν άγριο σ' αγαπώ
Μα εγώ έξω απ' τη γη
είχα κλειδώσει την καρδιά μου
και φτάνω ως εκεί με μια μόνο συλλαβή.
____________________
Αν δεν ήσουν εσύ, εσύ μες τη ψυχή μου
με νότες και με θάλασσα να βρέχεις το κορμί μου
ανάλαφρη να γίνομαι σαν φύλλο στο νερό
αθέατο φως θα ήμουναστον ουρανό.
Ριπή ανέμου σ' ερήμους και γκρεμούς
θα 'μουνα ένας από αυτούς τους στεναγμούς
που καίνε όνειρα κι ανθούς
αν δεν ήσουν εσύ, εσύ μες τη ψυχή μου.
Δανάη Μαστρογιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου