Το φιλί - Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Όσο με φιλούσες
περίμενα το άγγιγμα της γλώσσας,
το στριφογύρισμά της μέσα στο στόμα μου.
Όσο με φιλούσες
είχα την αναίδεια να κρίνω την τέχνη σου,
να μελετάω την υφή και την ένταση
απ' τα χείλη σου.
Για να σωπάσω,
να πάψω να σε κρίνω,
ήθελα την πρόστυχη τόλμη σου.


Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Εγκαρτέρηση - Χρίστος Λάσκαρης

Το θέμα είναι να μπορείς να υπομένεις,
να σε παιδεύει η βροχή και να υπομένεις,
όπως μονάχα ξέρουν να υπομένουν

μες στις πλατείες
τα αγάλματα.


Χρίστος Λάσκαρης

Να εμποδίζεις τις σκιές 

Γύμνια - Χλόη Κουτσουμπέλη

Χθες το βράδυ σ’ ονειρεύτηκα.
Με τα φώτα της πόλης για μάτια,
το σώμα γυμνό,
μυρωδιά ανοιξιάτικης λεύκας
και για μόνο κάλυμμα
το σκοτάδι.  


Χλόη Κουτσουμπέλη

"Σχέσεις σιωπής"

Κραυγή δέκατη Πέμπτη - Κλείτος Κύρου

Μιλώ με σπασμένη φωνή δεν εκλιπαρώ
Τον οίκτο σας μέσα μου μιλούν χιλιάδες στόματα
Που κάποτε φώναζαν οργισμένα στον ήλιο
Μια γενιά που έψελνε τα δικαιώματά της
Κουνώντας λάβαρα πανηγυριού σειώντας σπαθιά
Γράφοντας στίχους εξαίσιους μιας πρώτης νεότητας
Ποτίζοντας τα σπαρτά με περίσσιο αίμα
Μικρά παιδιά που αφέθηκαν στο έλεος τ' ουρανού
 
Η γενιά μου ήταν μια αστραπή που πνίγηκε
Η βροντή της η γενιά μου καταδιώχτηκε
Σα ληστής σύρθηκε στο συρματόπλεγμα
Μοίρασε σαν αντίδωρο τη ζωή και το θάνατο
Οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν πέθαιναν
Στα νοσοκομεία κραυγάζαν έξαλλοι στα εκτελεστικά
Αποσπάσματα τα χέρια τους ήταν μαγνήτες
Τρώγαν πικρό ψωμί καπνίζαν φημερίδες
Ζητώντας ευλαβικά μια θέση σ' αυτήν τη γη
 
Όπου κι αν στάθηκαν οι σκιές τους ριζώναν
Άδικα προσπαθείτε δε θα ξεριζωθούν ποτέ
Θα προβάλλουν μπροστά στα τρομαγμένα σας μάτια
Τώρα τα καταλάβαμε όλα καταλάβαμε
Τη δύναμή μας και για τούτο μιλώ
Με σπασμένη φωνή που κλαίει
Κάθε φορά στη θύμησή τους


Κλείτος Κύρου / "Κραυγές της νύχτας"

Ρωγμή - Χριστίνα Λαμπούση

Για το μέλλον μου φρόντισαν άλλοι
κλέφτες οξυγόνου 
την ώρα που ανέτειλε ο μίσχος μου
κοβόταν από τη ρίζα
ένοχη η αθώα 
ετυμηγορία προπατορική 
αλλά εγώ δεν έφταιγα 
δεν έφταιγα σε τίποτα 
ήμουνα τόση δα μικρή

Θες να δεις; 
Θες να δεις πίσω τότε 
για να πειστείς;
 
Με ετοίμασαν 
με έντυσαν ρούχα ωραία
κάθε γροθιά τους και μια τρύπα
μπαλώματα γέμισε η ψυχή μου
κι εγώ τόση δα μικρή
μπάλωμα εδώ
μπάλωμα εκεί
ζητιάνας όψη μού επιφυλάχθηκε
ζητιάνα της αγάπης
 
Κι όταν μετά ήρθες να με βεβηλώσεις
σου άνοιξα τα πόδια
περάστε
δε θα αντισταθώ
δεν ξέρω πώς γίνεται
εκπαιδεύτηκα καλά να μην αντιμιλώ
 
Με εμποδίζει κι ο μανδύας
τα χέρια μου δεμένα πίσω
ένα λουρί θα αρκούσε
μη φοβάστε
δε θα μιλήσω ποτέ
 
Βουβάθηκα για πάντα


Χριστίνα Λαμπούση  

Η βία του βίου [αγνώστου] 9 - Τσιμάρας Τζανάτος

Έναν έρωτα παρακαλώ.
Διπλό. Χωρίς πάγο. Σκέτο.
Να μου κάψει τη συνείδηση.
Σώμα να απομείνω.
Ασήμαντο.
Μωρός εαυτός.
Άγνωστος.
Άλλος.


Τσιμάρας Τζανάτος 

"Η βία του βίου [αγνώστου]" 

Υπόγειο τρένο - Τίτος Πατρίκιος

Κι έπειτα τα χρόνια θα περάσουν
όγκοι βουνών και πέτρας θα παρεμβληθούν
θα ξεχαστούνε όλα
όπως ξεχνιέται το καθημερινό φαΐ
που μας κρατάει ορθούς.
Όλα, έξω από κείνη τη στιγμή
που μέσα στο συνωστισμό του υπόγειου τρένου
κρατήθηκες στο μπράτσο μου.


Τίτος Πατρίκιος

Μέθεξη - Μαρία Αργυρακοπούλου

Με χέρια τρεμάμενα
το φως συλλέγω της μέρας
να στο προσφέρω
ως υπέρλαμπρο άστρο τη νύχτα
για να φωτίζει το νου
και να φλογίζει το σώμα
κάθε που μας καλούν οι αισθήσεις
σε μέθεξη
κάτω από τον ξάστερο ουρανό. 


Μαρία Αργυρακοπούλου 

Θυμάμαι - Παυλίνα Παμπούδη

Κάθομαι στο σαλόνι φρόνιμα.
Στο αναπαυτικό κεφάλι μου.
Ξεφυλλίζοντας κάτι.
Να αναγνωρίσω εκείνο το μισό κορίτσι
στη φωτογραφία.
Χίλια εννιακόσια εξήντα έξη. Χμ.
Πιο ύστερα, θυμάμαι.
Τρόμαξα πολύ κι έγινα δύο.
Το ένα να περνάς το χειμώνα σε νάρκη.
(κι είναι πάντοτε χειμώνας)
Τ’ άλλο γράφει.


Παυλίνα Παμπούδη  /  "Καρτ Ποστάλ" 

Κι είπεν ο Μαρξ - Θεόδωρος Μπασιάκος

Κι’ είπεν ο Μαρξ:Ν’ αλλάξουμε τον κόσμο
Κι’ είπεν ο Ρεμπώ:Ν’ αλλάξουμε την ζωή.
Κι’ είπεν ο Λένιν:Χτες ήταν νωρίς αύριο θάναι αργά
Κι’ είπαν οι χίπηδες στα Μάταλα:
Σήμερα είναι η ζωή το αύριο δεν έρχεται ποτέ
Κι’ είπεν ο Καζαντζίδη- και ξανάπεν κι’ ο Πουλικάκος -:
Υ π ά ρ χ ω !
Κι’ είπεν ο Σίμος ο Υπαρξιστής:
Η κατάστασις είναι κρίσιμος αλλά όχι απελπιστική
Κι’ είπεν επίσης ο αυτός:
Εάν απελπισθείς μην απελπίζεσαι. 

- Αυτοί οι παλιοί ξέραν τί λέγαν, να τους ακούτε τους παλιούς!


Θεόδωρος Μπασιάκος 

Σκιρτά η θύμηση - Κοραλία Θεοτοκά

Κρατώντας με
στ' απέραντο καλό σου χέρι
πως γαληνεύω...
Απαλά πως σβήνουν οι στιγμές
και μαγικά μ' αγγίζουν οι ελπίδες.
Σκιρτά η θύμηση στο αίμα, αλλάζει, καίει
το δέρμα φθείρεται αγαπημένο
κι ακόμα με ζεσταίνει, με ζεσταίνει.
Kλαίς, αθώο μάτι, ρυάκι δροσερό,
καθώς θροΐζουν
οι ψυχές μας στα πλατάνια
πουλιά αγιάζουνε τ' αγέρι,
Γιατί, δάκρυ από φως; Γιατί;


Κοραλία Θεοτοκά 

Στων σπονδύλων τον αυλό (I) / [Αποσπάσματα] - Vladimir Mayakovsky

Λιώνει χιλιόμετρα στους δρόμους η πατημασιά μου.
Τι την κάνεις την κόλαση όταν κοχλάζει εντός σου!
Ποιος λοιπόν, μα ποιος Χόφμαν ουράνιος σ’ έπλασε
με την φαντασία του καταραμένο πλάσμα;
[…]
Αλλά φαίνεται είναι που κάποτε βλαστήμησα.
Ούρλιαξα δεξιά κι αριστερά πως θεός στ’ αλήθεια δεν υπάρχει
κι ο θεός από τα πυρωμένα του έγκατα είπε κι ευθύς βγήκε εκείνη
που εμπρός της ως και τα βουνά σαστίζουν και όρισε:
θα την αγαπήσεις!
[…]
Αλλά όχι. Τριγυρνάω στους δρόμους ως τα βαθιά χαράματα
τρέμοντας από φρίκη μήπως και σ’ έφεραν στον κόσμο αυτόν
μόνο και μόνο για να σ’ αγαπήσω.
[…]
Όχι λέω! Δε σ’ έχω ανάγκη!
Δεν με νοιάζει τίποτα,
όπου να ‘ναι, το νιώθω, έφτασε η στιγμή,
θα τα τινάξω και τετέλεσται.
[…]
Λιώνει χιλιόμετρα στους δρόμους η πατημασιά μου.
Τι την κάνεις την κόλαση όταν κοχλάζει εντός σου!
Ποιος λοιπόν, μα ποιος Χόφμαν ουράνιος σ’ έπλασε
με την φαντασία του καταραμένο πλάσμα;


Βλαντιμήρ Μαγιακόφσκι  -  Vladimir Mayakovsky 

Μετάφραση / Απόδοση: Οδυσσέας Ελύτης - "Δεύτερη Γραφή"