στ' απέραντο καλό σου χέρι
πως γαληνεύω...
Απαλά πως σβήνουν οι στιγμές
και μαγικά μ' αγγίζουν οι ελπίδες.
Σκιρτά η θύμηση στο αίμα, αλλάζει, καίει
το δέρμα φθείρεται αγαπημένο
κι ακόμα με ζεσταίνει, με ζεσταίνει.
Kλαίς, αθώο μάτι, ρυάκι δροσερό,
καθώς θροΐζουν
οι ψυχές μας στα πλατάνια
πουλιά αγιάζουνε τ' αγέρι,
Γιατί, δάκρυ από φως; Γιατί;
Κοραλία Θεοτοκά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου