Εαρινή συμφωνία (XVI) - Γιάννης Ρίτσος

Χαρά χαρά. Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.

Αγγίξαμε το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.

Ο Θεός πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή τού απείρου.

Ένα μικρό παράθυρο βλέπει τον κόσμο.
Ένα σπουργίτι λέει τον ουρανό.
Σώπα.

Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδυ
την ανάσα τής θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει την ευτυχία του.

Ένα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.


Γιάννης Ρίτσος 

Αντίδοτο - Μαργαρίτα Παπαμίχου

Τον κόσμο αυτό τι να τον κάνεις
χωρίς μιας λύπης να σε τρώει το κεντρί
τότε με δέρμα άπονο
και με τα μάτια σου μονάχα θα πηγαίνεις
κι αυτά σβηστά όπως το σπίτι στην ομίχλη
χωρίς αυτί χωρίς αφή
ο χρόνος του Θεού μία σπατάλη
χωρίς καμιά ντροπή για της συνήθειας το ασκέρι
χωρίς το δάκρυ σου που άφωνο κυλά
την αθωότητά σου ποια ερμηνεία θα σου φέρει
νεράκι αξόδευτο πολύβουου ποταμού
χωρίς μιας εγκατάλειψης ιδέα
η λάσπη θα ήταν λάσπη
και το χαρτί που γύρευε τη γνώση του φτερού
τσαλακωμένο ποίημα στα χέρια ενός τυφλού 


Μαργαρίτα Παπαμίχου 

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (απόσπασμα) - Τάσος Λειβαδίτης

Θα ‘θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.

Τάσος Λειβαδίτης 

Επούλωση - Τίτος Πατρίκιος

Το θέλεις, δεν το θέλεις,
κλείσαν με τον καιρό πολλές πληγές.
Και ποιος να δει πως σέρνονται 
βουβά κάτω από το δέρμα
σαν εσωτερικές αράχνες.


Τίτος Πατρίκιος  -  "Αντιδικίες"  

Περί ελευθερίας - Μαριάννα Μπουτσικάρη

Γι' αυτό μοχθώ
Στο συνειδητό χρόνο
Που 'χω διανύσει
Να συντηρώ μια ανάμνηση
Μια καρφίτσα
Αντίκα σκουριασμένη στο πέτο
Πιο ορατή, πιο εμφανής
Από ελέφαντα που βαδίζει
Σε νεκρή πεδιάδα 

Η αντίσταση της συνήθειας
Είναι το φρένο στο κατώφλι
Της πύλης
Προς την ελευθερία 


Μαριάννα Μπουτσικάρη 

Έρημος σαν τη βροχή - Νίκος Καρούζος

Διαβαίνω αγιάτρευτος μεσ' στ' όνειρό μου
σε δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπής
έδειξα τα πτηνά διχάζεται ο δρόμος
η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή.
Κι η μοίρα των άστρων
θα είναι τέφρα θα είναι μια μεγάλη πυρική
τώρα μαθαίνω το αίμα μου
δίχως τους δροσερούς υάκινθους
τώρα σε βλέπω δρόμε του καλού
σαν ειδοποίηση με κρίνους
έχοντας το σακούλι τ' αναστεναγμού
κι όλο πηγαίνω
πηγαίνω
στις πηγές.


Νίκος Καρούζος 

Μελίσσα IV - Γιώργος Φιλιππίδης

Γύρεψα πάντοτε εκδίκηση
στ’ όνομα καθετί εύθραυστου,
είχα ξεχάσει πως ό,τι είναι εύθραυστο
είμαι εγώ,
πως είσαι εγώ.
Έφυγα γρήγορα μες στον εαυτό μου,
όπως ο Ηρακλής μες στον χιτώνα
που του ξεκόλλαγε τις σάρκες·
έφθασα σπίτι,
ο Ένοικος έφθασε σπίτι,
τα βήματά του τρίζαν στο πάτωμα
σαν ασανσέρ με τα λουριά του φθαρμένα,
πάνω κάτω
πάνω κάτω·
στα κούφια βήματά του μέσα στο σκοτάδι
άνθιζε σαρκοβόρο λουλούδι·
Κάθισα, μια βραχυκυκλωμένη συσκευή·
πια δεν μπορούσα να εκτοξευτώ στον ουρανό,
ο ουρανός με κοιτούσε
φακίρης απάνω στις κεραίες,
ένας γέρος που κανέναν δεν νοιάζει
και κανέναν δεν νοιάζεται·
ο ουρανός ξοφλημένος μου είπε:
"Υποδύεσαι τον εαυτό σου",
κι ο Έρωτας χαμογελούσε
με ένα χαμόγελο
πιο ακροβατικό χίλιες φορές
απ’ το χαμόγελο του Da Vinci.


Γιώργος Φιλιππίδης

Γράμμα - Κική Δημουλά

Ο ταχυδρόμος,
σέρνοντας στα βήματά του την ελπίδα μου
μου ‘φερε και σήμερα ένα φάκελο
με τη σιωπή σου.
Το όνομά μου γραμμένο απ’ έξω με λήθη.
Η διεύθυνσή μου ένας ανύπαρκτος δρόμος.
Όμως ο ταχυδρόμος
τον βρήκε αποσυρμένο στη μορφή μου,
κοιτώντας τα παράθυρα που έσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τὰ χέρια μου
που έπλαθαν κιόλας μια απάντηση.
Θα τον ανοίξω με την καρτερία μου
και θα ξεσηκώσω με τη μελαγχολία μου
τ’ άγραφά σου.
Κι αύριο θα σου απαντήσω
στέλνοντάς σου μια φωτογραφία μου.
Στο πέτο θα έχω σπασμένα τριφύλλια,
στο στήθος σκαμμένο
το μενταγιόν της συντριβής.
Και στ’ αυτιά μου θα κρεμάσω - συλλογίσου -
τη σιωπή σου.


Κική Δημουλά 

Ώρες - Θεόκλητος Καριπίδης

Βαθιά στ’ ουρανού το πέλαγος
των γερανών χάθηκε το φτερούγισμα,
χαράζοντας στο μέτωπο της γης
ένα βαρύ τόξο.
Σφάλισα τα μάτια
κι έγειρα στη χτεσινή
ανταύγεια της σελήνης.
Ήτανε βαρύ μα τόσο βαρύ το τόξο.


Θεόκλητος Καριπίδης

"Πίνακας" 
   

Η πλάνη του χρόνου - Γιώργος Δάγλας

Αυτή η πλάνη του αιώνιου έφηβου 
και η πεισματική μου άρνηση
να συνεργαστώ με τον χρόνο και τις "αρχές"
με κατάντησαν 
να γυρνάω ρέμπελος και άπατρις
τακτοποιώντας τσαλακωμένα χαρτιά
με ακατανόητα λόγια,
κατηφορίζοντας τους ίδιους δρόμους,
συναντώντας τα ίδια άγνωστα βλέμματα,
τις ίδιες θλιμμένες προθήκες,
την ίδια παρέα που γλεντάει από τότε
την ίδια διαδήλωση που δεν τέλειωσε ποτέ
τα ίδια χαμόγελα χαρούμενων κοριτσιών.
Μα το απόγευμα αυτό
ήρθε από κάπου αλλού.
Το είδα από μακριά και το γνώρισα
σαν μια άγνωστη που σου έμοιαζε
και την ακολούθησα
σε μια μάταιη ελπίδα.
Κάποτε πίστευα
πως θα έγραφα ένα ποίημα
καλύτερο από τη "Λευκοθέα"
κι αυτή θα γυρνούσε, θα γυρνούσε ξαφνικά
θα μου έβαζε μια ηλιόπετρα στο χέρι
και θα μου έλεγε: 
"Πάλι άργησες".
"Πάλι σε συγχωρώ".
"Πάμε". 


Γιώργος Δάγλας  /   "Ταριχευτές πουλιών" 

Ανάβατος - Αργυρώ Αξιώτη

Ακροβατώντας σε πέτρινες αιχμές
στη λαχτάρα της πτώσης
κρύο πρόσωπο
σιγή
χάδι σ' ετοιμόρροπο χθες
παράθυρα στον γκρεμό
ήχοι αρχαίων βημάτων
χαράδρα επανάληψης. 

Από εδώ πέρασαν
γλεντιού παρέες
έρωτες
εξόδιες ακολουθίες
ενέδρες ληστών. 

Αφήσαμε ίχνη σε αρμούς
φιλιά ανάμεσα σε βράχια
κυκλάμινα μωβ
κορδέλες μνημόσυνων
που ρίγησαν
κι αίφνης μαράθηκαν
όπως τα κράτησες στα χέρια σου
για λίγο.


Αργυρώ Αξιώτη 


Ο Ανάβατος είναι ένας σχεδόν εγκαταλελειμμένος μεσαιωνικός οικισμός της κεντρικής Χίου. Βρίσκεται στην κορυφή ενός απόκρημνου λόφου 450 μέτρων, γεγονός που του προσέδωσε το προσωνύμιο "Μυστράς του Αιγαίου". 

 

Αγύρτης χρόνος - Τάκης Τσαντήλας

Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα
ούτε μια στιγμή
από τότε που απεκδύαμε
το πάθος μας στα σύννεφα
που ο σφυγμός μας συγχρονίζονταν στη θύελλα
κι ο ουρανός βαρύς
σκοτείνιαζε και βλαστημούσε 

Τότε που τα πεδία των μαχών
γέμιζαν από κραυγές
κι εξεγερμένα ποιήματα
που αψηφώντας τη φωτιά
πετροβολούσαμε τα πρόσωπα της καταισχύνης
μπλε, πράσινα, ροζ, γκρι
πρόσωπα που άλλαζαν χρώματα
ανάλογα κατά που σέρνονταν
ο θλιβερός εσμός της εξουσίας 

Που ανεμίζαμε μαύρες, κόκκινες
κάθε σπουδής παντιέρες
και φώλιαζε στα σπλάγχνα μας ο έρωτας
ο ανατρεπτικός έρωτας
που καθαγίαζε κι αποπλανούσε 

Τότε μικρή μου που η αταξία
φούσκωνε στο αίμα μας
και τις αισθήσεις μας πυροδοτούσε
ο φλογερός αέρας της ουτοπίας 

Που φτάνοντας αντίπερα
βγάζαμε με απείθεια τη γλώσσα μας
στους άθλιους ταγούς και μανδαρίνους
και την απολυμαίναμε μετά με ποθητούς σπασμούς
στα ξαναμμένα σώματα μας 

Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα
ούτε μια στιγμή
σαν να 'μεινε ο χρόνος καρφωμένος
στην ψαγμένη πλάνη μας
που μας παραμυθιάζει στοργικά
κι αδίστακτα μας γοητεύει


Τάκης Τσαντήλας  /  "Ιχνηλατώντας τη σιωπή" 

* Η φωτογραφία είναι από τον Γαλλικό Μάη ’68 

Θα ‘ρθει καιρός - Κατερίνα Γώγου

Θα ‘ρθει καιρός
που θ’ αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα ‘μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
…παρ’ όλα αυτά Μαρία. 


Κατερίνα Γώγου  -  "Ιδιώνυμο"