χωρίς μιας λύπης να σε τρώει το κεντρί
τότε με δέρμα άπονο
και με τα μάτια σου μονάχα θα πηγαίνεις
κι αυτά σβηστά όπως το σπίτι στην ομίχλη
χωρίς αυτί χωρίς αφή
ο χρόνος του Θεού μία σπατάλη
χωρίς καμιά ντροπή για της συνήθειας το ασκέρι
χωρίς το δάκρυ σου που άφωνο κυλά
την αθωότητά σου ποια ερμηνεία θα σου φέρει
νεράκι αξόδευτο πολύβουου ποταμού
χωρίς μιας εγκατάλειψης ιδέα
η λάσπη θα ήταν λάσπη
και το χαρτί που γύρευε τη γνώση του φτερού
τσαλακωμένο ποίημα στα χέρια ενός τυφλού
Μαργαρίτα Παπαμίχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου