Μέσα στο ποίημα σε χάνω… - Βύρων Λεοντάρης

Μέσα στο ποίημα σε χάνω έξω από μένα
άλλη ομορφιά σε παίρνει, αγαπημένη
Τι θα γίνω και τι με περιμένει
σε άδειες αισθήσεις και χωρίς εσένα 

που είσαι για μένα ό,τι είμαι και που τώρα
δεν είσαι μυστικό και πια δεν είμαι ό,τι είμαι
Τι να μου κάνουν νοσταλγίες και μνήμες
Το απτό με αρνιέται αυτή την άχρονη ώρα 

το απτό που ήταν η τρέλα μου και το άγχος
α, όλα αυτά που γίναν τώρα στίχοι…
Τι άδοξα που έχασα το στοίχημα
ανάμεσα στο «υπάρχω-δεν υπάρχω» 

Να χάνω όσα είχα το άντεχα· μα εσύ ήσουν
και όσα ποτέ δε γίναν και δεν είχα
Αυτά, πώς να τα χάσω αυτά που ματαιωθήκαν;
Σε άλλη ομορφιά θ’ αγιάζουνε μαζί σου 

λόγια που αρνήθηκαν να ειπωθούνε
αγγίγματα που πήραν πίσω το αίνιγμά τους
σημάδια του έρωτα και του θανάτου
γραφές που γράφτηκαν για να σβηστούνε 

Μέσα στο ποίημα σε χάνω και δεν ξέρω
εσύ μου φεύγεις ή εγώ σου φεύγω;
Πώς σκοτεινιάζω απ’ το δικό σου φέγγος…
Και δε με θέλω πια και δε με ξέρω 

Σε άλλη ομορφιά φριχτή και δίχως έλεος
θα ’σαι για πάντα, έξω από μένα, ωραία ωραία
τόσο άδικα τόσο άσπλαχνα ωραία…
Και δε με ξέρω πια και δε με θέλω 


Βύρων Λεοντάρης  /  "Έως" 

Ο περιπατητής - Νίκη Κωνσταντοπούλου

Κουβαλούσες το σάκο σου
μέρα νύχτα με την ψυχή στο στόμα
την καρδιά σφιχτή
τα χέρια σκληρά
τα πόδια γυμνά.
Τα τιμαλφή σου κοίταζες πού και πού
να πάρεις κουράγιο.
Τις σκαλισμένες πέτρες που είχες μαζέψει
από ηφαίστεια, ναυάγια
και άλλα φαινόμενα.
Βουτούσες το ψωμί στο κρασί
κοινωνούσες πόνο
προσέχοντας να μη πνιγείς.
Κάποτε έγερνες λίγο, ξεκουραζόσουν
έπλενες τα πόδια σου στις όχθες ποταμών ορμητικών
που ησύχαζαν μόνο σε αργίες.
Μια οιμωγή ξυπνούσε το κορμί σου
όταν αυτό ξεχνιόταν σε ανέμους αληγείς
του τροπικού σου κλίματος.
Κι ύστερα αναζητούσες μυστηριακές τελετές
ατελεύτητες
μ’ έναν μόνο πόθο:
να νιώθεις ότι υπάρχεις.


Νίκη Κωνσταντοπούλου  /  "Εγώ, απέναντι"

Περίσκεψη - Νικηφόρος Βρεττάκος

Φοβάμαι πως είσαι στον ύπνο μου.
Πως είσαι ένα όνειρο.
Πως είσαι στην ποίηση μέσα.
Πως είσαι στα χρώματα της εικόνας.
Πως είσαι μουσική που αναλύεται.
Πως σέρνονταν τάχα τους ίδιους τους πέπλους της
παρουσιάζεσαι εσύ.
Πως ακούγεσαι, φαίνεσαι, σάμπως
τα μαλλιά του, το γέλιο, τα μάτια, τα χέρια σου,
να μην είναι παρά το ίδιο το φως της,
το σχήμα, το νόημα, η σάρκα της.
Μα η ποίηση είναι ένα διάχυτο άνθος.
Η μουσική ετελείωσε.
Η εικόνα στη θέση της.
Αναρωτιέμαι ώρες - ώρες:
Υπάρχεις; 


Νικηφόρος Βρεττάκος 

Νεκρή φύση - Ειρήνη Καραγιαννίδου

Να έρθεις βράδυ
μεσάνυχτα στον τοίχο
φαναράκια κρατώντας
πάνω στην εξαντλημένη ακουαρέλα
να βρει ο ύπνος χρώματα
να ζωγραφίσει
Εσένα
ό,τι πιο ζωντανό στη νεκρή μου φύση.
 
Εγώ
που ντύθηκα
το δέρμα σου νύχτα,
κάθε που θα συναντώ το φως σου
θα το Τιμώ
π α ρ ά φ ο ρ α. 


Ειρήνη Καραγιαννίδου 

Όταν το θέμα επιμένει Β’ - Κώστας Ριζάκης

Πρέπει να βρω ξανά
τα κομμένα απ’ τη ρίζα τους πόδια μου
σε μιαν άκρη πετώντας τα δυο δεκανίκια
το χαμένο κουράγιο να βρω να βαδίσω
απαλείφοντας τύψεις πικρές κι ενοχές

πρέπει να βρω ξανά δίχως άλλο
το παιδί - αρνητή χαλασμένο  χρονόμετρο
που ξεκίνησε χτες ή προχτές ή πριν χρόνια
και πριν χρόνια σταμάτησε
ή προχτές
μόλις χτες

στο ακόμα μετέωρο χάδι σου


Κώστας Ριζάκης 

"Ο βυθός μου τα πράγματα" 

Αυτάρκης - Μαρία Ροδοπούλου

Κάποτε συννεφιάζει
Κατεβαίνεις προσεχτικά τις ονειροπαγίδες
Προσπερνάς τον δρυοκολάπτη
Όσο και να χτυπά ποτέ καμιά απάντηση δεν του ανοίγει
Ένας ταχυδακτυλουργός κάνει οτοστόπ
Ευχαριστώ του λες
Μα πέρασε ο καιρός που δεχόμουν
εναλλακτικά θαύματα
Λίγο πιο κάτω
ένα παιδί κάνει ποδήλατο
στο παραμύθι
Σου δωρίζει τα σανδάλια του
Ευχαριστώ του λες
Μα πάει καιρός
που έχω τα όνειρα νανουρίσει
 
Όσο κατεβαίνεις
το ύψος ραγίζει
Συννεφιάζει
Το χώμα μουρμουρίζει
Οι μέλισσες στρέφουν πάνω τους το κεντρί
 
Μπαίνεις μέσα
Και σβήνεις το φως
 
Είχε πάντα μια θανάσιμη αυτάρκεια η σιωπή


Μαρία Ροδοπούλου 

Ο ουρανός - Μανόλης Αναγνωστάκης

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν’ αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.

Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν από ‘δώ ξυλοκόποι.


Μανόλης Αναγνωστάκης

Σωσίβιες λεπτομέρειες - Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Παράξενες μεταλλαγές παρουσιάζει
το ανοσοποιητικό σύστημα της ζωής μου
κι αυτό που πάντα μισούσα 
-την προσκόλληση στις λεπτομέρειες-
με βοηθάει να ζήσω.
Η επανάληψη μιας κίνησης μικρής
μιας ιδέας, μιας στιγμής
θάρρος μού δίνει ν’ αντικρίσω
το πέλαγος της ζωής μου
που δεν μπορώ πια να διασχίσω
τη μαύρη κουρτίνα του άγνωστου
που πέφτει μπροστά μου.
Μάζεψε λοιπόν το σκουπιδάκι, λέω
και ξέχνα το βουνό
των απορριμμάτων
που στοιβάζονται γύρω σου.


Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ 

Ο προορισμός του ονείρου - Τόλης Νικηφόρου

θα ξαναγεννηθούμε σε μιαν άλλη χώρα
θ' ανακαλύψουμε και πάλι τις πρώτες λέξεις
και θα προφέρουμε περήφανα
κάθε ελάχιστο αυτονόητο
στη γνώση μάταια θ' αναζητήσουμε τον κόσμο
θα περιπλανηθούμε στους μεγάλους δρόμους
με τις σειρήνες μέσα στην ομίχλη
και κάποτε έκθαμβοι θα συναντήσουμε
την πρώτη μας αγάπη
στα μάτια μας θ' αστράφτει
η ίδια προαιώνια λάμψη
τίποτα δεν θα θυμηθούμε
και τίποτε δεν θα ‘χουμε ξεχάσει 


Τόλης Νικηφόρου  

"Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται" 

Αρνητικό φωτογραφίας - Πέπη Καρφή

Ασπρόμαυροι
σαν το αρνητικό της φωτογραφίας.
Σκιές του εαυτού μας
σε φιλμ απόλυτων αντιθέσεων.
Μας έχει ανάγκη το χρώμα
για να αποτυπωθεί.


Πέπη Καρφή

Όσο μπορείς - Κωνσταντίνος Καβάφης

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις
την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.


Κωνσταντίνος Καβάφης 

'Ισως - Έφη Μαχιμάρη

Στης ζωή μου την ακτή την τελευταία
εκεί που ο αέρας
παίζει ακόμα με την άμμο
θα ανασαίνω και θα αναλογίζομαι
τα απομεινάρια όσων δεν έπραξα
την γυμνότητα των ανολοκλήρωτων
των ξεχασμένων των ακέραιων.
ίσως
απομείνουν ναυάγια
στα βαθιά νερά της λήθης
ίσως
κάποτε ανασυρθούν
απίκραντα πια
από άλλες γενιές
ίσως πάλι
ξεβραστούν στην υγρή άμμο
κλεισμένα σε όστρακα λευκά
παιχνίδι στα χέρια των παιδιών
σε χρυσά καλοκαίρια.


Έφη Μαχιμάρη  /  "Ακτογραφώντας"