Ο περιπατητής - Νίκη Κωνσταντοπούλου

Κουβαλούσες το σάκο σου
μέρα νύχτα με την ψυχή στο στόμα
την καρδιά σφιχτή
τα χέρια σκληρά
τα πόδια γυμνά.
Τα τιμαλφή σου κοίταζες πού και πού
να πάρεις κουράγιο.
Τις σκαλισμένες πέτρες που είχες μαζέψει
από ηφαίστεια, ναυάγια
και άλλα φαινόμενα.
Βουτούσες το ψωμί στο κρασί
κοινωνούσες πόνο
προσέχοντας να μη πνιγείς.
Κάποτε έγερνες λίγο, ξεκουραζόσουν
έπλενες τα πόδια σου στις όχθες ποταμών ορμητικών
που ησύχαζαν μόνο σε αργίες.
Μια οιμωγή ξυπνούσε το κορμί σου
όταν αυτό ξεχνιόταν σε ανέμους αληγείς
του τροπικού σου κλίματος.
Κι ύστερα αναζητούσες μυστηριακές τελετές
ατελεύτητες
μ’ έναν μόνο πόθο:
να νιώθεις ότι υπάρχεις.


Νίκη Κωνσταντοπούλου  /  "Εγώ, απέναντι"