Απουσία - Ειρήνη Καραγιαννίδου

Μη με κοιτάς!
Πόσο ακόμη σκοτάδι να χρεώσεις;
Άκου
Όταν φύγεις
σε παρακαλώ μη κλείσεις την πόρτα
να μπαινοβγαίνει η απουσία ελεύθερα.
σ σ σ σ…
Μη μιλήσεις!
Να κατακερματίσεις το αντίο σου μόνο
να το παίρνω σε μικρές
ισόποσες δόσεις.


Ειρήνη Καραγιαννίδου

Η μεγάλη νοσταλγία - Τάσος Λειβαδίτης

Τ’ άλλα ειπώθηκαν σιγανά σαν προσευχή:
"Φίλλιπε, θεία Ρόζα, Άννα..."
αλλά τι σημασία έχουν τα ονόματα
αφού είμαστε όλοι ξένοι
και το σκοτάδι γιατί έρχεται καθώς νυχτώνει
αν όχι για να κρύψει κάποιο μεγάλο μυστικό. 

Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που δεν ζήσαμε
κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας...


Τάσος Λειβαδίτης 

"Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα" 

Το γνώριμο της ανάσας σου - Μαρία Αργυρακοπούλου

Να βυθιστώ στα άδυτα της ψυχής σου
ν’ αφουγκραστώ τον γνώριμο εκείνο χτύπο
της δαντελωτής σου ανάσας
να εξερευνήσω το άβολο κύμα της ματιάς σου
να σου τραγουδήσω σ' όλες τις μουσικές κλίμακες
και το τραγούδι μου ν' ανοίξει
τα κλειστά παράθυρα των οριζόντων
να συναντήσει στο ξάστερο την μορφή σου
ως χάδι λυτό
και διάχυτο.


Μαρία Αργυρακοπούλου

"Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Υδρία - Αλέξης Τραϊανός

Σου έδινα συνέχεια σου έδινα
Και συ έπαιρνες συνέχεια έπαιρνες
Και δεν ήξερες πως παίρνεις
Δεν ήξερες κι ούτε ποτέ θα ξέρεις
Πώς η ψιχάλα γίνεται βροχή
Κατακλυσμός η βροχή κι ύστερα θύελλα
Και μένεις γυμνός δίπλα στο γκρεμισμένο σπίτι
Δίχως φωτιά δίχως βοήθεια
Στην τέλεια εγκατάλειψη στην πλήρη ερημιά
Όπως αδειάζει μια κάμαρα σαν αφαιρέσεις
Έναν πίνακα ή κάποιον καθρέφτη
Κάτι δικό σου τέλος πάντων
Αναπόσπαστο με τον εαυτό σου
Που σ’ όριζε να υπάρχεις δεμένος μαζί του
Και τώρα μόνο να θυμάσαι ξέρεις
Τώρα που λιγοστεύει η βροχή πάνω απ’ την πόλη
Και ξημερώνει πάλι όπως αύριο όπως χτες
Στα προπύλαια τούτης της μέρας παρατημένος
Θα σε θυμάμαι
Όπως το τελευταίο όνειρο τον τελευταίο λυγμό
Με μιαν υδρία ποιήματα κάθε πρωί


Αλέξης Τραϊανός  /  "Μικρές μέρες" 

Φωτιά εσύ - Εμμανουέλα Νινιράκη

Φωτιά εσύ,
έλα κοντά
τον κόσμο μου να κάψεις.
Τον κόσμο αυτόν
που μ’ άφησαν να ‘χω
για σιγουριά.
Να λέω πως επέλεξα
καλύτερα τη στάχτη
από έναν κήπο της Εδέμ
που πια δεν με χωρά.
Φωτιά εσύ,
έλα κοντά
τον κόσμο μου να κάψεις.
Να σε γνωρίσω
κι ας καώ μαζί σου,
τελικά.

Εμμανουέλα Νινιράκη 

Στους δρυμούς με τα εύηχα ποιήματα - Τάκης Τσαντήλας

Παρακάμπτοντας τη σιωπή
την αναίσχυντη οίηση
ανιχνεύω μαζί σου
τους δρυμούς με τα εύηχα ποιήματα∙
κι ας πυκνώνουν οι νάρκες τριγύρω
ας καραδοκούν οι χίμαιρες
ας εισχωρεί η παγερή μελαγχολία μέσα μας
το φως πάντα αμάλαγο    
θα αφηγείται στον άνεμο
τις ευάρεστες
αισθαντικές μας μέρες.


Τάκης Τσαντήλας 

"Το όλον και το τίποτα της νοσταλγίας" 

Τρυφερά μου κλωνιά - Ρωξάνη Νικολάου

Επειδή λυπάσαι τους αφήνεις
να σε σέρνουν στις πέτρες
σε σπασμένα γυαλιά
να σου κόβουν τη γλώσσα
τον ύπνο
το νερό
τον ίσκιο
επειδή λυπάσαι τους αφήνεις
στο κιούπι του λαιμού
στις κόχες των ματιών
η νύχτα σου σε ξενυχτά επειδή λυπάσαι
μα όταν θα 'ρθει η ώρα
-που θα 'ρθει-
τη θερμοκρασία του ονόματός σου
την ιστορία του αίματός σου
τα τρυφερά σου κλωνιά
θα τα πάρεις πίσω και θα κόψεις
τα καλώδια της εξουσίας τους
και θα τους στείλεις στο διάολο
δίχως να λυπάσαι πια.


Ρωξάνη Νικολάου  /  "ΣΑΛΟΣ ΜΑΓΝΗΤΗΣ" 

Έχω δει τον ουρανό

Έχω δει τον ουρανό με τα μάτια μου
Με τα μάτια μου άνοιξα τα μάτια του
Με τη γλώσσα μου μίλησε
Γίναμε αδελφοί και κουβεντιάσαμε
Στρώσαμε τραπέζι και δειπνήσαμε
Σαν να ήταν ο καιρός όλος μπροστά μας 

Και θυμάμαι τον ήλιο που γελούσε 

Που γελούσε και δάκρυζε θυμάμαι


Γιώργος Σαραντάρης 

"Στους φίλους μιας άλλης χαράς" 

Ομορφιά δίχως πρόσωπο - Τάκης Βαρβιτσιώτης

Σ’ εσένα που ήρθες
Απ’ έναν κόσμο που δεν γνωρίζω
(Μοναδικό άσυλο της λησμονιάς)
Που ο άνεμος σμιλεύει
Στοχαστικά την κατατομή σου
Κι ο χρόνος απομακρύνεται
Τρομαγμένος
Δίχως ν’ αγγίζει την όψη σου 

Σ’ εσένα που είσαι
Ένα κομμάτι νύχτας
Μες στη μοναξιά του κόσμου
Σχεδιάζοντας μεθυσμένα αστέρια
Και πετάγματα πουλιών
Αδιαπέραστη ιδεατή
Λυπημένη
Σαν ένα σύννεφο που βουλιάζει στα έλη
Φάντασμα της ομίχλης
Που σιγοπερπατεί
Τρέχω χαρούμενος
Να σε προϋπαντήσω 

Να σε ξαναγεννήσω
Κάτω απ’ τον ήλιο
Πιο αληθινή.


Τάκης Βαρβιτσιώτης  /  "Το πέπλο και το χαμόγελο" 

Ξυπνάω ιδρωμένη - Μαρία Θεοφιλάκου

κι εγώ τη μυρωδιά σου έσερνα
βαριά
μέσα απ’ τη νύχτα
κι είχα τα χέρια μου κομμένα απ’ τους αγκώνες,
και μία σίγουρη φωνή•
είχα κλειδιά
-κλειδιά να δουν τα μάτια σου-
αλλά πώς ρίχνονταν λέει σε κείνο το πηγάδι
ρίχνονταν από ποιόν
 
τότε λοιπόν ερχόσουνα
όπως κανείς γυρνάει καμιά φορά στον εαυτό του
κι έκανες για ν’ ακούσεις
κι έλεγες πως θα έχει πάτο αυτή η πτώση-
μα δεν διακρίναμε•
δεν μας διακρίναμε από τον πάτο
ζωντανούς
και τις φωνές μας που ανεβαίναν σκοτωμένες


Μαρία Θεοφιλάκου  /  "ΑΝ{ΩΝ}ΥΜΑ" 

Οι κόσμοι ήταν γιομάτοι - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Πήρε το κρίνο, το άσπρο κρίνο,
μια στάλα ασήμι απ’ το φεγγάρι
κι από τα πέταλά του, εκείνο,
γλυκό χαμόγελο έχει πάρει...
 
Το ρόδο ρούφηξε απ’ τη δύση
την κόκκινη φωτοπλημμύρα,
και το σκοτάδι, άμα ροδίσει,
πίνει τα ολόγλυκά του μύρα...
 
Πήρε απ’ τα κύματα η φλογέρα,
κι απ’ τη βροχή, δροσούλα, οι κλάδοι
η νύχτα πήρε από τη μέρα,
πήρε το φως απ’ το σκοτάδι...
 
Ζήλεψα.. Οι κόσμοι ήταν γιομάτοι
άστρα, χαμόγελα, άνθη, μύρα!
Πήγα κι εγώ να πάρω κάτι,
μα ήταν πικρό. Και δεν το πήρα. 


Ναπολέων Λαπαθιώτης 

Ξύλινες λέξεις - Δάφνη Κουμούλη

Ακριβές εκπτώσεις για τυφλά μάτια
μυωπικά γυαλιά δείχνουν
τον κόσμο ασήμαντο,
αναλώσιμο ως τη ρίζα.
Κι αυτές οι ξύλινες λέξεις,
καρφιά στραβωμένα γεμάτες,
θανατώνουν όση ευαισθησία απόμεινε.

Τραγικό να πιστεύεις
πως δεν είσαι οι άλλοι.


Δάφνη Κουμούλη