Σκοπιά - Ανδρέας Εμπειρίκος

Κρατάμε μέσ᾽ στα χέρια μας τα πρόσωπά μας
Και βλέπουμε χρωματιστές εκτάσεις
Οι σκέψεις μας γίνονται γεννιούνται
Στην κάθε μας ματιά.
 
Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα
Η χάρη τους είναι ψηλή περιπλοκάδα
Που σφίγγει τα μελλούμενα και την ζωή μας
Μέσα στ᾽ αστέρια.


Ανδρέας Εμπειρίκος  -  "Ενδοχώρα" 

Δωματιάκι - Πέπη Καρφή

Σ’ ένα δωματιάκι μέσα
εσύ έγραφες
για τον έρωτα
κι εγώ τον χάραζα
πάνω σου.


Πέπη Καρφή

Έλαμψε η ωδίνη των ματιών σου - Μαρία Αργυρακοπούλου

Το βλέμμα σου καλύπτει
μάσκα κρουστών φυσαλίδων
και καθώς προσπαθείς ν’ ανασάνεις
δάκρυα απρόβλεπτης ζέστης
εκκολάπτονται στους πνεύμονές σου.
Παράπλευρες απώλειες, θα ‘ναι, σκέφτεσαι
μα ο δρόμος, φεγγαρόφωτη ωδίνη,
στήνεται απέναντί σου
πετροβολώντας όλο και πιο συχνά το γέλιο σου
και τέμνοντας τους καρπούς της ηδονής σου.


Μαρία Αργυρακοπουλου

* Το παραπάνω ποίημα κατέλαβε την τρίτη (3η) θέση μεταξύ 317 συμμετεχόντων στον ΔΕΥΤΕΡΟ (2ο) ΕΤΗΣΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ «ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ» με θέμα "Θρίαμβος και τραγωδία" που διεξήγαγε το Φθινόπωρο του 2020 η «Υπερρεαλιστική Ομάδα Θεσσαλονίκης». 

 

Αμάραντες ανασαιμιές - Τάκης Τσαντήλας

Δραπέτης στον άνεμο σε γνώρισα 
ηλιοβασίλεμα από 'κείνα 
που εισχωρούνε εντός σου 
μύριζες αύρα θαλασσινή και άλμη 
ηδύφωτη αλκή έπνευσες μέσα μου 
την πεθυμιά μυρίων παρεκτροπών ανέσυρες 
ραίνοντας με ανασαιμιές αμάραντες τον χρόνο 
αμόλευτη νύμφη 
των κρυφών μου σιωπών. 


Τάκης Τσαντήλας 

"Ανιχνεύοντας ουρανό" 

Η ενδεκάτη εντολή (Απόσπασμα) - Νίκος Γκάτσος

Ρίξε ένα βλέμμα σιωπηλό
στον κόσμο τον αμαρτωλό
και δες η γη πως καίει.
Και με το χέρι στην καρδιά
αν δε σ’ αγγίξει η πυρκαγιά,
ψάξε να βρεις ποιος φταίει.

Είναι καινούργια και παλιά
σαν της ψυχής την αντηλιά,
σαν της καρδιάς τα βάθη.
Μα μες του κόσμου τη φωτιά
που μπερδευτήκαν τα χαρτιά
κανείς δε θα τη μάθει.

Κάνε λοιπόν υπομονή
τώρα που φως δε θα φανεί
κι ούτε θα ‘ρθει καράβι.
Την ενδεκάτη εντολή
την ξέρουν μόνο οι τρελοί
κι όλοι της γης οι σκλάβοι.


Νίκος Γκάτσος 

Σώμα - Δημήτρης Φαφούτης

Εν μέσω ηδονών
από καιρό κοιμάται το κορμί.
Απέδρασε,
σαν την ομίχλη που κατέβηκε πυκνή,
μες την κοιλάδα με τα χιόνια.
Τα μάτια γέμισε με τρυφερό αγιάζι.
«Θα σηκωθώ»
είπε.

Κι έμεινε εκεί,
τον άγριο χειμώνα να θυμίζει.


Δημήτρης Φαφούτης 

Βορεινό παράθυρο - Βέρα Βασιλείου Πέτσα

Στην άκρη της στεριάς
μ’ έναν ελιγμό
τη λήθη άγγιξες
κι έκλεισαν τα βλέφαρα της θάλασσας
ολόκληρη ζωή.

Χιονίζει
μέσα στην ψυχή
κι ανθίζει η ερημιά μου.
Φορώ την προσμονή
κατάσαρκα
και πιάνω παράθυρο.
Το βορεινό της λύπης. 

Βέρα Βασιλείου - Πέτσα  /  "Βορεινό παράθυρο" 

Σεσημασμένος - Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου

Θυμόταν
και δεν το καταλάβαινε
όπως συμβαίνει όταν ξεχνάς
κι οι άλλοι σπεύδουν
να σου κόψουν την κλωστίτσα
που κρέμεται απ’ τον ποδόγυρο
ενώ μήτε επισκέψεις περιμένεις
μήτε εξομολογήθηκες ποτέ τη συμφορά σου
σ’ όλους αυτούς
που εκτίθενται στους λιθοβολισμούς. 

Βαραίνει η μάταιη προσμονή
πιότερο κι απ’ το κρίμα. 

Όμως Εσύ
αυτάρεσκα αναβλητικός
επέμενες ν’ αποκαλείς Ζωή
τους χώρους ανανήψεως
που δε συμβαίνουν θαύματα. 

Μια σκευωρία ήσουν τελικά
σεσημασμένη διάψευση
παμπάλαιο μεγάφωνο
αναχωρήσεις και αφίξεις που αναγγέλλει. 

Μα αυτό που σου επιρρίπτω πιο πολύ
είναι ότι την αμαρτία σου γιγνώσκεις
κι εντούτοις απ’ τον φόβο σου
ολοένα και πιο σφιχτά
πάνω στο ψέμα σου με δένεις.


Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου  /  "Όροφος μείον ένα" 

Αίσθηση - Ξανθή Κουτσογιάννη

Με τα χρώματα του ουράνιου τόξου

ζωγράφισες  τις αισθήσεις στο κορμί μου. 


Κι εγώ να επιζητώ άγριες καταιγίδες.



Ξανθή Κουτσογιάννη  /  "Νυχτωδία" 

Σαν δεις νέους καιρούς - Μιχάλης Κατσαρός

Σαν δεις νέους καιρούς 
Καινούργια υπονοούμενα
γέλια ειρωνικά
δήθεν τυχαίως πεταγμένα
 
φοβάσαι σαν αθώο παιδί
μπροστά σ' ένα βαθύ ποτάμι.
 
Μετά αφομοιώνεσαι
κι όλα πια τα συνηθίζεις
τα λόγια,
τους ανθρώπους με τις πράξεις τους
αυτή τη σκοτωμένη ελευθερία,
τα νέα συναισθήματα
σε κατακλύζουν;
λες και να μη συνέβηκε ποτέ
που όλα τούτα
κάποτε σε φόβιζαν.
Φαίνεται πως ετοιμάζεσαι πάλι
για νέο ταξίδι.


Μιχάλης Κατσαρός 

Το ανέκφραστο που εκφράζουν - Τόλης Νικηφόρου

Είναι στιγμές που οι λέξεις δραπετεύουν
από τη σκέψη
από τα χείλη
απ' τις σελίδες των βιβλίων
και γίνονται ένα μπλε βαθύ
ή της φωτιάς το κόκκινο σε ζωγραφιά
του έρωτα και τ’ ουρανού

άλλοτε πάλι ξαφνικά
το ανέκφραστο που εκφράζουν
γίνεται νότες
μουσική νυχτερινή
σ' έρημο δρόμο με αρχαίους κυβόλιθους

κανείς δεν ξέρει
ποιον άλλο κόσμο θα συνθέσουν
κανείς δεν τις αναγνωρίζει
καθώς στη νέα τους διάσταση
χαμογελούν
αδιόρατα, ανεπαίσθητα
αινιγματικά


Τόλης Νικηφόρου  /  "Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα" 

Το πέρασμά σου - Ειρήνη Δεουδέ

Όσο κρατά μια αναλαμπή
μες τη ζωή μου τη θαμπή
ήταν το πέρασμά σου.
Και τώρα σαν αερικό
και με χαμένο λογικό
ψάχνω τα βήματά σου. 

Ένα φιλί σου πριν γευτώ,
ένα αγκάλιασμα κλεφτό,
ανατριχίλας ρίγη,
μια καταχνιά σε σκέπασε,
το σύννεφο που πέρασε
μέσα του σε τυλίγει. 

Πριν πω το καλώς όρισες,
κάποιες να μείνουν θύμισες
έπεσε η αυλαία.
Και μένω με το ρώτημα
της φαντασίας γέννημα
αν ήσουν και ιδέα. 

======================== 

Αν είσαι ένα φάντασμα
το μυστικό σου πέρασμα
θα βρω ν' ακολουθήσω.
Κι όταν μπροστά μου θα βρεθείς
στο πάθος μου θα αφεθείς
και θα σ' αποπλανήσω.


Ειρήνη Δεουδέ 

Ζέστη - Αργυρώ Αξιώτη

Στην πίσω όψη του καλοκαιριού
είναι γραμμένα
όσα δεν έγιναν
όσα χάθηκαν με τον νοτιά
όσα κάηκαν από πάθος ανήμερο
και τα ονόματα των πνιγμένων.


Αργυρώ Αξιώτη  /  "Τρύπα στο πάτωμα"