όπως σε θάλασσα τρικυμισμένη,
θέλει μια γενναιότητα και μια σιωπή.
Σαν αυτή των αγαλμάτων.
Που κουβαλούν την ψεύτικη αρτιότητα.
Την μαρμαρένια λήθη .
Την άνευρη γαλήνη
και την επίπλαστη τελειότητά τους.
Μας λείπουν τα όνειρα
που σε νύχτα βαθιά βούτηξαν στο πηγάδι.
Η δίψα τους,
δεν λογάριασε καθόλου την καρδιά.
Βικτώρια Κουσίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου