Μια τρίτη δε θ’ ανατείλει ποτέ
Στην πατρίδα τ’ αστέρια κοιμούνται στα γαλάζια νερά
Ανάμεσα σε θεόρατα βράχια μαυρισμένα
Ή σβήνουν στα κύματα τ’ άγρια σαν τις γενναίες καρδιές
Στην πατρίδα μου κανείς δεν πέθανε από θλίψη
Ένας σταυρός θα μαρτυράει τ’ όνομά σου
Σε χώματα φανταστικά μιας λήθης αυριανής
Είναι ένα κοιμητήριο μες στης καρδιάς τα βάθη
Για να ταφεί ο νεκρός που έζησε λίγο
Μέσα σε λευκά κρίνα κι άγριες ανεμώνες
Ακούς τον άνεμο σφυρίζει κάποιους θρήνους
Λόγια ειπωμένα μόνο για τον άνεμο:
"Αν κάποτε μ’ αφήσεις θα πεθάνω"
Κι άλλα χιμαιρικά που λένε στις αγάπες
Όταν ακούσεις βήματα στης μοναξιάς τους δρόμους
Θα με θυμάσαι
Όταν τ’ αστέρια μες στα μάτια σου το μεσονύχτι καθρεφτίσεις
Θα με θυμάσαι
Όταν φτερά μες στα όνειρά σου δεις
Θα με θυμάσαι
Κι αν είναι κάποτε να κλαις θα με θυμάσαι
Μηνάς Δημάκης / "Με τα λαμπερά κουρέλια του πάθους σου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου