και το ρίξαμε στη θάλασσα.
Το βγάζαμε που και που,
πότε τραβώντας το με μανία,
πότε κουρασμένα,
πότε με απάθεια,
να δούμε μήπως πιάσαμε κάτι τελικά.
Μα στην αναμονή, το αγκίστρι σκούριασε μες την αλμύρα
κι οι ζωές μας πέρασαν χωρίς συγκομιδές.
Μέχρι που κόπηκε μια μέρα επιτέλους
και καταλάβαμε,
πως δωρίσαμε τα χρόνια μας στους βυθούς
μήπως και μας δωρίσουνε κι αυτοί κάτι το άγνωστο.
Και κάπως έτσι,
περιμένοντας,
ξεχάσαμε να ζούμε.
Δήμητρα Νεοφύτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου