χαράματα,
το πρωινό που χόρευες με τις μαύρες γάτες
και τους καταραμένους λύκους
σε μια φωλιά,
όπως όταν εμείς κρυβόμαστε
σε κάθε μας ταξίδι.
Σε είδα δυστυχισμένο χθες,
με το βαμμένο παιδί
στις γαλάζιες πόρτες- ένα με τα κεφάλια
των πνιγμένων ποιητών στη θάλασσα-
να πλέκει στη Σκιάθο και Αθήνα
μισθωτούς αγίους
με μια αναμνηστική φωτογραφία ,
ενώ το βλέπω,
σε βλέπω,
να θες να σπάσεις το φωτιστικό του δωματίου μου.
Μη φοβάσαι, μη φοβάσαι...
Δεν είναι ο ήλιος,
επειδή τυχαίνει να 'χει το ίδιο φως. Κοίτα με καλύτερα.
Η μνήμη του ερωτευμένου
σε προδίδει
και εγώ εκπαιδεύομαι στο να απεχθάνομαι εμένα.
Χθες,
στην πρόσοψη μιας φιλοφρόνησής μας,
στην όρασή μου με εσένα το επίκεντρο,
σου εξομολογήθηκα πως σε χρειάζομαι,
πως θα ήθελα να χάνεσαι τόσο άπραγα,
σαν μυστική μαρτυρία
νεογέννητου και αθάνατου
θεανθρώπου
στην κατεχόμενη γη μου,
με την υπόσχεση ότι και οι δυο θα ταχθούμε
στη μελαγχολική μας επιλογή.
Αλεξία Βίκτωρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου