αναρριχώμενα μιλήματα
κι οι μέρες νύχτες
σαν αστροφεγγίσματα
που ρίχτηκαν στο πέλαγο
καθώς αναπαύεσαι
τρως το γλυκό μου στόμα
ή τα στήθη μου
αντένες κι άλμπουρα
που τρυπούν τον ουρανό
κι όπως έρχεται
από μακριά η καταιγίδα
τα μιλήματα τραγούδια∙
από την κουπαστή στη γάστρα
παλινδρομεί η όψη σου
ταξιδευτή και ποντοπόρε
άνδρα με το θλιμμένο
πρόσωπο, στις ξέρες
μαζεύω τα κομμάτια σου
σε δένω σα μυθική σχεδία
Θεοδώρα Βαγιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου