για να μην τύχει και προσέξεις
πόσο διστάζω να σε αγγίξω
σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα
διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη
γιατί το ξέρει
πως τόσο φως δε θα το αντέξει.
Είχα πάντα έτοιμο
ένα μικρό μπουκάλι που θα ‘ριχνα στη θάλασσα.
Βόρειο πλάτος - αλλάζει κάθε μέρα
μεσημβρινός - αλλάζει κάθε νύχτα
στίγμα - οι χειροπέδες μου.
Δεν το ‘ριξα ποτέ.
Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχες.
Όσο υπάρχεις
ταξιδεύω.
Θα σε βρω.
Όπου πατάς
πέφτουν πράσινα φύλλα.
Άρης Αλεξάνδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου