Το
ποίημα δεν είναι τραγούδι,
ανάερη θλίψη για κάτι μακρινό, χαμένο,
έστω με την πιο τέλεια μουσική ∙
δεν είναι αναμονή του άγνωστου, γοητευτική,
μες στην αβεβαιότητά της, προσδοκία.
Το ποίημα είναι μια ανοιχτή πληγή που τρέχει -
όσο πιο ανοιχτή τόσο καλύτερα ∙
κάνω ποίηση θα πει
τρυπώ το θώρακα μ’ ένα νυστέρι
ψάχνω με χέρι σταθερό όπως οι χειρούργοι
γυρεύω την καρδιά και την τρυπώ,
χύνω το αίμα άφθονο
μες στις λέξεις - κόκκινο,
ζεστό, το αίμα, όλοι το ξέρουν,
το πιο θαυμαστό,
το πιο όμορφο πως είναι πράγμα.
Ανέστης Ευαγγέλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου