Έχω πια μάθει να λαξεύω την πέτρα.
Χρειάστηκε να πασχίσω πολλές φορές
ώσπου να της δώσω το τελειωτικό σχήμα.
Σχεδίασα τα μάτια της τυφλά
να μην κινδυνεύουν από καμιά εικόνα.
Κανείς δεν θα βρεθεί να πει
πως δεν προσπάθησα αρκετά
για να πετύχω αυτό που όλοι προσδοκούνε.
Μια ασφαλή επιθυμία, μια καλυτέρευση.
Έναν ήχο που στο τέλος δικαιώνεται.
Θα συμφιλιωθώ με τις σκληρές γραμμές της,
στα χέρια μου θα την κρατήσω απαλά –
ούτε πνοή, ούτε φωνή, ούτε κανένα χάδι
πρόκειται να τη ζωντανέψει¨ μπορώ
επιτέλους ν' απελευθερώσω
την ανάσα μου.
Έλενα Πολυγένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου