Η
σκέψη χρόνια παγιδευμένη
σαν όμορφο γλυπτό
χυμένο σε καλούπι παγωμένο
στολίζει την προσθήκη μου της ύπαρξης.
Την νύχτα μόνο επανέρχεται
στην πρώτη υγρή μορφή της.
Παίρνει χιλιάδες σχήματα
διασχίζει χαραμάδες
βαθιά πηγάδια αγγίζοντας
σκιρτά για ν’ ανταμώσει την πηγή της
φλερτάρει με την ποίηση
με την γητεύτρα ουτοπία.
Οι πρώιμες του κόσμου αχτίνες
την τοποθετούν
εκ νέου στην βιτρίνα της.
Ξανθή Κουτσογιάννη - "Η έκσταση της σιωπής"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου