Αμίλητη από τη θέση μου βλέπω όλες τις πτυχές σου
Τα λυπημένα μάτια τα μάτια που χαμογελούν
Τις γωνίες που αλλάζουν τις σκιές που πέφτουν και ορθώνονται ξανά
Όπως γυρνάς
Ξέρω το πρόσωπό σου
Δεν έρχεται από τα μάτια αυτή η γνώση
Τα χείλια σου ξέρω
Όπως οι λέξεις έκθαμβες ακουμπάνε πάνω τους
Όπως ρωτάς
Κι ύστερα ανατινάσσονται στον ουρανό
Ξέρω το πρόσωπό σου με τα φώτα κλειστά
Με τα χέρια απλωμένα και
Την ψυχή να ίπταται λίγο πάνω απ’ το στήθος και
Πώς ψηλαφίζονται στον αέρα τα σημάδια σου
Ξέρω
Και τη συνέχεια την ξέρω
Είσαι ο έρωτας
Μαρία Θεοφιλάκου / "ΑΝ{ΩΝ}ΥΜΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου