Ένα
ένα βγάζω τα ρούχα
τα παπούτσια μου
την άνοιξη τον πρώτο μου πόνο
φθινόπωρα και καλοκαίρια
το χώμα που ράγισε νύχτα
και βγήκε τ’ ανάστημά μου
μετά έρχεσαι εσύ
με την πανοπλία των δακρύων
με λέξεις αποδημητικά πουλιά
βογκώντας μένεις
διψώντας την άλλη σου μέρα
φως που μου γκρεμίζει τα μάτια
για να μάθω
να συλλαβίζω τον κόσμο
να κινδυνεύω σε ώρες αιθρίας
να θανατώνω το θάνατο
καθώς τα τριαντάφυλλα του κήπου μας
γίνονται αργά
αγάλματα και με πετροβολούν
θα σφηνώσω
σε μια νότα τον κόσμο
σ’ ένα λιμάνι τον πόνο
να μην έχω να θυμάμαι
Θανάσης Νιάρχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου